Vrijdag middag, 4 februari, 14.00 uur, post!
Even heb ik stille hoop, het huisje is iemand anders toegewezen iemand met urgentie misschien.
Nee, het huisje is voor mij.
Met gemengde gevoelens rijd ik naar de woningstichting, alleen!
De jonge man is aardig, hij geeft de sleutels, ik mag ze houden tot maandag.
Samen met Zwelgje, mijn superhond op verkenning, zij met neus, ik met ogen. Alle vloeren in het huisje zijn gelegd met laminaat, ‘ik wil geen laminaat, ik haat laminaat, het glanst zo enorm, verschrikkelijk’!
‘Ach meisje’ mompel ik, ‘wat heb je nou eigenlijk te willen’?
Het huisje ziet er verzorgd uit met wat liefde en aandacht voor de tuin zal het een geweldig plekje worden.
Maar ik wil niet ondanks de sleutels in mijn hand.
Ik besluit eerst eens naar de overname te vragen.
Er hangt een keurig schemerrolgordijn, een afzuigkap en niet te vergeten, ‘prachtig’ laminaat door het gehele huis, 100 euro, voor alles, daar kan ik geen nee tegen zeggen.
Na grondige inspectie heb ik wat mankementen op papier geschreven.
S`avonds loop ik samen met mijn man door het huis.
Het is niet te geloven ik kan het niet bevatten, zo snel 9 dagen na de beslissing en 4 dagen nadat ik gereageerd heb op de advertentie in de krant.
Totale verwarring, dat is wat ik voel, waarom uit elkaar?
Vanavond weer naar filosofieles, ik ga wel maar ‘oh wat voel ik me van alles en nog wat’.
Zoals bijna altijd kom ik opgelucht thuis, ik kijk naar mijn partner en zie dat het niet goed met hem gaat.
‘Wil je praten’? Nee, hij wil niet spreken in bed woelt hij van de éne zijde op de ander.
Nog eenmaal vraag ik, ’wil alsjeblieft delen wat er in je omgaat’.
Hij antwoordt niet, het blijft helemaal stil en daar kan ik niet mee om gaan.
Daarom sta ik hier, met de sleutel in de hand van mijn huisje.
13 reacties
wendy77 · 22 december 2005 op 13:13
Ik kan daar ook slecht mee omgaan. Mijn man is ook geen prater, maar voor mij geen reden om uit elkaar te gaan 😉
Mosje · 22 december 2005 op 13:31
Je schrijft heel mooi vrouwtje. Toch leest je tekst soms erg moeilijk door de erg slordige manier waarop je met komma’s omgaat.
Shitonya · 22 december 2005 op 14:09
stap uit die filosofielessen, volgens mij schrijf je daardoor zo bar … tja, hoe moet ik het noemen “gestoord” misschien?
Dees · 22 december 2005 op 14:39
Ik lees je vervolgserie met plezier en belangstelling. Elk deel raakt wel weer een snaar.
Overigens ben ik zelden fan van de enterende verhalen. Maar bij jouw stukjes past het als je nieuwe sleutel in de deur van je nieuwe huis.
Mup · 22 december 2005 op 16:28
Niets is zo moeilijk binnen een relatie als een communicatie-sttornis, behalve het ontbreken van de communicatie. Veel woonplezier in je nieuwe woning.
Groet Mup.
Outsider · 22 december 2005 op 19:02
Om eerlijk te zijn vind ik wel dat je wat veel zeurt over dat laminaat. Menigeen zou een gat in de lucht springen als hij voor €100 laminaat in het hele huis kon krijgen. Zelf vloerbedekking leggen of laten leggen bespaart je een hele hoop moeite en kosten. Bij mij ligt in de woonkamer laminaat. Dat kostte F1800 en ik heb het zelf gelegd en daarbij drie dagen met de tong op de schoenen gelopen. Ik heb die dagen vaak gewenst dat ik maar nooit was geboren en ik ben er nu nog moe van 😀
WritersBlocq · 22 december 2005 op 20:53
Ik sluit me bij Mosje en bij Dees aan 🙂
Trukie · 22 december 2005 op 22:42
Je weet je emoties voldoende te reduceren om het voor de lezer een aangenaam stuk te laten zijn.
Ik hoop dat die aangename tevredenheid voor jou ook komt.
Troy · 22 december 2005 op 23:16
Opnieuw een mooi verhaal.
Alles behalve “gestoord” als je het mij vraagt 😕
sally · 22 december 2005 op 23:52
Mooi vervolgverhaal…
groet Sally
melady · 23 december 2005 op 00:10
[quote]‘Wil je praten’? Nee, hij wil niet spreken in bed woelt hij van de éne zijde op de ander.[/quote]
Deze zin is heel fout.
Maar ik volg je columns, om een klein stukje op weg naar een bijna en niet willende gescheiden vrouw te willen zijn.
Outsider · 23 december 2005 op 07:10
Wat is er fout aan de door Melady gequote zin? Alleen een komma vergeten misschien, maar anders zie ik geen fout.
bert · 26 december 2005 op 11:21
Veel mensen hebben volgens mij wel moeite met praten met hun partner. Vaak zijn echtgenoten ook enorm verschillend in de manier waarop zaken verwerkt worden. De een wil direct praten en kan direct huilen en een ander pas na 3 of 4 maanden als de verwerking al deels is ingezet. Dit alles moet je van elkaar leren, pas dan bouw je een relatie op. Je bent nooit beiden hetzelfde en zal dat ook nooit worden. Ook een nieuwe partner zal aan dit soort verschillen niets veranderen.
Maar je hebt blijkbaar je beslissing al genomen en bent niet langer bereid om je partner echt te leren kennen in deze moeilijke periode. Ik wens je sterkte met je hondje en het laminaat. Spiegel jezelf maar niet te veel. 😕 😕 😕