Ja hoe gaat het eigenlijk met me?
Het gaat wel.
Maar toen was ik nog niet in mijn huisje! Snel de spulletjes van Ikea naar mijn huisje brengen en gelijk naar de snackbar, erwtensoep eten we hebben razende honger.
Bij het openen van de deur zie ik postUWV, ik kijk en zie mijn naam.
‘Wat vreemd’, ik heb nog niks doorgegeven aan de UWV, dan moet de Burgerlijke stand dat hebben gedaan.
Ik moest mijn nieuwe adres immers doorgeven i.v.m. de huursubsidie.
Met de geopende brief in de hand, begin ik te trillen en verschrikkelijk te janken.
Uw loongerelateerde WW uitkering stopt per 10 maart 2005, na die datum ontvangt u een vervolguitkering en die vervolguitkering blijkt 70% van 700 euro te zijn.
Op naar de snackbar.
Ik vraag vriendin W, haar mobieltje.
Ze kijkt me geïrriteerd aan en zegt, ‘je hebt toch zelf een mobieltje’!
Vergeten, ik heb het ding pas 1 dag.
Ik wil zo graag mijn man bellen, even zijn immer rustige stem horen.
Gejaagd vertel ik wat er allemaal in de brief staat, hij begrijpt niets van mijn onsamenhangend geklets, geïrriteerd hang ik op.
‘Voeten voelen meisje’, fluistert iets in mij, ‘padam, padam’.
‘Stik, met je voeten voelen’!
Nee ik speel liever de hoofdrol in mijn eigen drama.
Jankend buig in mij over de snert, zonder werkelijk te proeven lepel ik het weg.
Opgefokt door al mijn eigen negatieve gedachten rijd ik naar mijn, zijn, ons huis.
Ik weet het niet meer, dit kan toch niet hier kan geen mens van leven.
Ik reken mezelf een armzalig toekomst tegemoet.
Weer is daar die fluistering ‘wacht nou even tot morgen, je kunt er nu toch niets aan veranderen’.
Even een wakker moment.
Ondanks mijn heldere moment, kom ik totaal verjankt thuis.
Man is superlief en ik, ik ben van alles!
‘Het komt wel goed meisje, heb vertrouwen, alleen het moment van Nu is belangrijk’.
Ik nestel me tegen hem aan, mijn man, mijn allerliefste man.
5 reacties
Mosje · 24 oktober 2006 op 11:54
Wordt het niet eens tijd om een einde te breien aan deze Gamma-Ikea-O-wat-ben-ik-zieligserie? Het zou leuk zijn als er in je verhaaltjes nieuwe gezichtspunten opduiken zo nu en dan, maar dat gebeurt niet helaas. Het kabbelt maar voort. Lezen we in het volgende hoofdstuk hoeveel moeite je hebt om de vuilniszakken buiten te zetten omdat je man dat altijd deed?
Mwah, als je dat nou op een leuke manier opschrijft, kan het nog wel wat hebben.
Ma3anne · 24 oktober 2006 op 12:54
De laatste tijd lees ik steeds minder columns, maar wel de reacties al komen die ook vaak niet veel verder dan ‘leuk’ en ‘mooi’.
@Mosje: blij dat je weer terugbent als kijkwijzer.
Sorry, Vrouwtje Twinkel, ik ben het met Mosje eens. Deze serie boeit niet echt om te blijven volgen. Geef er eens een niet op jouw werkelijkheid gestoelde, bizarre draai aan of zo. Dan kan het nog wat worden misschien.
pally · 24 oktober 2006 op 14:13
Ik denk dat een verslag iets anders is dan een column. Er is een flinke vertaalslag nodig om column te worden.
En hoe ‘gewoner’ het onderwerp, hoe belangrijker de vertaling wordt, om het interessant te maken, dus hoe moeilijker…..
Een toneelstuk is ook niet de werkelijkheid laten zien, maar een vergroting of vervorming enz.
Wright · 24 oktober 2006 op 21:12
Grmf, ik krijg een beetje de neiging je eens een flinke schop onder je … te geven. Het is èèn klaagzang en die kunnen vaak heel leuk zijn, mits goed geschreven, maar deze begint een beetje te irriteren.
Dees · 25 oktober 2006 op 19:34
Ja, ik snap het wel hoor, dat je de boel van je afschrijft. Maar om alles te publiceren…, ik weet het niet, dat roept al snel wrevel op. Mensen houden niet heel erg van een slachtofferrol, denk ik en daar lijkt het soms wel een beetje op.