Verloren licht

In tijden van nood, als ik het moeilijk had met mijn herinneringen, met de ellende die wij samen hebben gedeeld, was jij er altijd om licht te werpen in de duisternis die ik om mij heen creëerde. Voor mij was jij het licht die iedere keer weer de duisternis wegjoeg. Jij straalde het geluk terug in mijn leven en hielp mij relativeren. Ondanks alles wat wij samen hadden meegemaakt wist jij mij altijd weer op te vrolijken.

Nu heb ik je nodig. Jouw licht. Niet voor oud zeer, niet voor herinneringen, maar om een nieuw schuldgevoel te laten verdwijnen.

Ondanks dat jij er altijd voor mij was, heb je mij niet de kans gegeven om jou dezelfde eer te bewijzen.

Een nieuw drama trof ons harder dan wij ooit hadden kunnen voorspellen. Samen voelden we dezelfde pijn. Jij wist mijn pijn te verzachten. Echter, mijn inspanningen konden die bij jou niet wegnemen.

Nu was jij gehuld in duisternis. Een dieper duister dan ik ooit gezien heb. Waarschijnlijk heb ik het daarom ook niet aan jou gezien. Het leek alsof je, net als ik, verder ging met je leven. Accepteerde wat er gebeurd was, en langzaam herstelde van de zoveelste klap die de Dood ons had gegeven.

Ik heb me vergist.

Je besloot een einde te maken aan het lijden, aan de pijn, en aan het constant verliezen van vrienden.

Je besloot je eigen licht te doven, en mij opnieuw in duisternis te hullen.

[quote]Even een kleine uitleg ter verduidelijking. Met oud en nieuw reed het nichtje van mijn (aan leukemie overleden) voormalig vriendin met haar auto tegen een boom. Zij heeft dit niet overleefd. Haar (en mijn) beste vriendin is de reden van dit verhaal. Al met al niet een best jaar.

[/quote]