Hij volgde een vaste lijn in zijn leven, maar nu was hij toch overstag gegaan: hij ging een mobieltje aanschaffen. Als een der laatste der niet-mobiele Mohikanen in zijn grote kring van familieleden, vrienden, kennissen en bekenden zou hij zich nu dan toch op het angstaanjagende pad van de mobiele communicatie wagen. Vol goede moed maar met een volgens hem zéér gezonde argwaan tegen wat te gebeuren stond, begaven zijn levensgezel en hij zich naar de dichtstbijzijnde mobieltjesverkopende winkel. Het onvoorstelbaar grote aanbod van al die verschillende praatdingen joeg gierende golven adrenaline door zijn lijf, maar na enige tijd kalmeerde hij met de gedachte: als anderen het kunnen, kan ik het ook.
Zijn keus viel op een apparaatje dat er niet zo heel vijandig uitzag en eenvoudig te bedienen was volgens de verkoper. En inderdaad, je kon niet veel meer dan bellen en sms’en. Dat laatste, zo had hij zich voorgenomen, zou hij voorlopig toch niet doen, dus leek de aankoop een weliswaar gewaagde maar in de gegeven omstandigheden aanvaardbare sprong in het duister van de mobiele telefonie. Vol spanning en jongensachtige opwinding zochten zij hun stulpje weer op, waar het apparaat uit de doos genomen werd, aan allerlei voor hem volslagen geheimzinnige handelingen werd onderworpen door zijn lief, om daarna zowaar een oplichtend kleurenschermpje te tonen en kennelijk klaar was voor gebruik. Zijn beminde had de 06 nummers van hun kinderen ingebracht zodat hij deze vruchten van hun liefde nu ook op zijn eigen toestelletje kon bellen. Zo gezegd zo gedaan. Hij toetste met trillende vingers het nummer van de jongste in en wachtte op wat er zou gebeuren. Niets. Ze nam niet op. Ook de andere dochter nam niet op. Ze bellen wel terug, zijn bezig, dacht hij.
Na enkele dagen moest het apparaatje worden opgeladen, wat hij dan ook, geheel conform de handleiding, deed. Vol verwachting keek hij de volgende dag of het ding weer tot leven was gewekt dankzij Ene Co. Het ding bleef dood. Na nog een dag elektrisch infuus geen teken van leven te hebben vastgesteld, besloten zij naar de winkel terug te gaan. Het mobieltje was inderdaad overleden, bevestigde de behulpzame verkoopster. Ze konden hun geld terugkrijgen of een nieuw apparaatje.
Hij belt zijn kinderen voorlopig gewoon weer via de vaste lijn.
© Jan Bontje 2008
3 reacties
Prlwytskovsky · 7 december 2008 op 13:53
Ja, da’s een goeie. Goed verwoord.
Maar ik ben die laatste Mohikaan. Ik verrek het om zo’n ding aan te schaffen. 😉
Troy · 9 december 2008 op 16:06
Een mooie omschrijving van een simpele miskoop. Je rijke taalgebruik voegt net dat beetje extra toe dat het verhaal aantrekkelijk maakt.
Mien · 9 december 2008 op 19:26
Ik sluit me aan bij Troy.
Mooi, bont en kleurrijk beschreven.
Ach ja, het blijft wachten op:
De beginnerscursus: mijn eerste mobiel.
Het handboek: mobiel telefoneren voor dummies
Een troost: met die rooksignalen is het ook goedgekomen.
Het zal wel loslopen die mobiele telefonie.
De volgende contactfase laat niet lang meer op zich wachten: ‘Beam me up Scotty’ :hammer:
De eerste mobiele bejaarden moet ik nog tegenkomen … 😆
Mien