Leven in overvloed

Eindelijk aangekomen op de plaats van bestemming, vanmorgen half zes opgestaan en het is nu donderdag avond precies zeven uur. In de verte zien we de besneeuwde toppen van de Alpen en we verwachten een prachtig hotel ergens in de bergen.  Hoge verwachtingen die niet helemaal ingelost blijken te worden want het familie hotel ligt tegen het industrie gebied aan met op de achtergrond ergens helemaal uit het zicht De Bodemsee.

Daar lig ik dan in zimmer Sonnehut  in het plaatsje Selm Zuid Duitsland vlakbij de Zwitserse grens. Ik open mijn reiskoffer en neem de schade in me op, ergens onderweg in de trein is de kan met  smoothy gaan lekken, mijn rok, onderbroeken en andere kleding stukken zijn besmet geraakt met groenige smurrie die tegen de zijkanten van de tas is geplakt. Gelukkig biedt de dame van het hotel aan om het hele zootje in de wasmachine te stoppen en met een dankbare glimlach neem ik haar aanbod aan en plof neer op het bed, er overvalt me een enorme leegte van binnen,  een heel onbestemd gevoel, waar ik geen woorden voor kan vinden behalve dat het pijn doet……pijn die me zachtjes doet huilen. Mijn hele lichaam doet is zo stijf als een plank en twaalf uren zitten heeft me een houten kont bezorgd.

 Een uur later zit ik met een glas rote wein und kartoffelenbrot op beden ik mijmer terug naar gisteren. Wat een dag ik vloog van hort naar her. Eerst werken tot 12 uur, toen gesprek met directeur en rayonleidster………rap naar huis, honden uitlaten naar huisarts om B12 injectie in mijn bil te spuiten, computer sticks  halen, fruit en groente kopen om een smooty te maken, bed verschonen en alles klaar zetten voor de katten en kippen en de hoognodige mails beantwoorden. De tijd vliegt en dan zie ik dat het al half vier is, de honden moeten hoognodig naar het pension anders kom ik te laat. We zijn nog geen vijftig meter van huis en daar begint de ellende weer, Lobke wordt onrustig en het gejank klinkt zachtjes in mijn oren en direct verstard iets in mij, ik gebied haar te stoppen en te gaan liggen, maar tien seconden later herhaald hetzelfde ritueel zich weer en naar de vierde of vijfde keer  barst ik uit mijn velletje. De vermoeidheid maakt dat ik nog opvliegender ben als normaal en ik verlies mijn zelfbeheersing, ik hoor mezelf schreeuwen en tieren als een bezetene  en het bloed giert door mijn aderen. Mijn voet trapt met een noodgang op de rem, ik parkeer de auto aan de kant van de weg en en de mateloze woede die ik voel is van dien aard dat ik gevoel heb niet voor mezelf te kunnen in staan .Ik  druk ik de hond die me zo lief is, met een harde hand in overgave. Haar hele lichaam trilt onder mijn  handen in stille afwachting. Ineens is daar weer die liefdevolle fluistering in mij, “ calm and assertvie Karin” Ik adem diep in en dwing mezelf tot een hartcoherentie en langzaam kom ik tot rust maar niet voordat ik nog eenmaal  mijn tanden in haar nek plaats en haar flink in de nek bijt.

Ik haat dit stuk in mezelf  en dit soort momenten hebben het laatste jaar de overhand, daarom ben ik hier naar Selm  afgereisd om te ontdekken welke pijn leeft achter deze mateloze woede in mij en het verlangen iets of iemand pijn te doen, ik lijk wel een kopie van mijn moeder op dit moment. Precies dat stuk in haar waar ik geen vergeving voor kan vinden.

In het pension draag ik de honden over , het doet pijn want op het moment dat ik weg ga, staan mijn beestje met luid gejank tegen het hek te springen, ik had ze ook liever over gedragen aan de oppas maar ze had helaas geen tijd.
Opnieuw hoor ik die fluistering diep van binnen; “ los laten Karin, alles los laten, alle ideeën en overtuigingen, het is tijd om jezelf te bevrijden van alle juk”.

