Van lulletje rozewater naar geraffineerde rat

We schrijven oktober 2001 als Jan Peter B. voor het eerst in de schijnwerpers opduikt. Ik hecht er aan om slechts zijn initialen te vermelden, omdat ik op het standpunt sta dat ook deze verdachte onschuldig is totdat het tegendeel bewezen is. Fatsoen moet je doen.
Jan Peter wordt na een interne machtsstrijd binnen het CDA benoemd tot politiek leider. Heel journalistiek Nederland duikt in de archieven en springt achter de computer. Who the fuck is Jan Peter B. Intensief googelen leert dat deze Zeeuwse gereformeerde zoon van een graanhandelaar 16 jaar in de gemeenteraad van Amstelveen doorbracht. Niet echt een indrukwekkend palmares. Als hij voor het eerst voor draaiende camera’s verschijnt barst menigeen in lachen uit. Een droplul eerste klas waar je absoluut niet mee gezien wilt worden. Iedereen die zich sinds de jaren 60 nog niet van de kerk afgewend heeft neemt alsnog spontaan die beslissing. Niemand zit te wachten op deze nieuwe dominee.
Hoe anders kan het lopen. Nauwelijks drie jaar later is hij onze Minister President. Er zijn politiek analisten die hem dan al betichten van sluwheid en geraffineerd gedrag. De meerderheid houdt het echter nog op een politieke onbenul. En deze kwalificatie wordt nog eens bevestigd als Jan Peter een bezoek brengt aan President van Amerika. “HEEEE, Jen Pieterrrrrrr” zijn de welkomstwoorden van George double u Bush gericht aan onze stuntelige stoethaspel. Heel Nederland schaamt zich de ballen uit de broek, niet wetende dat Jan Peter toen al met een dubbele agenda werkte. In rap tempo ontwikkelt hij zich verder. Een paar foutjes daargelaten is het een grote zegetocht die zijn hoogtepunt bereikt als hij tijdens de laatste coalitiebesprekingen zijn opponenten genadeloos in de houtgreep neemt.
Koka, Yuko, Waza-ari en Ippon. PvdA onderhandelaar Tichelaar moet de felle strijd even later zelfs bekopen met een hartinfarct.
Rozewater is inmiddels uitgegroeid tot een geraffineerde politieke rat die het vuile parlementaire spel tot in de vingertoppen beheerst. Bos mag wat spelen met banken, Rouvoet kan af en toe zijn evangelische ei kwijt en de uiteindelijke resultaten van het onderzoek naar Irak worden pas openbaar als Jan Peter B. al lang een plekje in Brussel heeft gevonden.
Zijn christelijke achterban die nog geloof had in het scheppingsverhaal laat hij verbijsterd achter. Onbedoeld levert hij zelf het bewijs voor de evolutietheorie. Hij ontwikkelde zich, paste zich aan en ging langzaam van de ene soort over in de andere.

Van lulletje rozewater naar geraffineerde rat.