Ik ben niet echt op me mond gevallen zoals men weet, echter is er iets in het leven wat mij helemaal in kan pakken.
Iets dat in elk leven wel een (grote) rol speelt. Je komt het overal tegen, op straat, op tv, op je werk..en dr worden miljarden dan wel biljoenen gespendeerd aan deze bezigheid. Geheel terecht overigens, want het is iets uhmm ja iets fundamenteels en ook wel magisch bijna. Vanaf kleins af aan merk je dit, weliswaar op een andere manier, maar het is aanwezig. Het is dan ook de motor van ons bestaan. Soms vraag ik me dan ook af waarom ik er toch moeite mee heb om er mee om te kunnen gaan. Men beschrijft mij als complex en moeilijk te doorgronden maar tegelijktijd ook lief en zorgzaam. Een aparte combi he? De hamvraag blijft echter waaarom het bij mij moeizaam verloopt. Het aanbod is vrij groot haha -al zeg ik het zelf haha- maar de vraag, mijn vraag ja is klein. Hoe komt dat? Wacht ik op de ware of is het verlegenheid? Sowieso is het zo dat ik vrij kieskeurig ben, tevens is dat een reden voor mij denk ik om complex te zijn, een soortement van shield voor mezelf. Dit is altijd zo geweest mjaa. Is er ook sprake van verlegenheid? Ik probeer objectief te blijven, in principe niet. Juist door mijn complexe persoonlijkheid en levensstijl kom ik veel mensen tegen zodat die verlegenheid bovengemiddeld klein is geworden. Op 1 gebied dus na en ja, het is tegelijkertijd een groot gebied. Als ik iemand dan tegenkom die dan aan mijn wensen voldoet, wat dus niet vaak gebeurt, kan ik in een keer ingepakt worden en raakt het me shield ook in een keer hard. Echter heeft dit als gevolg [i]die verlegenheid[/i].
Dan word ik onzeker en voel ik me ongemakkelijk, want het moet jaja van beide kanten komen, dus ontstaat ook de vraag [i]wat vindt ze van mij?[/i] Het antwoord erop laat zich altijd wachten. Misschien is het antwoord al lang gegeven zonder dat ik het merk vanwege mijn onzekerheid..misschien wil het gewoon niet weten door mijn onzekerheid. Het antwoord op haar antwoord kan simpelweg dus niet bestaan.
We weten allemaal wat er dan gebeurt (ik ben ook een vogel(tje)om misverstanden te voorkomen) het vogeltje vliegt weg in de buurt of vliegt helemaal weg. Tony de vogel blijft stug voor zich uitkijken en terwijl er soms een traantje valt, begint die shield weer een stukje steviger te worden. Wanneer zal dit veranderen? De tijd tikt namelijk door. Ik weet daar het antwoord niet op, maar ik voel dat het goedkomt. Het blijft vooralsnog een gevoel, want nogmaals..het moet netjes van beide kanten komen.
7 reacties
EmpressIsa · 7 juni 2007 op 13:38
Mooi en heel erg herkenbaar jammer genoeg ..
Mosje · 7 juni 2007 op 16:21
[quote]Ik ben niet echt op me mond gevallen zoals men weet[/quote]Nee, dat wist ik niet. Vertel eens.
😀
Quinn · 7 juni 2007 op 17:25
Het idee van je column vind ik aardig, een tip: hij zou wat sterker zijn als je de “uhmm”, “mjaa”, “haha” en dat soort dingetjes eruit haalde. Dat maakt het net wat strakker, naar mijn mening.
Bitchy · 7 juni 2007 op 19:48
Liefde.. zo ongrijpbaar en vaak zo dichtbij! 😉
datmensinkenia · 7 juni 2007 op 21:33
Ik wil je niet ontmoedigen, maar ik was 53 voordat ik de ware Jacoba vond. Better late than never!
Eddy Kielema · 8 juni 2007 op 13:16
[quote]Ik ben niet echt op me mond gevallen zoals men weet, echter is er iets in het leven wat mij helemaal in kan pakken. [/quote]
Waarschijnlijk letterlijk uit je blog gekopieerd? Het CX-publiek kent je niet zo goed, dus is het handig om de volgende keer je column aan te passen aan de doelgroep waarvoor je schrijft. Anders krijg je vreemde spraakverwarringen.
tonyy · 8 juni 2007 op 17:09
Het is inderdaad letterlijk gekopierd van mijn blog, maar wel een sloridge fout van mij geweest dit niet tot op zekere hoogste aan te passen.
Bedankt voor de reacties.