Van mam naar Doedoe

Ik hoor z’n goedgevulde rugzak met een harde plof op de vloer knallen, zijn lange schooldag zit erop.
‘Yo yo’, roept hij.
‘Hey, hoi’ antwoord ik dan maar, dat klinkt niet zo ouderwets als hallo knul.
Een diepe zucht glipt uit zijn mond, terwijl hij mij voorbij lopend iets mompelt: ‘k ben moe, k ga effen chillen, mam.’
Ik bijt op mijn tong en kan nog voorkomen dat er: ‘Hoe was je dag? En heb je nog huiswerk?’ uit mijn mond floept.
Het laatste wat hij nu wil is een gesprek met mij. Ik denk dan ook maar: ‘laat um nu maar ff chillen. Dat huiswerk kan straks ook nog wel.’ Hij hobbelt naar boven om wat te knoeien met zijn muziekinstallatie, mixen maken van verschillende liedjes of een deuntje te spelen op zijn gitaar.
Ik kijk hem na en zie hoe hij in enkele maanden is veranderd, van een verlegen jongentje uit groep acht, in een beetje stoere jongeman. Zijn halflange blonde haren worden sinds kort iedere dag in model gekamd met een halve tube gel. Een klein jaartje geleden maakte het nog niet uit hoe zijn haar zat. Zijn broek hangt afgezakt aan zijn kont, zodat je nog net een stukje van zijn boxershort ziet. Als ik daar iets van zeg, antwoordt hij: ‘Dat is vet cool, mam, snap ie?’

Lang heb ik er over gedaan om zijn skate-taal te begrijpen. Hij leerde mij wat een half-pipe, vert, grind en grab betekent. De woorden als cool, vet en gaaf waren me al wel bekend.
De taal die hij sinds kort spreekt, kan ik nauwelijks volgen. En dus vraag ik hem geregeld om ondertiteling en uitleg. Inmiddels weet ik dat een chickie een leuk meisje is, doedoe betekent mama en zo kan ik nog wel even doorgaan. Zijn wereld en de mijne verschillen steeds meer.

Zijn puberteit-tijd is absoluut geen negatieve periode, ik leer er immers een nieuwe taal bij en lach met hem om zijn stoere verhalen, leef mee met zijn dromen voor de toekomst. Samen puberen wij de komende tijd wel door, wij komen er wel. Als wij elkaar maar willen begrijpen en verstaan. Heel langzaam zal ik hem loslaten en nog af en toe een stukje meelopen.