Met het vervagen van de herinneringen aan haar vader wordt ook de gelijkenis met hem steeds minder. De trekken die Marie zíjn dochter maakten, maken plaats voor mijn neus, mijn ogen en mijn uitdrukkingen. Steeds minder vaak hoor ik haar tegen vriendjes opscheppen dat haar vader niet bij háár woont, maar in Ikea. Daar zou hij met zulke belangrijke dingen bezig zijn, dat hij gewoon geen tijd heeft om bij haar op bezoek te komen. Bram is het met haar verhaal absoluut niet eens. Hun vader woont in Afrika en vecht daar met leeuwen en tijgers. Ook zijn versie hoor ik steeds minder vaak, maar op het moment dat er op school geknutseld gaat worden voor vaderdag komen ook hun vragen weer. “Hoe was hij?”, “Waar is hij? en “Waarom moeten wij vaderdagcadeautjes maken?” komen elk jaar opnieuw weer langs. Ik probeer ze zo goed en positief mogelijk te beantwoorden, maar sommige dingen weet ik gewoon niet. De antwoorden die ik ze schuldig moet blijven vullen zij in met hun fantasie. Hun eigen waarheid. Eentje die ze zelf kunnen begrijpen en verklaren. Ik doe geen moeite ze op andere gedachten te brengen. Het is hun manier van ‘omgaan met’.

Ooit komt de dag dat ik ze moet gaan vertellen dat hun vader wél keuzes had kunnen maken in hun en zijn voordeel. De mogelijkheid om deel uit te maken van hun levens is wat mij betreft altijd aanwezig geweest. Liefst had ik ze dan verteld dat hun vader actie heeft gevoerd. Dat hij in een Batman-pak op het Buckingham Palace is geklommen, omdat hij ze zó graag wilde zien. Dat hij rechtszaken heeft gevoerd om bezoekrecht, maar dat die stoute rechters dat niet toestonden. Helaas is niets minder waar. Hij heeft ze één brief geschreven waarin hij beloofde contact te zullen houden. Dat is nu vijf jaar geleden.

Uit cijfers blijkt dat zij niet de enigen zijn in Nederland. Meer dan 565.000 kinderen hebben geen contact meer met hun vader tegen ruim 60.000 die hun moeder nooit meer zien. Vol verbazing zie ik deze cijfers zwart op wit. Ik begrijp het niet. Hoe kun je een kind maken en er vervolgens niet meer naar omkijken? Er zijn toch gevoelens, er is een gemis van beide kanten?

De verhalen van de vaders die al jaren vechten voor een bezoekregeling staan in schril contrast met mijn ervaringen. Ik bewonder hun liefde, doorzettingsvermogen en kracht. Minder in aantal maar zeker niet minder schrijnend zijn de verhalen van de moeders. Ik word er triest van als ik ze lees.

Marie kijkt me aan. Eén moment denk ik een gelijkenis te zien. Een seconde later is het weer vervaagd. Vager en vager…

Categorieën: Diversen

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

12 reacties

KawaSutra · 17 juni 2007 op 13:16

Een soort sterven eigenlijk, de vader bestaat in feite niet meer. Het beeld vervaagt maar heelt tijd alle wonden?

Mooi beschreven Arta, ik wist niet dat het om zulke grote aantallen ging.

Trukie · 17 juni 2007 op 14:08

Heel mooi Arta. We staan er niet altijd bij stil dat moeder- of vaderdag ook iets onbegrijpelijks kan zijn voor kinderen. Ik ken meer vaders die niet mogen dan die niet willen. Die ene die ik kende, had zoveel problemen met zichzelf dat hij contact niet durfde. Hij kon alleen maar met volwassenen omgaan, dan zou hij contact zoeken, zei hij.

Een treffende titel.

Quinn · 17 juni 2007 op 18:31

Heel sterk en persoonlijk geschreven. Ze moeten hun knutselwerkjes dan maar aan jou geven, vader en moeder tegelijk.

