Verloren liefde

Het is zeven uur ’s ochtends, ik bevindt op het busstation van een klein stadje in het Noorden van Laos. Vanmorgen ben ik om half zes opgestaan om eerst te kijken naar de monniken die hun ronde door de stad maken. Daarna ben ik naar het busstation gelopen, dat zich aan de rand van het stadje bevindt. Ik zit hier nu al tientallen minuten en net als ik me afvraag of er nog een bus komt, komen er twee minibusjes aangereden.

Mijn tas wordt op een van de busjes gehesen en ik neem plaats op de achterbank. De meeste stoelen in het busje worden bezet door een groep Australische meisjes, maar op de achterbank zijn nog twee plaatsen leeg. Ik vraag of deze al bezet zijn en alleen de stoel bij het raam blijkt nog vrij te zijn dus ik neem plaats.  Even later komt het mooiste meisje van de groep binnen en ze gaat op de enige nog vrije stoel zitten, die naast mij.

Even later ben ik letterlijk en figuurlijk in de wolken. De komende zes uur bestaat uit haarspeldbochten, hobbelige wegen en een chaos van koeien en kippen op de weg. De meidengroep kletst ondertussen vrolijk door terwijl ik mijn beste openingszin aan het bedenken ben. Terwijl ik bijna alle moed bij elkaar heb verzameld om haar naar haar naam te vragen biedt ze mij een kaasstengel aan. Daarna vraagt ze nieuwsgierig waarom ik in Laos ben en waar ik vandaan kom. Ze verteld me dat ze Rosie heet en uit Australië komt. Ze is hier op schoolreisje en de rest van de klas zit in het andere busje. Maar als we op de plaats van bestemming aankomen houdt ons gesprek, even abrupt als het begonnen was, weer op. Ze neemt samen met de rest van de klas een taxi, zo sta ik weer helemaal alleen op een verlaten busstation ergens tussen de rijstvelden.

’s Avonds ga ik op verkenningstocht door het stadje, tenminste dat maak ik mezelf wijs. Eigenlijk ben ik op zoek naar de Australische schoolklas, op zoek naar Rosie. Als ik na een paar uur zoeken de hoop heb opgegeven hoor ik een iemand in een café mijn naam schreeuwen. Ik ga naar binnen en wordt al snel voorgesteld aan de hele klas. De jongens hebben sterke verhalen over de avonturen die ze hier hebben beleefd maar ik heb alleen oog voor haar. Aan het einde van de avond loopt de hele klas vrolijk en dronken terug naar het hotel terwijl wij achteraan slenteren, wetend dat bij elke stap die we zetten het afscheid ook een stap dichterbij komt. Bij haar hotel wordt ze geroepen door een vriendin, ze snelt naar binnen. Zij gaat morgenochtend vroeg weg terwijl ik hier nog een paar dagen blijf. Zal ik haar ooit nog weer zien?

Drie weken later kom ik terug van een eiland in het zuiden van Laos. Na een week op het eiland was ik al bijna vergeten dat er ook nog gemotoriseerd verkeer bestaat. Het is al laat en bijna alle hotels zijn al vol. Na een lange zoektocht weet ik toch nog iets te vinden, ik ga nog snel even wat eten en ga dan naar bed. De volgende ochtend loop ik naar het busstation om naar mijn volgende bestemming te gaan. Dan hoor ik iemand mijn naam roepen, aan de overkant van de  straat staat de hele klas en Rosie komt op me aflopen. We geven elkaar een knuffel en vertellen elkaar snel wat we de afgelopen weken hebben gedaan. Maar ook voor hun staat een bus klaar en ze moet al snel weg. Terwijl de bus weg rijdt bedenk ik me dat dat waarschijnlijk écht de allerlaatste keer was dat ik haar zag. Als ik nou wat meer had geweten dan dat ze Rosie uit Australië was kon ik haar opzoeken, of is dit het verhaal wat ik de rest van m’n leven in de kroeg kan vertellen?