Op persoonlijk niveau delf ik het onderspit in deze dappere nieuwe wereld. Een wereld welke het fenomeen Polygamie tot kunst heeft verheven. Anton Heyboer als de tot God gekroonde kunstenaar. Voor mijn eigen bestwil had ik mij moeten richten tot de nieuwe toekomst van de mensheid. Het de rug toekeren eindigde in een flatje op de eerste verdieping, alleenstaand met kind en bijbehorende schuldenpost.

Polyamorie, oftewel Veel Liefde, de droom van menig man. Een documentaire liet zien hoe Anton al lachend zijn dorpje toonde. Hij bezat precies genoeg vrouwen voor iedere dag van de werkweek. Het weekend hield hij vrij om met de kinderen te ravotten op zijn eigen binnenplaats. De vrouwen waren gekleed in ouderwetse lompen en, naar eigen zeggen, zelden zo gelukkig geweest.
Had ik op de Heyboerderij gewoond, dan waren de problemen niet te overzien. Het eerste wicht dat het ook maar in haar botte kop zou halen met mijn vent het nest in te duiken zou nooit levend worden teruggevonden. De betreffende dames hadden daar geen last van. Deze vrouwen voelden zich zussen, een opmerking dat, naar mijn opinie, het geheel een nog ziekere naklank geeft.

Heden ten dage is Anton de god van het mannelijke in de nieuwe wereld. Het woord Polygamie is vervangen door het simpele Buitenvrouw. Veel liefde komt er niet meer bij kijken dus de tweede, derde en vierde vrouw hebben het nakijken. Daarentegen is er in geen enkel opzicht een spoor te bekennen van de Buitenman. Dit doet vermoeden dat de man tot de dag van vandaag nog steeds de gedreven behoefte heeft alles te domineren met een simpele gedachtegang.
‘ Er zijn nu eenmaal meer vrouwen dan mannen’
‘ Vroeger leefden we korter en was je na een huwelijk maar twintig jaar bij dezelfde vrouw, vijftig jaar alleen maar hetzelfde vlees is wel erg lang hoor’

Hoe graag de mannen dit ook mooi willen praten, de nieuwe wereld wordt een complete chaos. Niets blijft ervan over. Ook vrouwen voeren oorlog al dan niet psychologisch. Zet er vijf samen en laat hen vechten om dezelfde man. Geen van de vrouwen zal terugkeren. Uiteindelijk blijven de mannen verslagen en zonder vrouw achter. In een wereld zonder vrouwen zal de man domineren, dat dan weer wel.

Je kunt slechts geven wat je hebt. Wellicht ontbreekt het mij aan veel liefde. Mogelijk ben ik slechts in het bezit van een kleine dosis bestemd voor een enkeling.

Categorieën: Liefde

Assepjotster

In the depth of winter I finally learned that there was in me an invincible summer...

5 reacties

TheVoice · 12 april 2013 op 07:17

Prachtig geschreven maar niet erg actueel! Ik was Anton allang weer vergeten 😎 Is die documentaire herhaald? Ik zag hem heel veel jaren geleden.

“Het eerste wicht dat het ook maar in haar botte kop zou halen met mijn vent het nest in te duiken zou nooit levend worden teruggevonden” 😀

Grappig maar voor mij altijd onbegrijpelijk 🙁
De vent is namelijk degene die iets aangaat naast een bestaande verbintenis dus hij is degene die je moet laten verdwijnen, toch?

    Mien · 12 april 2013 op 07:23

    Tja, vrouwenlogica.
    Onpeilbaar.
    Wel diep.

    u-queen · 12 april 2013 op 08:50

    ik zag die documentaire inderdaad pas nog eens langskomen en ook dat interview met een van de dames welke had besloten vijftig schilderijen te maken van het ‘prachtige’hoofd van Anton 😉
    ik zal inderdaad de eerste zijn om toe te geven dat vrouwen in zo’n situatie – of welke situatie dan ook – niet altijd even redelijk zijn 🙂

Ma3anne · 12 april 2013 op 13:03

[quote] Polyamorie, oftewel Veel Liefde, de droom van menig man. [/quote]
Er zijn vast ook vrouwen die deze droom koesteren. Hoe zouden mannen zich gedragen in zo’n situatie? Misschien moet ik dat eens uit gaan proberen. 😛

arta · 14 april 2013 op 11:09

Allereerst: Heel mooi geschreven, wel vanuit clichéstempeltjes hier en daar (zie reactie Ma3), maar dat terzijde. 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder