Verdichting

In de namiddag bied ik hulp bij het omzagen van een halfverrotte zuurpruim. Met zijn zwarte takken verandert de boom ons uitzicht. Het grillige raster vormt een hekwerk tussen raam en bergen in de verte. Hij moet óm. Ik vind het jammer. Vanuit de woonkamer op één hoog keken wij altijd recht in de kale kruin. Talloze vogeltjes en af en toe een eekhoorn bezochten de morsige takken; doodlopende straatjes waar ze, spiralend, ongehinderd door loof, langs omhoog hipten. Vaak hielden ze precies middenin ons blikveld halt. Om dan terug te kijken naar ons achter het raam. Als dat gebeurde werd de dunne draad aandacht plotseling met een ruk strakgespannen. Concentratie verdikte het glas tot een loep: met kabouterogen bekeken wij de bewoners van een sterk uitvergrote wereld. Het verkleinde dal in de verte waar de rotsige, met sprookjesbossen en suikerhuisjes beplakte bergen daaromheen een plaatje met diepte vormden zágen we niet meer.

De boom staat op een onvoordelige plaats die eisen stelt aan de valvorm. Samir klimt naar boven en bevestigt een touw om de stam, net voorbij de helft. Het andere eind houd ik vast, op mijn plek op de grond. Slap en doelloos wachten we af.
Ik maak me zorgen. Wat moet ik doen? Mijn partner klautert weer naar beneden en stelt me gerust. “Vallen kun je sturen.” zegt hij. Hoe dan? Goed, dat gaat hij me vertellen. We lopen naar een andere zuurpruim, een appelboom die op twee meter afstand staat. De les begint. “Zeg maar naar welke kant je zou willen dat de boom viel.” De appelboom maakt een buiging naar links dus ik denk ik zal eens moeilijk doen. Ik knik naar rechts. Samir legt uit.
“Als je wilt dat de boom dáár valt dan maak je híér een wieg.” En hij zet zijn hand met de zijkant dwars op een plek in de stam.

Een wieg? Het uitstekende Nederlands van mijn vriend werkt als een net waar zijn moedertaal doorheen stroomt. Sommige Hollandse klinkers zullen nooit goed uit zijn mond komen, als klontertjes blijven ze steken in zijn uitspraak. Wig is wieg en huid wordt hout. Ik zie ineens een wig voor me, schommelend in het gras op zijn halfronde bastbodem. Het wiegt. Het klopt.

Als de wig in twee snedes uit de stam is gezaagd moet er precies aan de andere kant een zuivere inham worden gemaakt diep in het hout. Daarna dient het touw dat al voortijdig is vastgemaakt boven de breekplek en naar beneden leidt te worden strakgetrokken, zodat de stam kan knakken precies in de leegte van de v-vormige wig. De val zal volgen.
Ik snap het. We lopen terug, ik pak het touw vast en Samir klimt de boom weer in. Kettingzagend verzwakt hij de stam. Het kleine wigje valt eruit en het liefst zou ik er naar toe rennen om het warme houten schijfje tegen mijn wang te wrijven. Maar ik mag niet weg, mijn taak houdt me vast.

Klaar. Samir klimt uit de boom, voegt zich vóór mij en neemt de strakte van het touw over. Achter hem neem ik de plek van de dommemanskracht in, en Samir legt uit wat de bedoeling is: heen en weer bewegen namelijk. Wiegen!! Samen wiegen we de boom naar zijn breuk. Het kraken wordt luider en luider, en dan komt het bovenste deel los en valt als een dood lichaam op de grond. Boem! In het gras, in rotte stukken. “Perfekt!!” roep ik uit. Samir straalt. Met een kletsende handklap beklinken we ons succes.

Het laatste gedeelte doet mijn partner alleen. Ik ga alvast naar binnen. Loop in één lijn door naar de woonkamer, open het raam, leun over de rand, en bekijk het nieuwe uitzicht.
Ik blaas wolkjes naar buiten. Onze flank ligt al in de schaduw, maar de buurbergen vangen net de laatste zon, intens oranje en gele gloed. Hoog boven het dal is de koude oktoberlucht helder blauw. Een vloot van drie enorme witte hemelschepen drijft langzaam voorbij. Ik kijk ze helemaal na.