Thuis gekomen pak ik de koffer in,  eet een pizza en drink een glaasje wijn en doodmoe kruip ik om acht uur in bed, met de wekker op half 6, maar ik kan de slaap niet vatten, om twee uur kijk ik nog even naar een uitzending van Sex in de city en dommel in slaap.

Klokslag half 6 sta ik onder de douche te genieten van de hete stralen.  Ik fiets naar het station met achterop een grote reistas vol kleding en de regen druppelt zachtjes op me neer. Om 10.15 stap ik uit bij Station Leiden centraal  alwaar een onbekende  dame mij opwacht in een prachtige BMW. Tien minuutjes later arriveerde de derde persoon  en gedrieën vertrekken we naar Selm, niet wetende wat ons te wachten staat. De twee dames hebben elkaar drie weken geleden voor het eerst ontmoet op een Journey weekend en de sfeer in de auto voelt onwennig maar al snel komt snel verandering in en zoals het vrouwen beaamt gaan de gesprekken over relaties, opvoeding en de achterliggende redenen om naar dit weekend te gaan. Het is een lange zit en precies om 7 uur arriveren we in Selm en worden we naar onze zimmers gebracht!
Ik heb zin in een wijntje en beneden aangekomen zitten de dames al aan tafel, ze gaan dineren maar daar ik heb geen geld voor, ik heb nog enkele broodjes in mijn tas en ga die zo meteen languit in bed nuttigen.  Ik besteld een glas rode wijn en we krijgen daarbij een mandje met brood, als ik mijn neus er boven hangt stijgt me een heerlijke geur in mijn neus,  kartoffelenbrood volgens de dame van het restaurant ik heb zelden zo`n lekker broodjes gegeten…………ik vraag nog een mandje mee naar boven en een 2<sup>e</sup> glaasje wijn en kruip in bed met de laptop op schoot en denk terug aan het 1<sup>e</sup> moment dat ik kennis maakte met het boek  “De helende reis” van Brandon Bays .in mijn herinnering kwamen mijn spirituele ouders op de proppen met boek, ze hadden het zelfgelezen en dachten dat het wel iets voor mij zou zijn. Het zal zo`n zes jaar geleden zijn, ik liep toen al behoorlijk wat jaartjes rond met zware fibromyalgie klachten, zo ernstig dat ik soms bang was in een invalide karretje te eindigen.
De wijze waarop Brandon Bays in haar boek beschreef zichzelf te hebben genezen van een enorme tumor in de buik door middel van innerlijke reizen raakte me en diep in mij werd geweten dat ik deze weg moest volgen. Ik heb me dan ook direct aangemeld voor een weekend The Journey Intensive, een weekend die ik nooit meer zal vergeten………..twee weekend later was ik voor de volle 100% genezen van mijn klachten

Maar nu ben ik ergens belandt waar geen doorbraak mogelijk lijkt te zijn, diep in mij verborgen zit een saboteur waar ik nauwelijks zicht op heb. Het enige wat ik voel is een staat van eenzaamheid, zelf verloochening , diep verdriet, haat gevoelens richting de mensheid,  machteloosheid en ongeduld, ver bij mezelf vandaan en ik heb niet de tools in handen om mezelf te genezen.
In mijn beleving is er maar één methode  die mij kan helen en dat is de opleiding tot Journey therapeut, tevens de duurste methode die er bestaat volgens mij. Daarom zit ik hier eenzaam en alleen op een bed in Selm Zuid Duitsland. Al zeker vijf jaar lang droom ik ervan om deze opleiding te volgen,  maar hoewel ik elk dubbeltje opzij legde om mijn vermogen van 3000 euro te vergroten bleek het leven anders met me voor te hebben, auto kapot, stofzuiger kapot, hond ziek en daardoor duizenden euro`s aan medische kosten, enz enz.  De droom leek over te gaan in een illusie, eind oktober 2012 maakte ik weer Helende reis, ditmaal individueel en weer was daar dat diepe weten, dit is wat ik wil dit is mijn Dharma,  mijn einddoel in het leven, Helende reis therapeut worden, eerst mezelf helen en dan iedereen die geheeld wil worden. De therapeute raadde me aan een affirmatie neer te hangen in huis en deze dagelijks hardop uit te spreken

“Het voelt fantastisch fijn om te weten dat ik de Journey opleiding tot Helende reis theratpeut per april 2013 ga volgen!!!!  Natuurlijk heb ik haar advies opgevolgd en overal in mijn huis neergehangen en elke ochtend opgelezen maar ik hechtte weinig geloof aan mijn eigen affirmaties.

