Ultieme glorie

‘Paas! PAAS DE BAL!’
Met een knalrood, bezweet hoofd krijst één van mijn teamleden naar me.
Haar foundation loopt in straaltjes van haar gezicht af, en van de zorgvuldig aangebrachte mascara is niks meer over.
Verwonderd vraag ik het me af:
Sta je daar nou 1½ uur eerder voor op? Ze trekt het strakke, piepkleine rokje naar beneden omdat het steeds omhoog kruipt.
Een roze string wordt onthuld, en als ik beter kijk, zie ik een aantal kleine diamantjes aan de achterkant van het flosdraadje zitten.
Wow. Dát moet ongemakkelijk zitten.
Haha.
Hahaha.
Oh nee, néé, waarom nu?
Nee, alsjeblieft, niet nú!
Hahaha. Hahahaha.
Toch weet ik de lachstuip te bedwingen, wetend dat ik vaak ter aarde stort, ga ‘snorken’ ( Hahahahaha-snork-hahaha ) en meer van dat soort hemeltergend beschamende dingen ga
doen. Kom op Lynne, focus!

‘WÁAAT? HET IS TOCH NET KERST GEWEE-…’ schreeuw ik quasi bijdehand over het hockeyveld, maar wordt onderbroken door het brullen van mijn coach:
‘VERDOMME LYNNE! PROBEER NIET ZO GRAPPIG TE ZIJN EN SPÉÉL DIE KUTBAL GEWOON!’
Geschokt kijk ik naar de zijlijn.
Was dat míjn coach? De Christen die zijn kinderen verplicht naar de EO-jongerendag stuurt?
Voor ik nog meer érg onchristelijke opmerkingen naar me krijg geslingerd richt ik me weer op de bal.

Afspelen, en de Eeuwige innerlijke vernedering trotseren? Of zelf gaan en zo mijn kleinkinderen kunnen vertellen over mijn Ultieme glorie moment?
Hoe verbazingwekkend ook, ik ga voor de laatste optie en sprint richting het goal van
de tegenstander, de bal zorgvuldig in bezit houdend met mijn stick.
Aan de rand van de cirkel doe ik een geweldige haringtruc, bedenk me wat een belachelijke term dat eigenlijk is, geef één of ander ordi-trutje van de tegenpartij een elleboog en sta dan oog in oog met de keepster.

De keepster sloft op me af en struikelt over haar loszittende scheenbeschermer.
Behendig als ik ben ontwijk ik haar, en sta voor een leeg goal.
Dit is het moment.
’t Is nu of nooit.
Ik haal uit met mijn stick, en geef de bal een mep.
Een seconde later raakt de bal de plank van de goal en het fluitje van de scheidsrechter gaat.

’t Is duidelijk; Ultieme glorie dus.
Ik word bedolven onder mijn team, terwijl ik een gehoorbeschadiging oploop van al het gegil en gejuich.
Ach, ik heb het er voor over.
Want laten we eerlijk zijn; wie wil er nu geen Ultieme glorie?