Vergrijzing

Weerbarstig staan ze alle kanten op.
Wildgroei, pure wildgroei, binnen een tijdsbestek van 24 uur.

Wildgroei. Vreemd, dit is echt wazig.
Vol verbazing kijk ik in de spiegel.
Gisteren controleerde ik mijn gezicht nog op overtollig haargroei.
Ik heb de pincet op lip, kin en wenkbrauw zijn werk laten doen.
Niets meer te zien, alles was prima verzorgd, 100% zeker!
Toch steken er vandaag 3 grijze haren uit mijn rechter wenkbrauw, als een lucifer zolang.
Weerbarstig staan ze alle kanten op.
Wildgroei, pure wildgroei, binnen een tijdsbestek van 24 uur.
Het lijkt wel of de haarcellen in mijn lichaam een enorme expansiedrift krijgen naarmate de leeftijd vordert.
Op mijn linkerborst vlakbij de tepel, groeien sinds kort 2 stuks in een niet bij te benen tempo.
Zo ook mijn benen, de eens zo zachte blonde donshaartjes worden verdreven door donkere stugge haren.
Nog even dan kan ik er vlechtjes indraaien.
De epilady mag haar werk doen, bij iedere haar die uit zijn wortel wordt gerukt, springen me de tranen in de ogen.

De gebruiksaanwijzing verteld mij steeds minder beharing te krijgen, het tegenovergestelde blijkt waar.
Tot grote ergernis verschijnen er ook regelmatig 5 haren op mijn kin.
Een erfenis, die de dames in onze familie al generaties lang met zich meezeulen.
Epileren, elektrisch ontharen, laseren, niets helpt.
Als een stekel van een cactus doorboort het mijn huid opzoek naar zuurstof.
Vanaf dat moment is het gedaan met mijn gemoedsrust.
Nog 1 enkele gedachte vult de geest.
Eruit met die haar!
Obsessief probeer ik minutenlang het minuscule puntje te verwijderen.
Het is niet eens met het blote oog te vangen.
Slechts het topje van mijn middelvinger is in staat het scherpe stekeltje te lokaliseren.
Toch zal en moet de haar ontworteld worden.
Het gevolg, een vette ontstoken bobbel op mijn kin.
Hoe dwangmatig kun je zijn.
Stiekem weg, verlang ik naar een nieuwe mode.
Hoe hariger, hoe mooier.
Hoe grijzer, hoe beter.
Zou het ooit zover komen?