Sinds een aantal maanden ben ik bekaf……..een soort van chronische vermoeidheid die mij overmeesterde.  Na enkele bloedonderzoeken in maart bleek dat er nog meer hormonale problemen  bij gekomen waren , naast het feit dat mijn lichaam geen vitamine B12 zelf aanmaakt blijkt er ook geen aanmaak van vitamine D te zijn en tot mijn verbazing kwam hierbij ook nog het probleem van een te trage schildklier, de oorzaken van mijn inmiddels chronische vermoeidheid en korte lontje.

Dit was de zgn. druppel die mijn emmertje deed overlopen, nu is het genoeg, ik maak mezelf zieker en zieker het moet afgelopen zijn, ik ga de opleiding volgen en hoe dat gaat gebeuren weet ik niet en waar het geld vandaan moet komen weet ik ook niet maar ik ga stappen ondernemen.

De eerste stap was een brief aan de organisatie van Brandon Bays, waar ik heb uitgelegd dat ik slechts 3000 euro tot mijn beschikking heb, steeds zieker en zieker wordt en mijn enige redmiddel de opleiding lijkt te zijn. Maar de verwachte reactie bleef uit, ik werd op zichzelf terug geworpen. Totaal hopeloos bel ik met Floor de Helende reis Therapeut kreeg ik opnieuw tekst om te affirmeren, dit maal met de tekst; “Het voelt fijn en vertrouwd om te weten dat het leven er voor zorgt dat het geld er overvloedig zal zijn en dat ik mij geen zorgen hoef te maken” En ik nam het besluit wat mijn leven drastisch zal veranderen, dat besef ik me nu al. Razend snel moest ik voorbereidingen treffen het eerste weekend si al over een week, kan ik onbetaald verlof krijgen? Lukt het nog om mijn honden ergens onder te brengen? Wie zal zich over het overige vee ontfermen?  Hoewel er nog niets zeker is, meld ik me bij de scholen van vrijdag en maandag af en biedt aan deze lesuren op een ander tijdstip in te halen, ze gaan akkoord,  dat betekent dat het voor het komende weekend geregeld is, nu nog  mijn rayonleidster bellen om in gesprek te gaan, want de opleiding behelst ook twee volle weken en één daarvan valt  precies in de werkdagen van de meivakantie en daar heb ik toch echt onbetaald verlof voor nodig. En aangezien ik ook dit jaar alweer genoeg ben uitgevallen door ziekte weet ik niet of ze hier mee akkoord gaat, maar ik besef me ten diepste dat het erop of eronder is. Het is nu of nooit! Pas maandag middag heeft ze tijd, tot dat moment kan ik niets, geen pension boeken, geen hotelkamer , ik kan alleen maar hopen dat het allemaal gaat lukken. Het hele weekend loop ik met spanning rond mijn hart , gaat het lukken, zou het echt nu zo ver zijn? Ondertussen heb ik weer contact gezocht met de organisatie of ik met iemand mee kan rijden, dat is mogelijk want twee vrouwen uit Leiden blijken ook heen te gaan, ik krijg het nummer, maar de dames willen al op donderdagochtend vertrekken, en pas maandag weer naar huis gaan. Teleurgesteld leg ik de telefoon neer, dat betekent dus dat ik nog een dag extra vrij moet vragen en maandag pas laat in de nacht of avond thuiskom, en de twijfel slaat toe, dat ga ik niet voor elkaar krijgen. Ik kijk via internet naar trein of vliegreizen maar de één is veel te duur en de ander rijdt niet in de nacht, wat nu?

Dan komt het moment dat ik tegenover mijn rayonleidster zit, onder de tafel kruis ik mijn vingers , laat haar akkoord gaan met onbetaald verlof, maar ze is onvermurwbaar, ze zegt me vervanging te zoeken, omdat ik teveel uitval heb gehad en ook voor de meivakantie. Thuisgekomen pak ik de lijst van collega`s die me eventueel kunnen vervangen, want als niemand kan gaat het feest niet door!  Zes personen hebben diverse redenen om niet te kunnen en als ik de vraag bij de laatste collega voorleg, zegt ze direct mee te willen werken en er valt een hele last van me af. Ik bel het hotel en vraag of ze nog een eenpersoonskamer voor me hebben, nee! Wat nu?

