Ergens in de fundering van mijn bestaan, om precies te zijn op mijn zeventiende chromosoom, zit een klein defect. De bouwsteentjes van mijn lichaam zijn niet goed gevoegd en dit veroorzaakt verborgen gebreken in de constructie. Dit foutje heeft mijn leven de afgelopen drie jaar behoorlijk beïnvloed en is bepalend voor mijn toekomst. Na maanden onderzoek is dit gebrek aan het licht gekomen en is er eindelijk een duidelijke verklaring voor het falen van mijn lichaam. De gevolgen van het aan de oppervlakte brengen van mijn genetische mutatie, bieden mij de kans om mijn vijand een stapje voor te zijn. Nu kan ik strijden met een strategische voorsprong omdat ik weet waar ik zijn volgende aanval kan verwachten. Ik kan mij wapenen tegen de aanval en heb zelf de regie in handen.

Toch weet mijn vijand mij ook diep en persoonlijk te raken. De vraag wie mij dit gebrek heeft bezorgd brengt nieuwe onzekerheden met zich mee. Onzekerheden die gepaard gaan met schuldgevoelens omdat ze niet mij, maar mijn naasten treffen. Wie mijn gebrek heeft doorgegeven is bepalend voor mogelijk, toekomstige slachtoffers. Daarbij bepaalt het verleden de toekomst en ben ik plotseling de boodschapper geworden van dit slechte nieuws. Wie van mijn naasten zal mijn defect met mij delen en voor moeilijke beslissingen komen te staan?

Mijn grootste vijand is nu even niet de kanker, maar mijn geweten. Ik moet mijn wetenschap wel delen om anderen een kans te bieden zich te wapenen, maar zou het liefst willen dat ik niet diegene was die dit nieuws moet overbrengen.

Na al die jaren strijden heeft mijn vijand gekozen voor een nieuwe tactiek en ik ben even uit het veld geslagen omdat ik deze aanval niet meer had verwacht. Het nemen van gijzelaars is in oorlog toegestaan, mits deze met respect worden behandeld. Welk respect toon je als je de gegijzelde voor een onmogelijke keuze stelt?

Ook deze laffe daad zal ik hem uiteindelijk betaald gaan zetten, maar eerst moet ik ervoor zorgen dat ik sterk genoeg ben om zijn gijzelaars troost en steun te bieden. Zij komen voor het eerst oog in oog te staan met het kwaad en zullen, net als ik drie jaar geleden, een periode van onzekerheid ingaan. Mijn vijand heeft mij sterk gemaakt en ik zal mijn kracht gebruiken om zijn nieuwe slachtoffers op te vangen. Zodra deze taak er op zit zal ik opnieuw overwinnen!

Categorieën: Diversen

Fem

"Today is a gift, that is why it is called the present"

11 reacties

champagne · 17 mei 2009 op 10:55

Je gebruikt een prachtige metafoor voor je ziekte. Ik vind het een goed stuk, invoelbaar en mooi geschreven.

LouisP · 17 mei 2009 op 11:02

F.
sterkte.
C.
sluit ik me bij aan.

gr.
L.

SIMBA · 17 mei 2009 op 11:32

Zelf ziek zijn is erg maar (wellicht) zieke dierbaren is súper erg!

arta · 17 mei 2009 op 11:46

Het is maar goed dat, wanneer je een diagnose gesteld krijgt, je de impact op je verdere leven nog niet in kunt schatten, zodat je het gedoseerd aan kunt gaan. Bij jou is die dosering wel extreem hoog gesteld, waardoor mijn bewondering voor jouw moed en doorzettingsvermogen groeit en groeit.
In mijn omgeving valt wel eens het woord ‘girl-power’, automatisch gaan dan mijn gedchten naar jou. Ik hoop dat je juist dát gen door hebt gegeven aan jouw kleintjes. (oké, en voor Mr Perfect Baby wat boy-power, dan!)

WritersBlocq · 17 mei 2009 op 12:57

“was het maar fictie”, is het eerste wat mij te binnen schiet. Tsjongejonge, dat je doorgeefluik bent van de ellende die je onlangs hebt meegemaakt, echt vreselijk. Helaas dus niet 1 boek, maar een hele serie… Gelukkig voor hen hebben ze jouw handen aan hun bed, zodra dat nodig is. Ze kunnen het slechter treffen!
Liefs, Pau’tje

JanBontje · 17 mei 2009 op 14:46

Een afschuwelijke ziekte is hier weergaloos ontroerend en krachtig beschreven.

Sterkte!

lisa-marie · 17 mei 2009 op 16:23

Hakt er in en neem mijn petje af dat je het zo kan opschrijven. :wave:
[quote]Mijn vijand heeft mij sterk gemaakt en ik zal mijn kracht gebruiken om zijn nieuwe slachtoffers op te vangen. Zodra deze taak er op zit zal ik opnieuw overwinnen![/quote]
Zeker weten !!

Mien · 18 mei 2009 op 08:03

Sterke column.

Mien

Nana · 18 mei 2009 op 14:01

Prachtig geschreven!

KawaSutra · 19 mei 2009 op 01:20

Een indringend relaas en daardoor heel invoelbaar. Jouw kracht is je belangrijkste wapen voor jezelf maar ook voor je naasten.

Dees · 19 mei 2009 op 11:46

Wat eng, het mag wel eens stoppen voor jou en de jouwen… Maar mocht het ergste geval waar zijn, dan is tijd misschien toch nog een onverwachte vriend. De wetenschap staat niet stil. Ik heb bewondering voor je vechtlust.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder