Vandaag begon elf dagen geleden. Toen leek het me nog niets. Het kwam wel vaker voor, waarom zou het nu anders zijn, het gaat zo wel over. Als het nu niet over gaat dan gaat het straks wel over. Dat was elf dagen geleden een realistische gedachte. Misschien een stomme gedachte, maar hij was gebaseerd op het verleden. Dat verleden heeft dan wel bobbels en twijfelachtige gebeurtenissen, maar het kon nu nog na verteld worden, dus waarom zou het nu anders gaan? Vroeger was ik een grote fan van allerlei dokters- en ziekenhuisprogramma’s op tv, hoe realistischer en bloediger hoe beter. Wekelijks zat ik voor de buis als ER langs kwam, ik denk dat ik inmiddels precies weet hoe ik een infuus moet aanleggen of iemand moet intuberen. Gewoon door er zo vaak naar te kijken. Ook de EO ziekenhuisseries gingen er als zoete koek in, over meneer Janssen van 85 die pijn op de borst had en het niet helemaal vertrouwde. Meneer Janssen zag je een paar weken later bij “de huisartsenpost” van de AVRO weer langskomen met pijn op de borst.
Vandaag, alle elf dagen van vandaag heb ik geen ziekenhuis- of doktersprogramma’s gekeken, zij had me nodig en ik had even geen behoefte aan intubaties. Over 20 minuten is vandaag afgelopen, misschien wil ik dan wel weer een dokter op tv zien, maar niet vandaag, want vandaag duurde te lang, tien dagen te lang.
Ik heb meneer Janssen vandaag niet gezien in het ziekenhuis. Door mijn tv gedrag verwachtte ik eigenlijk meteen een camera op mijn neus toen de verpleegkundige me binnenliet. Met de arm van mijn vriendin slap steunend om mijn schouders liep ik een hal binnen die me maar al te herkenbaar was van TV. Ik herinner me geen tv programma over dit ziekenhuis, alleen horrorverhalen. Als ik meneer Janssen hier naartoe gebracht had voelde het vast anders. Meneer Janssen is 85, mensen van zijn leeftijd krijgen het aan hun hart. Mijn vriendin is 19.
Een klein legertje dokters in het blauw komt met een redelijke pas door een drukke gang aangelopen, voor mensen met een slopend beroep zien ze er opvallend goed uit, alsof het ziekenhuis tijdens de sollicitatiegesprekken op een representatief uiterlijk let. Ze hebben vandaag nog maar 4 levens gered, het was een rustige dag op de eerste hulp, met meneer Janssen ging het plots slecht. Reclame.
Vandaag kwam er geen reclame, ik snakte naar reclame, 5 minuten om wat ik om me heen zag van me af te zetten, om naar de wc te kunnen, om te kijken of er e-mail is, de hond te aaien. De reclame kwam niet, de eerste hulp doet niet aan reclame. Alleen aan lang wachten. De afstand tot de realiteit die ik wel kan bewaren als ik meneer Janssen van 85 op TV zie was er vandaag niet.
De realiteit die over me heen kroop was beangstigend, enorm beangstigend. Het hoort niet dat ik hier nu zit, mijn vriendin is nog maar 19, ik ben 66 jaar te vroeg hier. De arts die door de deur komt moet nog geboren worden, zou mijn zoon kunnen zijn, als ik hier op tijd zou zitten. Ik zit hier te vroeg, zij ligt hier te vroeg. Met pijn op de borst, aan een ECG, wachtend op een uitslag. Van klachten die ze al heel lang heeft, maar niet zoals de elf dagen van vandaag. Hopelijk is vandaag snel voorbij.
14 reacties
SIMBA · 13 maart 2007 op 20:10
Met kippenvel gelezen….het gaat toch hopelijk goed???!!!!
arta · 13 maart 2007 op 20:24
Jeee, Yannick, wat heftig!!