Maar de dame aan de andere kant zegt me geen zorgen te maken want ze gaat het voor me regelen en als ik de prijs vraag val ik bijna stijl achter over, € 70,- euro per nacht, Jezus dat is 140 euro, de honden twee extra nachten is ook al € 125, – euro en dan nog de reiskosten er naar toe. Ik stuur een mail richting de dames van het vervoer hoeveel zij denken dat ik kwijt ben voor benzine aangezien ik nu een behoorlijk bedrag kwijt raak aan onverwachte hotel kosten. Ze beloofd hierover terug te bellen en niet veel later krijg ik mail dat ik gratis mee mag rijden, mijn hart juicht, dat is geweldig lief zeg en het lijkt alsof het Leven helemaal met me mee stroomt, schijnbaar heb ik een goede beslissing genomen.

Vrijdag ochtend in Selm

Jezus ik wordt nog strammer wakker dan ik ben ingeslapen, mijn hele lijf is stijf en ik ben ontzettend vaak wakker geweest deze nacht. Het is altijd weer wennen zonder mijn waterbed en  geen dikke hondenlijven waar ik tegen aan kan kruipen. Om acht uur sta ik onder de douche en heb zin in koffie. Als ik me aan wil kleden mis ik me ondergoed, shit in de wasmachine, snel loop ik naar beneden om te vragen of mijn was al klaar is en ik word meegenomen door een oudere dame naar het washok het blijkt de moeder te zijn van de dames bij de balie en in het restaurant, we zijn terecht gekomen in een waar familie hotel . Ik kijk om me heen en het lijkt alsof ik in een soort van museum ben belandt overal staan afgods beelden er hangen allerlei schilderijen en de antieke meubels wasemen de geur van verse bijenwas uit. Ook in  de ontbijt ruimte word ik aangenaam verrast, op de tafels staan verse vruchten, allerlei soorten muesli en vruchtendranken. Ik nestel me achter een tafeltje en geniet van de koffie en het ontbijt. Een kleine dikke meneer komt naar me toe en vraagt wat ik precies kom doen dit weekend, we raken geanimeerd in gesprek en het blijkt de man te zijn van de wasvrouw, opa en oma van het familie hotel, die samen met hun drie dochters het hotel al sinds de jaren 50 draaien. Het hotel was eens een stationnetje en als snel komt hij aan met een boek van de schilder van alle schilderijen die hier hangen. Hij geeft me een rondleiding en verteld dat de beelden uit een klooster komen, we lopen naar het voorste gedeelte van het hotel wat nog in originele staat verkeerd. Binnengekomen word ik even terug geworpen in de tijd, het voelt alsof ik een stap van vijftig jaar terug neem, beelden, beschilderde plafonds maar het is vooral de sfeer die me stil van binnen maakt.
Opa blijkt erg thuis te zijn in kunstgeschiedenis en groot liefhebber van de Barok tijd, overal sieren grote kandelaars en oude antieke kasten uit kloosters en kerken het hotel. Vol verbazing luister ik naar zijn uiteenzettingen, blijkbaar is mijn Duitse komaf zo genesteld in mijn systeem dat ik hem moeiteloos kan volgen hoewel ik jarenlang geen Duits heb gesproken noch gehoord.

Ik vraag hem of de industrie altijd op deze plek is geweest en met een stem doordrongen van pijn hoor ik hem vertellen hoe de industrialisatie om hem heen groeit niet rekening houdend met natuur.

Een uur later loop ik met mijn ziel onder de arm, dwaal door het hotel, voel me rusteloos, schrijf, loop, kruip in bed, huil, doe hartcoherentie. Jezus wordt zo moe van mezelf, mijn hart klopt als een bezetene nog een uur te gaan dan kunnen we ons inschrijven wat mij betreft kunnen we beginnen hoe eerder hoe beter,ik sta te trappelen van ongeduld

Dan is het eindelijk zover, auto`s rijden af en aan en de vestibule stroomt vol met mensen van allerlei nationaliteiten, uit Duitslang, Noorwegen, Hongarije,Ijsland, Frankrijk, Engeland, Tsjecho-Slowakije 64 mensen, van jong tot oud,  Na het betalen zit iedereen wat onwennig aan de thee of koffie maar dat duurt niet lang want de meeste mensen hebben pas kort geleden hun eerste Journey weekend gehad en zitten nog vol met ervaringen die ze graag willen delen.  Om kwart voor 5 staat er een heerlijk avond maal op tafel,  het hotel restaurant  blijkt 1 Michelin ster te hebben en dat proef je terug in het eten, om je vingers bij af te likken ,de toon is gezet!

Om tien voor zes gaan de deuren open van de zaal waar onze trainingen zullen plaats vinden, en om exact zes uur zal Brandon haar entree maken. De spanning is om te snijden  en ook ik voel me zenuwachtig, zal dit weekend me brengen waar ik hoop, zal er op celniveau heling ontstaan, zijn de trainers professioneel genoeg om mij bij te staan het gevecht van hart en hoofd. Allemaal vragen, ik heb het druk in het kopke maar niet van lange duur want de muziek gaat aan zoals het een echte Amerikaanse beaamt komt ze met veel bravoure en al zingend het podium op. Een korte introductie over het ontstaan van de Manifest Abundance, de naam van de training van dit weekend. Ze verteld over de saboteur in velen van ons die deze overvloed van het leven onmogelijk lijkt te maken. We beginnen met een visualisatie betreffende enkele hypothetische stellingen, “wat als vragen”. De vragen zijn simpel en de opdracht  eenduidig. Stap buiten je oude comfort zone onderzoek welke overtuigingen achter je gevoelens schuil gaan, wat zegt dat over jezelf, wat voor iemand (type) voelt zich zo, wat denk je dat anderen er van zouden kunnen denken en wat het zegt over het leven en wiens overtuigingen zijn het eigenlijk. De eerste vraag die gesteld wordt is als volgt; “Een dierbare geliefde geeft je een prachtig cadeau. Op welk moment begint de hoogte van het geldbedrag je een oncomfortabel gevoe l te geven? “ Ze start bij 100 euro en al snel loopt op, maar ik voel niks zelfs bij de 1000 euro voelt het prima, uiteindelijk moeten we het verdubbelen nog voel ik geen oncomfortabel gevoel. Dan komt de volgende hypothese; “Je bent alleenstaand en je zoekt een levenspartner. Je bent op een feest in gezelschap van vrienden, dan komt jou ideale droom partner binnen. Stel je voor hoe je naar hem toeloopt, jezelf voorstelt, een gesprekje begint en degene uitnodigt voor een dat met jou. Hoe voelt dat werkelijk? Bij deze vraag gebeurd er iets vreemds,  er borrelen allemaal antwoorden in mijn hoofd op waardoor ik mij absoluut niet kan focussen op hoe het voelt. Alle antwoorden die ik geleerd heb op de school voor Filosofie borrelen op. Het is de rol van de man om de vrouw uit te nodigen………dat hoort niet zo, daarmee vindt je nooit de ware liefde en al die woorden maken dat ik niet meer kan luisteren naar de volgende vragen. Maar tegelijk besef ik me, dat al deze overtuigingen een eventuele ontmoeting met een leuke man zouden kunnen saboteren. Dan maak ik een duik  in het verleden, zo`n twaalf jaar geleden, ik zat toen midden in een vrije relatie, ontmoette ik de man van mijn leven, althans dat voelde zo. Ik heb geen moment geaarzeld, binnen vijf minuten heb ik duidelijk gemaakt dat ik verliefd was en mijn ogen niet van hem af kon houden. Maar dat was toen, de vrouw die ik nu ben, zou het niet eens durven zeggen daar is ze op dit moment in haar leven te onzeker voor. Het leven is vol fases, toen zo sterk en direct, nu zo afwachtend en …………ik kan er geen goed woord voor vinden.
