Vanonder een sluier bezien

“Hee vrouwke, wà bende skôn, vat ur nog inne!”
Glazig kijkt hij me aan en houdt me een plastic beker bier voor. Ik weet niet wat ik erger vind: aangesproken te worden met vrouwke, of het feit dat het pas 11:30 uur is.
Wat je niet zou denken, gezien de geestelijke en lichamelijke toestand van de man voor me. Het is carnavalsmaandag 2006, kinderochtend. Terwijl hij me aanspreekt, kwakt er een plons bier over mijn, in een prachtig jonkvrouwenkostuum gehulde voorgevel. Gatver!
Ik tel tot tien, het hoort erbij, toch? Wanneer hij, balancerend op zijn houten schoeisel, even het evenwicht dreigt te verliezen, maakt zijn hand dankbaar gebruik van diezelfde voorgevel om vallen te voorkomen. “Oeps!”, lacht hij smakelijk, gevolgd door een harde boer.

“Vat ur nou us inne!”, blijft hij aandringen.
“Ik ben zwanger,” zeg ik. Zijn blik blijft glazig, een felicitatie blijft uit.
“Makt toch nie uit,” zegt hij, na een kortdurende daling van zijn bewustzijnsniveau, “d’r is dur nog nie inne minder um geborre!”
Goed! Lang genoeg tot tien geteld! Ik schenk hem mijn allerzoetste jonkvrouwenglimlach, draai me om en loop weg.

Op een meter afstand van hem, wordt mijn bijpassende puntmuts met sluier, ruw van mijn hoofd gerukt. Bruusk draai ik me om, met ogen als een draak, in plaats van een jonkvrouw. Hij staat met zijn klompen, verzadigd van het natte gerst, op het uiteinde van mijn sluier. Hij oogt wederom afwezig. Ik haal hem uit zijn schemertoestand, met de vraag of hij even van mijn sluier wil stappen. Het zien van mijn kapsel, waarschijnlijk in de vorm van de hoge hoed, doet hem in een lachstuip belanden. Ik kan mijn sluier bevrijden en laat hem, hikkend van de lach achter.
Op zoek naar mijn dochter, keer ik mijn hoofddeksel om. Vanachter die sluier valt het allemaal wel mee…