Hoe is het nu met haar?
Heel veel beterschap voor je vriendin, enne voor jou: Sterkte!!
Groetjes,
Arta
Li · 13 maart 2007 op 22:06
[quote]Het hoort niet dat ik hier nu zit, mijn vriendin is nog maar 19, ik ben 66 jaar te vroeg hier. De arts die door de deur komt moet nog geboren worden, zou mijn zoon kunnen zijn, als ik hier op tijd zou zitten. Ik zit hier te vroeg, zij ligt hier te vroeg. Met pijn op de borst, aan een ECG, wachtend op een uitslag. Van klachten die ze al heel lang heeft, maar niet zoals de elf dagen van vandaag. [/quote]
Een horrorscenario Yannick.
Sterkte van Li
pally · 13 maart 2007 op 22:21
Sterkte hoor ,Yannick, wat heftig! hopelijk valt het mee.
Je hebt je angst en verwarring goed verwoord.
groet van Pally
pepe · 13 maart 2007 op 22:41
Heftig deze column. Je schrijft dit als een trein, met volle vaart vliegt de tijd voorbij. Terwijl de reis wel elf dagen duurt, ik had nauwelijks tijd om adem te halen.
Ik mag hopen dat je nu weer samen geniet van een reclame.
Sterkte voor jullie allebei.
Eddy Kielema · 13 maart 2007 op 23:01
In de kerstvakantie lag mijn vader (die al dik in de zestig is) in het ziekenhuis en dat vond ik heel erg akelig. Als je 40 jaar jonger bent, is de klap natuurlijk nog harder. Heel veel sterkte, ik leef met je mee.
Ronaldjecas · 14 maart 2007 op 09:51
Mooi en goed beschreven, veel sterkte!
Mup · 14 maart 2007 op 15:56
Sterkte Yannick, vooral de allerlaatste alinea is goed beschreven, dat je emoties voelbaar zijn geworden,
Groet Mup.
Trukie · 14 maart 2007 op 16:46
Heel knap Yannick dat je iets wat je zo na aan het hart gaat, met zoveel relativering, maar tegelijkertijd ook zoveel betrokkenheid onder woorden kunt brengen.
Gaat het al beter?
Yannick · 14 maart 2007 op 17:44
Hallo Allemaal,
om te beginnen bedankt voor jullie reacties.
Het is inmiddels een week en een dag geleden dat we in het ziekenhuis waren, er is toen niets gevonden, de klachten zijn langzaam minder geworden, maar er zijn nog steeds slechte dagen.
Maar over het algemeen gaat het nu stukken beter dan toen. Hopelijk blijft het steeds beter gaan, maar dat zal de tijd ons leren. (Vorig jaar heeft ze een openhart operatie gehad.)
Ze heeft jullie reacties zelf ook gelezen en wil jullie er ook graag voor bedanken, dus bij deze ook namens haar bedankt.
groetjes,
Yannick en mijn vriendin.
Bitchy · 14 maart 2007 op 22:21
Goed onder woorden gebracht, verwarring en een tikkeltje boosheid voel ik..
Sterkte voor beiden!
DreamOn · 14 maart 2007 op 23:05
Wat mooi verwoord Yannick. Je laat ook zo goed zien, dat je naar dit soort tv programma’s kan kijken vanuit een bepaalde belangstelling, maar dat het wel even een verhaal apart is, als je het van dichtbij meemaakt. Heel veel sterkte en de groeten aan je vriendin.
KawaSutra · 15 maart 2007 op 00:27
Knap neergezet Yannick, jouw verhaal sleept me mee door de ziekenhuisgangen. Onmacht, onzekerheid en boosheid maken jullie ervaring zo inleefbaar. Ik hoop met jullie mee.
miltenburg · 15 maart 2007 op 01:13
Een mooi stuk. Moedig om dit zo op te schrijven. Sterkte en geef niet op. Take Care