En ik realiseer me dat de grote bek, de daadkracht die ik destijds tentoon stelde niks meer was dan een uiting van de geest absoluut niet in samenwerking met het lichaam.
Na de laatste vraag moeten heel precies visualiseren hoe we willen dat onze toekomst er uit zou zien. Hoewel ik vaak met de kinderen vaak geleide visualisaties doe, haak ik wederom en weer voel ik een genadeloos verdriet opkomen, die me afsnijdt van mijn ware gevoel.  Niet veel later mogen we ons zelfonderzoek delen met de buurman/vrouw,  maar ook dat verloopt zeer stroef, vooral als Brandon aangeeft dat deze oefeningen ons zullen schoonmaken zodat we op een dieper niveau kunnen werken. Ik baal als een stekker want ik lijk helemaal niet de diepte in te gaan en begrijp niet goed wat ze precies verwacht. Er spookt een boel negativiteit rond in mijn koppie en als de sessie voorbij is blijkt het al half 12. Hoog tijd om naar bed te gaan, maar van slapen komt  niets, ik ben nog steeds erg onrustig en daar komt nu nog bij dat ik me zorgen maak over morgen, met deze houding die in nu heb zal ik niet bereiken, ben ik in staat mijn eigen dominante geest te overwinnen. Om half 8 worden we beneden verwacht voor koffie en thee, ik ben al vroeg wakker en duik de douche in zodat mijn nieuwe kamergenoot straks alle ruimte heeft. De koffie smaakt heerlijk en om 8 uur stipt, start de yoga les, wat een genot om zo de ochtend te beginnen een totale ontspanning trekt door mijn gelederen. Drie kwartier later genieten we van een zeer uitgebreid lopend ontbijt buffet en vandaag voor het eerst schijnt het zonnetje hier , ik loop naar buiten met in de kom van mijn handen een broodje verstopt voor de vogels. Om negen uur is het weer Brandon tijd en ik zie vanuit mijn ooghoeken de Nederlandse dames een ander plekje zoeken, ze zijn zeker bang dat ze weer met me moeten werken, het steekt  en ik had liever gehad dat ze het gewoon zouden zeggen dan hoeft er geen afstand te zijn, bah, rot gevoelens allemaal! Dan blijkt dat we met onze ergste angst aan de gang gaan en wel gezamenlijk maar we zijn maar met zijn 3en uit Nederland dus ik vraag me af hoe we dat gaan regelen. Het voorstel is dat ik ga samen werken met een Engelse dame maar daar voel ik niks voor, gaat me niet lukken, ik moet ieder geval iemand hebben die zowel Duits als Engels spreekt. Wat verloren kijk ik rond en gelukkig is er een Nederlands sprekende Belgische man die mee is als professionele trainer,  maar op het moment dat we geacht worden met onze aandacht naar ons gevoel te gaan, sluit de deksel zich op de beerput. Ik zie het gebeuren en sla totaal op slot en hoe hij ook went of keert het lukt zelfs hem niet om mij er door heen te krijgen. Het is zo herkenbaar elke keer als ik reizen maak ontstaat er een enorme weerstand die me volledig blokkeert. Maar tot nu toe ben ik daar op een zeer liefdevolle manier door heen geleidt. Hij zegt dat het niet erg is en dat er nog vele kansen komen dit weekend, maar ik besef dat dit de 2<sup>e</sup>  oefening op een rij is om tot verdieping te komen en weer blijf ik hangen in de schuilkelders van het denken in plaats van het voelen, huilend blijf ik achter en vraag of hij me vanmiddag tijdens de Helende Reis wil begeleiden, maar hij geeft aan dat daar geen ruimte voor is, alle professionals moeten de reizigers die geen Engels verstaan helpen met vertalen. Ineens word ik zwaar pissig, ik betaal goddomme
€ 800,-  voor dit weekend, heb in Nederland gevraagd of er professionals waren die me zouden kunnen begeleiden en het antwoord was ja!  Nu zeggen dat ze daar geen ruimte voor hebben, dan knapt er iets in mij. Het voelt alsof er een zwerende wond in me is gaan pulseren die elk moment alle etter die er in huist er uit kan spuwen.
