Geachte luisteraars,
‘Mijn naam is mejuffrouw Vlieg, graag wil ik u toespreken als vertegenwoordigster van het insecten volk.
Ons leefgebied is de Natuur gelijk de uwe, verspreid door de wereld leefden wij in harmonie met de mens.
Wij deelden het vee,de grazige weiden, de bossen, de velden en de hei.
Nog eenmaal vraag ik, ’wil alsjeblieft delen wat er in je omgaat’.
Hij antwoordt niet, het blijft helemaal stil en daar kan ik niet mee om gaan.
Daarom sta ik hier, met de sleutel in de hand van mijn huisje.
Vrijdag middag, 4 februari, 14.00 uur, post!
Even heb ik stille hoop, het huisje is iemand anders toegewezen iemand met urgentie misschien.
Nee, het huisje is voor mij.
Met gemengde gevoelens rijd ik naar de woningstichting, alleen!
De jonge man is aardig, hij geeft de sleutels, ik mag ze houden tot maandag.
Samen met Zwelgje, mijn superhond op verkenning, zij met neus, ik met ogen.
Thuisgekomen vertel ik het verhaal van Mug aan mijn man, we kijken elkaar aan, alweer een ontmoeting.
We zien de pijn in elkanders ogen, er komt een moment dat ik voorgoed de deur achter me zal sluiten wat zal ik hem missen!
Zijn graadje meer lichaamstemperatuur, geurtjes, boter open en bloot op het aanrecht, broodzak wagenwijd open.
En de tranen vloeien rijkelijk over mijn wangen, padam, padam.
Afgelopen tijd gebeurde er iets wat mij tot een onderzoek aanspoorde.
Een student vertelde tijdens de cursus praktische filosofie, dat ze opzoek was naar een ander natuurlijk geneesmiddel voor haar kwaaltjes.
Verbaasd vroegen we haar wat ze precies bedoelde.
‘De tuin’, sprak ze , ’de tuin is mijn geneesmiddel, als ik met mijn zintuigen naar buiten bezig ben voel ik geen pijntjes en heb ik geen tijd om aandacht te schenken aan die immer aanwezige stroom van gedachten.