SIMBA · 17 juni 2007 op 19:22

[quote] Meer dan 565.000 kinderen hebben geen contact meer met hun vader tegen ruim 60.000 die hun moeder nooit meer zien.[/quote]
Ongelooflijke aantallen!
Mooie column over een, voor veel kinderen dus, actueel onderwerp.

WritersBlocq · 17 juni 2007 op 20:52

Mensenkinderen, wat een verhaal! Goed geschreven zeg, van je eigen persoonlijke situatie naar het geheel. Die getallen… Dat kán toch niet! Jou kennende kloppen ze, heb je er recherche naar gepleegd. Helaas, wat een toestand.

[quote]op het moment dat er op school geknutseld gaat worden voor vaderdag komen ook hun vragen weer. “Hoe was hij?”, “Waar is hij? en “Waarom moeten wij vaderdagcadeautjes maken?”[/quote]

Dieptriest…
Liefs, Pauline.

Eddy Kielema · 18 juni 2007 op 13:43

Weer een goeie column, Arta, met een eigen (originele) insteek.

Anne · 18 juni 2007 op 14:40

Verdriet bestaat in alle soorten en maten. En dit lijkt me een heel erge soort. Mooi geschreven.

arta · 18 juni 2007 op 17:23

@ Kawa: Inderdaad is het een soort van rouwproces. Tijd heelt niet alle wonden. Hij vervormt deze. Vaak is het een speldeprikje, maar in de weken vóór vaderdag lijkt het af en toe een gapend gat.
@ Trukie: Je hebt gelijk. Vaak zien kinderen één van hun ouders niet meer, doordat zij als spil in het ouderlijk meningsverschil gebruikt worden. Dat is echt triest!!
@ Quinn: Ze mogen zelf weten wat ze met hun kadootjes doen van mij. Dit jaar hebben zij ervoor gekozen ze aan elkaar te geven.
@ Sim: Ik schrok ook, toen ik op zoek ging naar de aantallen. In de eerste versie was ik dan ook een nul vergeten. (56.500, dat klonk iets aannemelijker voor me)
@ WB: Helaas, de cijfers kloppen wel, ongelooflijk, he? wat een aantallen!!
@ Eddy: Dank je wel! 🙂
@ Anne: De kinderen weten natuurlijk niet beter, dus of er echt sprake is van verdriet? Ik weet het niet. Ze zijn meer bezig met de vraag hoe het geweest zou zijn als hij nog wel in hun buurt zou zijn.
Dank je wel voor jullie reacties! 🙂

Li · 18 juni 2007 op 20:08

[quote]De verhalen van de vaders die al jaren vechten voor een bezoekregeling staan in schril contrast met mijn ervaringen. Ik bewonder hun liefde, doorzettingsvermogen en kracht. Minder in aantal maar zeker niet minder schrijnend zijn de verhalen van de moeders. Ik word er triest van als ik ze lees.[/quote]

En ik spreek mijn bewondering voor hen, maar ook voor vrouwen zoals jij, uit!

Li

pepe · 18 juni 2007 op 21:02

[quote]De verhalen van de vaders die al jaren vechten voor een bezoekregeling staan in schril contrast met mijn ervaringen. Ik bewonder hun liefde, doorzettingsvermogen en kracht. [/quote]

Heel goed geschreven.
Een moeilijk onderwerp dat vele kanten kent, voor mij zijn het de onbekende kanten die ik nu beter zie.

Mup · 19 juni 2007 op 13:33

Knap hoe je het persoonlijke verhaal van jou en je kinderen beschreven hebt Arta, en daarbij ook nog stil kon staan bij de andere zijde, heel knap,

Groet Mup.

arta · 19 juni 2007 op 15:20

@ Li: Bedankt! Wat lief van je!
@ Peep en Mup: Bedankt voor jullie reacties!
🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder