Vaart mij wel dan, slaapt in vrede

“Ik wil een kindje met jou.”
Mijn lief kijkt me smoorverliefd aan. We zijn aan het seksen en ik heb het gevoel dat er iemand plots een blik tomatensaus over mijn hoofd gooit.
“Daar gaan we het nu echt niet over hebben,” zeg ik kort en behoorlijk gechoqueerd.
“Oké.”
Hij doet verder en ik krijg sekshoofdpijn. Mijn zin is compleet verdwenen. Ik kan alleen maar denken aan zijn Italiaanse zaadcel die mijn Vlaamse eicel met duizend armen omhelst. En dat mag echt niet gebeuren.

We waren zeker van ons stuk toen we vorige week Het Pact sloten. Het Pact bestond erin dat we plechtig beloofden dat er geen kindje via de normale weg zou komen. Het kindje zou vijftig procent kans hebben om mijn zieke gen te krijgen en dat vonden we een risicootje teveel. Nadat we Het Pact gesloten hadden, moesten we nog naar een fertiliteitsarts om de mogelijkheid van IVF te bespreken. Via IVF kan er een embryootje in mijn buik geplaatst worden dat het brca-2-gen niet heeft. We keerden vol enthousiasme terug van de dokter want die zei ons dat, gezien mijn jonge leeftijd, de IVF vlotjes moet verlopen.

Later bedachten we ons. Als mijn moeder embryoselectie had gedaan, was ik er nu niet geweest. Ondanks alles ben ik echt niet ongelukkig. Nog later bedachten we ons nog eens. En voelden we ons schuldig dat we de IVF niet vanzelfsprekend vonden, want ons kindje zou kerngezond zijn en de genetisch bepaalde ziekte zou stopgezet worden. Maar IVF is duur, zei mijn vader. Wat als het niet van de eerste keer lukt, zei de toekomstige meter van ons kind. En als kers op de taart hoorde ik dat je van de hormonen die je moet inspuiten tijdens de IVF-behandeling, gigantisch verdikt.

Deze week sloten we dan maar Pact Twee. De borstoperatie krijgt eventjes voorrang op ons kindje. Tot dan zullen we onze hoofden breken over via welke weg ons kindje gemaakt zal worden. Autour d’il et moi le silence se fait.