Up to the sixties!

Een nieuwe fase breekt aan in mijn leven: mijn jongste telg maakt zich op om op eigen vleugels de wereld in te vliegen, in navolging van haar broer, die dat vier jaar geleden al deed. Hiermee zal aan een fantastische fase in mijn leven een einde komen… Mensen, wat heb ik genoten van mijn moederrol, vanaf de dag dat ik hoorde, dat ik zwanger was van de oudste. Ik overdrijf niet, als ik zeg, dat ik iedere dag dankbaar ben geweest, dat ik deze twee kinderen te leen kreeg van het leven en groot mocht brengen. Natuurlijk, ik blijf moeder, ook al wonen ze niet meer onder mijn dak, maar toch is het anders…
Ik treur er niet om, want zo is de loop van het leven, maar heel soms wordt het me toch een beetje zwaar om het hart van heimwee en zou ik de laatste drieëntwintig jaar met de kinderen zo over willen doen.

In zo’n stemming, liep ik laatst door de stad en werd aangehouden door een vage bekende, die ik jaren niet had gezien. Ze haalde me uit mijn overpeinzingen met de bekende vraag: “Hallo, hoe gaat het met jou?” Ik kon mijn gepeins niet binnen een fractie van een seconde afronden en verzuchtte dan ook mijn laatste gedachtekronkel per ongeluk hardop: “Goed hoor, maar de jongste gaat het huis uit en ik zie er eerlijk gezegd als een berg tegenop.” Floep! Het was er zo uit.

“Heerlijk toch!” zei de dame in kwestie, “sinds onze jongste uit huis is, komen we weer lekker aan elkaar toe en we genieten met volle teugen! Meid, kop op!”
Ik stond er even bedremmeld bij en wist niet meteen iets te zeggen, want
er woont niemand in mijn huis dan ikzelf, mijn dochter, de hond, de parkiet en de 7 guppies… dus het was me even niet helemaal duidelijk wie ze zou kunnen bedoelen met wie ik dan met volle teugen zou moeten genieten… de guppies?

De dame ratelde door en allerlei voordelen van weer met elkaar overblijven, zoals je begonnen was, rolden over me heen. Heerlijk voor ze. Aardige mensen en je gunt iedereen het beste… toch?

Toen er een pauze viel en het me door de lengte van de pauze duidelijk werd, dat ik weer aan de beurt was, stamelde ik: “Ja, ik vind het gewoon klote eigenlijk.” De pauze die nu viel, was langer dan normaal in een oppervlakkig sociaal contact en ze keek me niet begrijpend aan. Had ze me geen moed ingesproken dan? Dat was toch overduidelijk haar bedoeling geweest…

Naarmate de pauze tienden van seconden langer duurde, zie ik haar ineens verschrikt kijken. Ze legt haar hand op mijn arm en zegt: “O shit, ik was vergeten dat je gescheiden bent… o sorry!”

Ik zei haar, dat het niet erg was, dat ze dat even vergeten was… het was ten slotte al 15 jaar geleden. Sja, wat moet je anders zeggen.

Gelukkig zijn die momenten van melancholie om deze nieuwe fase in mijn leven zeldzaam en ik ben me bewust dat ik als alleengaande ouder het proces van nestverlaters nu eenmaal anders beleef dan mensen die een partner hebben.
Maar er is niks mis met mijn situatie, begin ik langzaam te begrijpen. Niks sorry en shit…. Integendeel!

Toen ik twintig was, durfde ik het aan: helemaal met losse handen, zelfstandig, onafhankelijk, vol verwachting de wijde wereld in.
Waarom zou ik dat nu dan niet aankunnen? Een wereld aan ervaringen rijker en hopelijk een beetje wijzer?
Helemaal met losse handen, zelfstandig, onafhankelijk, vol verwachting…
Lekker gewoon mijn eigen neus (weer) achterna en het leven zien als een open boek vol avontuur.

Mijn taak van verzorgen en opvoeden van mijn kinderen zit erop.
Ik ga er iets moois van maken als single vijftig plusser. Zeker weten!

UP TO THE SIXTIES!