Vergeten

Zoals u weet, ben ik een groot sportliefhebber. Met name supporters en voetbaltrainers zijn voor mij een onuitputtelijke bron van amusement. Was het vroeger zo, dat een sportman na zijn carrière een sigarenzaak kon beginnen, nu is dat geen optie meer wegens de ontroking van onze samenleving. De bedelstaf rest voor al die mensen die tijdens hun carrière niet het grote geld wisten binnen te halen. Dat geldt ook voor Fritz Korbach, zag ik op TV. Het is natuurlijk ook vrij lullig. Je hele leven het niet verder gebracht dan subtoppers trainen. Of erger nog: clubs in de Eerste Divisie. Toch een beetje het klootjesvolk van het profvoetbal, zeg maar. Die Fritz… Betrapt bij het verlaten van een supermarkt, met een pakje rosbief in zijn jaszak. Mee met oom agent. In mijn geliefde Amsterdam haal je daar de krant niet mee, maar in Leeuwarden is dat groot nieuws. Het ANP besteedde aandacht aan de zaak, en veel kranten drukten het berichtje af. En nu is Fritz beledigd. Sorry, Fritz, het is gewoon je eigen schuld.

Hoe achterlijk kun je zijn… “Ik was vergeten dat ik een pakje rosbief in mijn jaszak had gestoken,” luidde het zwakke verweer van de betrapte coach, “en daarom is het geen stijl dat de krant dat opschrijft.” Nee? Geen stijl? Sorry, lamlul, het is je eigen stomme schuld. Want ook een pakje rosbief hoort in het winkelmandje. Niet in je jas. En dan moet je niet zeiken als je in de kraag wordt gevat. Vergeten? Gejat!

Nee, Fritz. Je naam wordt niet zomaar aan de pers doorgegeven. Je kreeg eerst een bekeuring, met de mededeling dat je die op tijd diende te betalen om te voorkomen dat je voor de rechter moest verschijnen. Zeker ook vergeten? Je hébt je bekeuring niet betaald, en dus stond je op de rol, zoals dat zo mooi heet. En die lijst is niet geheim, omdat naar goed gebruik rechtszaken openbaar zijn.

Lijkt me toch leuk. Als je iets vergeet, dan telt het niet. Handig. Voetbal. Doelpunt. Maar de scheidsrechter keurt het af. Want de maker van de goal stond buitenspel. “Sorry scheids, ik was de buitenspelregel vergeten.” Nou Fritz, wat denk je? Keurt de scheids het doelpunt dan alsnog goed? Nee hè?

Die Fritz. Verongelijkt sprak hij voor de televisiecamera: “Ik ben wel een Duitser, maar niet eentje die fietsen jat.” Mag ik deze badinerende opmerking even in je gezicht laten ontploffen, Fritz? Een fiets past niet in je jaszak!