Ik weet het zeker nu. De Nederlandse regering is helemaal gestoord. Het enge is dat we die mensen zelf hebben gekozen op een of andere manier. Althans, dat is wat zij ons willen laten geloven.
Er volgt nu niet een of andere complottheorie. Dat is iets waar ik niet in mee wil gaan.
Neem nu het leenstelsel. De PVDA en D66, partijen waar vooral jongeren op stemmen hebben nu mede gezorgd voor het afschaffen van de basisbeurs. In alle campagnes van alle partijen staat onderwijs en scholing altijd bovenaan. In de praktijk blijkt dat het anders ligt. Jezelf ontwikkelen staat nu in principe niet eens meer op het lijstje. Ja, als een soort trekpleister. En dan bedoel ik niet de ‘voordelige drogist’.
Zelf heb ik nog kunnen genieten van de mogelijkheden tot omscholing.
Eigenlijk is mijn carrière nogal grillig verlopen. Van een jongedame uit een zeer kansrijk, boven modaal gezin, werd ik op mijn 18de als ‘kansarme jongere’ uitgeloot voor een traineeship bij IBM. Ik zal jullie het tussenliggende verhaal besparen. Buiten misschien de vermelding dat ik van de middelbare school werd gestuurd wegens openbare opruiing en het advies werd gegeven voor een vrije en creatieve school. Daar kwam ik inderdaad tot bloei en het zag er naar uit dat ik de Rietveld Academie ging doen. Helaas door alle perikelen thuis woonde ik inmiddels in een ‘Jongeren kamer bewoon project’ en moest ik simpelweg aan het werk. Ik had dus alleen Individueel Kunstzinnig Onderwijs dus werk vinden was niet makkelijk zonder ervaring.
Het geluk was met mij. Ik was als enige autochtoon uitverkoren door IBM. In die tijd kwam je met IBM op je cv overal binnen. IBM leerde me typen, computerkunde, jawel, zelfs schaken en spreken in het openbaar. Brrrr…
Na enkele kleine typebaantjes rolde ik in een superbaan bij KPMG. Ik was twintig, ontving een supersalaris en ik kwam te werken voor twee vennoten.
Waar ik nooit over na had gedacht en niemand eigenlijk, was of ik wel geschikt was voor kantoorwerk?
Nee dus. Ik kon niet stilzitten, haalde papieren door elkaar en over archiveren zullen we het maar niet hebben. Niemand vond nog iets behalve ik. Ik heb namelijk zo mijn eigen logica. Verder zagen de overige secretaresses mij helemaal niet als een van hen en werd ik in de gangen hautain genegeerd. Om een lang verhaal kort te maken want dit duurde zeker een jaar werd ik letterlijk en figuurlijk ziek. Ik liep op mijn tenen en moest mezelf streng onder controle houden. Dagelijks de impuls negeren om alle papieren op mijn bureau gewoon door de versnipperaar te gooien werd een heftige strijd.
Ik meldde me ziek. Ik kwam uiteindelijk bij een hele goede Arboarts en die besloot na persoonlijkheid- intelligentie- en capaciteiten testen dat ik ongeschikt was voor kantoor.
Te creatief, te bewegelijk en te ‘speels’.
Ik mocht een opleiding gaan doen en mezelf omscholen. Ik koos kapster. Dat wilde ik worden als jong meisje. Mijn barbiepoppen hadden altijd het hipste haar.
Prachtkans.
Na mijn diploma uitreiking ben ik een jaar gaan reizen. Grote fout? Ik had gelijk als kapster moeten gaan werken maar ik kreeg een ticket van een vriend en vertrok voor een jaar naar Amerika.
Toen ik terugkwam moest ik heel snel werk vinden maar in principe was ik een kapster zonder ‘echte’ ervaring. De snelle manier uit geldnood was voor een uitzendbureau werken. Legio banen heb ik versleten en ondertussen zocht ik naar een manier om mijzelf het kappersvak in te wurmen.
Mijn arbeidsverleden bestond inmiddels uit kantoorbanen. Van commercieel binnendienst, secretaresse tot accountmanager. Als de banen projectmatig waren lukte het mij nog om het even vol te houden. Een paar maanden hier, dan een maand niet werken en dan weer een paar maanden ergens anders. Veel sporten hield de spanning die de banen bij mij opriepen onder controle.
Toen ik in 2008 mijn eerste hernia kreeg en niet wist of ik ooit weer normaal kon lopen heb ik lang nagedacht. Ik had alle tijd want ik lag maanden op bed.
In 2009 ben ik begonnen met de studie psychologie.
Het kappersvak is tenslotte veel staan en fysiek vrij zwaar dus voorlopig geen optie en het inzichtje dat de hernia wel eens ontstaan kon zijn door al die banen waar ik me niet op mijn plek voelde kwam ook binnen. Geen kantoorwerk meer voor Esther.
Inmiddels ben ik weer helemaal genezen van inmiddels twee hernia’s. Door revalidatie, sporten en trainen ben ik misschien wel sterker dan ervoor.
Ik zit in mijn laatste jaar psychologie, of althans, nog een jaar en ik ben kindercoach. En ik ben kapster. Ik beheers dus ‘bijna’ twee vakken.
Ik wordt nu gedwongen door de regering om weer kantoor werk te gaan doen. Ik mag geen stage lopen voor mijn studie. Ik mag niet knippen want dan kunnen ze mijn inkomsten niet controleren. Ik had niet eens mogen studeren want daar loopt een rechtszaak voor die 3 februari dient.
