Na een aantal dagen in een staat van Samadhi te hebben vertoefd kwamen er al snel kleine haarscheurtjes in de vreugde volle staat van Zijn. Maandag was daar het eerste scheurtje op weg naar school nam in de afslag op de snelweg en voor mij speelde er een hartverscheurend tafereel Lees meer…
Eindelijk aangekomen op de plaats van bestemming, vanmorgen half zes opgestaan en het is nu donderdag avond precies zeven uur. In de verte zien we de besneeuwde toppen van de Alpen en we verwachten een prachtig hotel ergens in de bergen. Hoge verwachtingen die niet helemaal ingelost blijken te worden Lees meer…
Ja hoe gaat het eigenlijk met me?
Het gaat wel.
Maar toen was ik nog niet in mijn huisje!
‘Jullie zet ik eerst in de primer, daarna rollen met schoolbordverf, zodat ieder zijn boodschap kan achterlaten zowel op fysiek en subtiel niveau’.
Scheiden doet lijden en ik kan er niets tegen inbrengen.
Op dit moment zie ik het niet meer zitten.
Geachte luisteraars,
‘Mijn naam is mejuffrouw Vlieg, graag wil ik u toespreken als vertegenwoordigster van het insecten volk.
Ons leefgebied is de Natuur gelijk de uwe, verspreid door de wereld leefden wij in harmonie met de mens.
Wij deelden het vee,de grazige weiden, de bossen, de velden en de hei.
Nog eenmaal vraag ik, ’wil alsjeblieft delen wat er in je omgaat’.
Hij antwoordt niet, het blijft helemaal stil en daar kan ik niet mee om gaan.
Daarom sta ik hier, met de sleutel in de hand van mijn huisje.
Vrijdag middag, 4 februari, 14.00 uur, post!
Even heb ik stille hoop, het huisje is iemand anders toegewezen iemand met urgentie misschien.
Nee, het huisje is voor mij.
Met gemengde gevoelens rijd ik naar de woningstichting, alleen!
De jonge man is aardig, hij geeft de sleutels, ik mag ze houden tot maandag.
Samen met Zwelgje, mijn superhond op verkenning, zij met neus, ik met ogen.
Thuisgekomen vertel ik het verhaal van Mug aan mijn man, we kijken elkaar aan, alweer een ontmoeting.
We zien de pijn in elkanders ogen, er komt een moment dat ik voorgoed de deur achter me zal sluiten wat zal ik hem missen!
Zijn graadje meer lichaamstemperatuur, geurtjes, boter open en bloot op het aanrecht, broodzak wagenwijd open.
En de tranen vloeien rijkelijk over mijn wangen, padam, padam.
Afgelopen tijd gebeurde er iets wat mij tot een onderzoek aanspoorde.
Een student vertelde tijdens de cursus praktische filosofie, dat ze opzoek was naar een ander natuurlijk geneesmiddel voor haar kwaaltjes.
Verbaasd vroegen we haar wat ze precies bedoelde.
‘De tuin’, sprak ze , ’de tuin is mijn geneesmiddel, als ik met mijn zintuigen naar buiten bezig ben voel ik geen pijntjes en heb ik geen tijd om aandacht te schenken aan die immer aanwezige stroom van gedachten.
Vrijdag, om 22.00 uur naar bed.
De ontmoeting met Mug heeft me stil laten worden.
Zaterdagmorgen krijgen we opdracht om buiten te lopen, in stilte.
Daar loop ik standaard in contact met elk beestje en mijn omgeving, ditmaal word ik niet stil van de natuur, gedachten, mijn hele kop vol rondcirkelende gedachten.
De tranen stromen over mijn wangen, wat ben ik verdrietig.
Vrijdag 28 januari, twee dagen nadat we hebben besloten uit elkaar te gaan.
Vanavond begint mijn studieweekend van de school waar ik filosofielessen volg.
Ik weet dat ik moet gaan, het is veel te druk in mijn hoofd.