Vol frustratie  biggelen de tranen over mijn wangen en boos loop ik  richting hotel, ik heb het gehad, het liefst pak ik mijn spullen en stap in de trein naar Nederland. Het middag eten smaakt me voor geen meter, de tranen zoeken zich een weg als ik buiten ben, hoe moet dit nu verder gaan, ergens voel ik dat ik de hoop om te helen aan het opgeven ben. Om één uur komen we weer bijeen, Brandon verteld een prachtig verhaal hoe innerlijke saboteurs er voor lange tijd voor hebben gezorgd dat er op het gebied van de Journey geen uitbreiding mogelijk leek. Ik luister vol aandacht en herken wat ze zegt over de ondoorgrondelijke wegen die leiden naar je levenspad. Als we dan eindelijk aan de Helende Reis toe zijn kijk ik smekend om me heen en hoop dat er toch iemand is van de therapeuten die me kan bijstaan, maar ik word gekoppeld aan een jong meisje van twintig die zowel Engels als Duits spreekt en er wordt me gezegd dat ze me goed in de gaten zullen houden en waar nodig bijstaan. En ik? Ik kan nu twee dingen doen, ik pak mijn spullen en vertrek of geef me over aan de situatie. Heel zacht en liefdevol begeleidt het meisje me naar diepten van mijn ziel, de oppervlakkige lagen gaan prima, bij de vraag wat is Nu aanwezig, voel ik alleen verdriet……..herkenbaar en al zo lange tijd………… als ze me vraagt wat er onder ligt voel ik de woede, het korte lontje, het gevoel wat ik nu precies niet wil voelen en de deksel gaat wederom op de put, het wordt doodstil in mij en er gebeurd helemaal niets, en bij elke liefdevolle vraag van het jonge meisje herhaald dit zich, ik kom er niet doorheen, precies waar ik al zo bang voor was gebeurd nu. De machteloosheid neemt het van me over en het enige wat ik nog kan is huilen……..huilen en nog eens huilen. Dan hoor ik haar fluisteren met iemand, en een vrouwelijk zachte stem zegt me de reis over te nemen, zodat het meisje zelf een reis kan maken. Opgelucht haal ik adem, zou het haar lukken?
Stapje voor stapje leidt zij mij langs de lagen van mijn pijnlichaam, eerst het verdriet , de boosheid en dan de angst en als ze vraagt of er iemand in me op komt dan knik ik huiverend van ja het is mijn moeder en ik begrijp de angst die ik voel. Ik ben zo bang om net als haar te worden, een eenzame vrouw, die alles van zich af duwt, vol woede is en een lichaam vol ziekten. En ik besef me dat ik niet langer bang hoef te zijn om zo te worden, ik heb haar al, alsof ze als een parasiet in mijn leeft, alleen er is één groot verschil tussen haar en mij, ik ga de krachten die zo`n bezit van me hebben genomen te lijf met alle moed en kracht die in me aanwezig is, ik wil dit niet langer.
Ik zie de angst onder ogen, accepteer het gevoel en kom dan de hel terecht, een enorm gevoel van haat overschaduwt alle gevoelens daarvoor. Het doet pijn, verschrikkelijk veel pijn, niet fysiek maar emotioneel zoveel pijn dat ik er voor terug deins, ik durf dit niet te voelen. Als de therapeut me vraagt wat er kan gebeuren als ik het wel toesta heb ik geen idee, misschien word ik gek, sla ik door, vermoord ik iemand? Werkelijk waar ik weet het niet, ik weet alleen dat ik doodsangsten uitsta. Ze vraagt me diep in te ademen en me helemaal over te geven, in vol vertrouwen…………….en dat ik gedragen zal worden door Liefde. Met mijn vuisten gebald en alle spieren in mijn lijf gespannen daal ik door de haat heen, ik schreeuw, ik huil, ik barst maar bovenal doe ik wat me wordt gevraagd en dan gebeurd er zo iets moois……………….het wordt helemaal stil in mij, stil en ontspannen en ik besef me dat ik misschien wel voor het eerst in mijn leven oog en oog heb gestaan met de haat die in mij leeft en deze alle ruiimte heb gegeven om er te zijn, de missie is geslaagd. Als de therapeut vraagt waar in nu ben, kan ik alleen maar zeggen; “Thuis, godzijdank, ik ben weer thuis! “