Vaarwel

Heel zacht remt ze af. Ze heeft haar bestemming bereikt. Midden in de straat komt haar auto tot stilstand en ze doet geen pogingen om hem te parkeren. Ze haalt haar sleutels uit het contact en een beetje nerveus koppelt ze één ring van de bos af.
De drie sleutels glimmen haar tegemoet in het felle zonlicht, alsof ze haar iets duidelijk willen maken. Langzaam stapt ze uit de auto en steekt ze de weg over, op weg naar de eindbestemming van het kleine bosje sleutels in haar hand. Met een vloeiende beweging gaat haar hand naar de brievenbus. Daar aangekomen trekt haar hand zich even terug, om vervolgens de sleutels door de gleuf naar binnen te laten glijden. Zonder achterom te kijken loopt ze terug naar haar auto. Heel even nog kijkt ze naar links maar dan start ze haar auto en rijdt de straat uit.

De tranen in haar ogen belemmeren haar zicht en na 500 meter moet ze de auto aan de kant zetten. Even huilt ze, om dat wat is geweest, om dat wat zo mooi begon, om dat wat nooit meer terugkomt.
Opnieuw geprobeerd. Opnieuw gefaald. Keuzes zijn gemaakt, tegen wil en dank. Twijfels zijn gezaaid, ook tegen wil en dank.
Nooit uit vrije wil, slechts gedwongen door hogerhand.
In de spelonken van haar geest zullen pijn en verdriet altijd op de achtergrond aanwezig zijn. Dan veegt ze boos haar tranen weg en vervolgt rustig haar route.

Een route, waarvan niemand de bestemming weet. Een route, die lang en zwaar zal worden. Een route, die op geen enkele routeplanner zal worden weergegeven. Haar route naar het onbekende.

Vaarwel !