Ik heb mijn website moeten vernietigen, ik mag geen extra vaktrainingen doen omdat de bijstand elke twee maanden mijn inkomsten en uitgaven controleert en ik zit te wachten tot Randstad mij belt. Ze bellen niet. Hun plan is om mij klaar te stomen voor kantoorwerk. Op aanvraag van de Gemeente. Omdat ik er al ‘zo lang uit ben’. Ik word dus gedwongen het werk te doen waar ik voor ben afgekeurd en wat me ziek heeft gemaakt.
Ik solliciteer daarnaast wel maar ben eigenlijk als de dood dat ik ergens word aangenomen.
Dat zal best een paar maanden goed gaan. Maar wat dan?
Geef mij gewoon 6 maanden vrijheid met behoud van uitkering en in die tijd kan ik – dat weet ik – mijn eigen geld verdienen. Het zal niet veel zijn in het begin maar dat maakt mij niet uit. Geef mij vrijheid om mijn leven in te vullen en ik bloei. Beperk me en ik zit vast.
Dit geldt voor velen met mij.
Het is in en in triest dat scholing en jezelf ontwikkelen door deze overheid steeds moeilijker zo niet onmogelijk wordt gemaakt.
Toegang tot scholing en ontwikkeling is de reden waarom men kiest voor een democratie en waarom zo velen naar Europa komen omdat het in hun land niet mogelijk is om vooruit te komen. Nog even en wij vluchten naar landen waar je wel op elke leeftijd kan en mag studeren. Ook als je niet rijk bent.
Hopelijk geldt daar dan wel het recht op brood, bed en bad.
9 reacties
Mien · 22 januari 2015 op 17:12
Flinke debuutcolumn hiero. Welkom.
Nu nog even netwerken (lees: net werken) en het komt helemaal goed. Je kunt natuurlijk ook altijd nog gaan (brood)schrijven. Bed en bad volgen dan vanzelf. 😉
Esther · 22 januari 2015 op 21:47
Haha, Dank je wel!
Het komt ook goed, dat komt het altijd.
Meralixe · 22 januari 2015 op 17:38
Hm, (moeizaam) toch welkom op column x.
Je opent met de daar ook al krakemikkige politiek van Nederland en daarna volgt er een tsunami van woorden over al wat er in uw leven verkeert gelopen is. De rode draad dat het steeds de schuld is van de andere treft mij.
Vergeef me als je dit schrijven je treft als een slag onder de gordel. :inlove:
Esther · 22 januari 2015 op 18:34
Het treft mij niet onder de gordel hoor. :-)) Wat mijn doelstelling was is het contrast weer te geven tussen het beleid voorheen en nu. Zo makkelijk mensen omscholen ging trouwens ook wat ver, al heb ik ervan genoten.
Ik ben in principe van mijn eigen ervaring uitgegaan en dat is blijkbaar geen goede combi geworden.
Wel goede kritiek waar ik wat aan heb. Als ik de boodschap overbreng dat het altijd de schuld van een ander is geweest dan heb ik iets niet goed overgebracht.
Thx
Meralixe · 23 januari 2015 op 07:56
O, men kan het uiteraard ook anders lezen hoor… Het kan zijn dat je je niet zo gemakkelijk laat knechten door de u omringende leefwereld die voor dat je het weet weg is met je persoonlijke vrijheid. Daar over doordenkend moet ik eerlijk bekennen dat er in mijn (lange) leven episodes geweest zijn waar ik te lang in een keurslijf vertoefde waarin ik verre, zeer verre van gelukkig was. Maar, en nu weet ik niet zo goed hoe het hier op column x onlangs klonk, het leven wordt dan toch vooruit geleefd he. 🙂
Esther · 23 januari 2015 op 17:49
:-)) Gelukkig wel. 😀
Dees · 24 januari 2015 op 13:35
Het is teveel in een column Esther. Je allegaar aan ervaring vind ik een leuke combi, maar de gemene overheid die jou weerhoudt van je plannen wil er bij mij wat minder in. Dan ga je toch kantoorwerk tijdelijk doen om vanuit die situatie weer verder te komen met wat je echt wilt? Vrijheid kun je ook verdienen ipv cadeau te krijgen. Zo zie ik het althans.
Voor een volgende column, probeer eens een of twee stukjes leven, boodschap, anekdote eruit te pikken en maak daar een leuk leesstuk van, ik denk dat het beter werkt dan zo’n lap je hele leven in korte brokken.
Esther · 24 januari 2015 op 21:07
Je hebt gelijk. Er zijn teveel onderwerpen in een stukje gegooid. Dat is de reden ook waarom ik hier post. Om te leren beter te verwoorden en to the point te blijven. Dus thx 🙂
Het persoonlijke eraan maakt dit onderwerp ook gevoelig.
Er zijn wél heel veel mensen op dit moment écht de dupe van het beleid van de laatste jaren. Ik schrijf samen met een groep die daarmee te maken heeft en heeft gehad. Binnen die groep is het doel niet de stijl. Maar het delen en eventueel beter omgaan met…
Als je daar niet mee te maken hebt, UWV, WW en Gemeenten is dat bijna niet te begrijpen. En dat is maar goed ook. Misschien wijzer om dat hier niet ter discussie te stellen of alleen – eventueel- in een objectieve vorm.
Ik heb intussen al zicht op een baan. Gelukkig. 😎
arta · 24 januari 2015 op 23:34
Esther, ik houd wel van pure gedrevenheid en dat lees ik ook uit jouw stuk!
Dat schrijven schrappen is, dat d-tjes en t-tjes wél tellen en dat schoonheid in geschrifte ook een ultiem doel kan zijn, dat is slechts een kwestie van oefenen en incasseren.
Houd met jouw onderwerpkeuze geen rekening met de lezers, overreed ze gewoon met jouw enthousiasme!
Welkom hier enne… Ik duim met je mee voor de nieuwe baan!