verlichting aan zee

Muisstil, om de rest van het gezin dat nog op één oor ligt niet wakker te maken, kruip ik met mijn hete mok thee onder het rolluik door dat een heel klein stukje boven de grond hangt. Op mijn blote voeten steek ik de straat over en loop het strand op naar de Middellandse zee. Het zand is nog koel van de nacht en werkt zich masserend tussen mijn tenen door. Om de zoveel meter wordt het strand bij de kustlijn door dammetjes van gestapelde keien onderbroken en bij de dichtstbijzijnde dam vind ik een geschikte rots om tegenaan te zitten. In de verte zie ik het silhouet van een visser, verder is het strand nog helemaal leeg. De lage ochtendzon verwarmt al behaaglijk en wordt door de deinende zee in kleine lichtgevende puntjes teruggekaatst, ook het zand glinstert speels in het ochtendgloren. De flauw gebogen horizon aan het einde van mijn zeezicht geeft subtiel de ronding van de aarde bloot en daarna is er niets dan lucht.

Terwijl ik daar zo zit, tegen mijn natuurlijke rugleuning en nippend van de warme thee, neemt het lome ritme van de brekende golven mijn gedachtes over. Er is even helemaal niks anders dan hier en nu. Zodra de thee op is kan ik de verleiding niet weerstaan en met mijn kleren aan neem ik een duik in het warme water en laat me een tijdje op m’n rug loom meedobberen. Van al mijn verwoede pogingen tot verlichting door chakra-meditatie, dansen met de ziel voor harmonie van lichaam en geest en knuffelen met bomen om één met de natuur te worden, is dit toch wel een hoogtepunt.

Vandaag ga ik met mijn oudste zoon een klein appartementje bekijken hier in Carnon plage. Het is een studiootje waar dit hoogseizoen flink voor betaald is door toeristen, maar dat in de overige maanden van het jaar voor een heel schappelijk maandbedrag verhuurd wordt. Dat we vannacht al met vader en broer in een zomers prijzige hotelstudio verbleven had ik er een beetje doorheen gedramd.

Echtgenoot was gister jarig en op een mentaal dieptepunt aangekomen. Niet zozeer door dat extra jaartje, maar vooral door de onophoudelijke werkdruk waar hij langzaam onder aan het bezwijken is. Naast al het psychisch geworstel van de rest van het gezin was de dag maar moeizaam feestelijk te krijgen, al had ik wel mijn best gedaan met slingers, ballonnen en taart. De bezichtiging van zoons strandstulpje de volgende dag leek mij een prima argument om echtgenoot een verjaarsuitje op te dringen, je wordt tenslotte maar één keer drieënvijftig. Zo kwam het dat we, na eerst nog een drukke werkdag, met z’n vieren richting het strandhotel reden. Onder de rieten parasol op het voorplaatsje van de studio lieten we pizza’s aanrukken, maar vooral de koude fles rosé bracht eindelijk de feeststemming op gang. Echtgenoot werd zelfs lacherig vrolijk. Zo zie je maar weer hoe nuttig drammen kan zijn.

Het appartementje dat we bezichtigen blijkt klein, maar met een fantastisch zeezicht, een zonnig balkon en op loopafstand van winkel, bus en strand. Deze plek heeft hele goeie vibes en zoon hoeft er dan ook niet lang over na te denken. De housewarming is reeds georganiseerd.

Wat zal die jongen straks gek worden van zijn moeder, die ieder ogenblik voor de deur staat.