Verplichte lentekriebels

Een themacolumn, dolletjes! Er wordt je tussen neus en lippen nog even vermeld wat je wel en niet mag zeggen, en waarom ook niet? Voor een columnist is niets leuker dan in een keurslijf te worden gepropt. Maar in mij schuilt geen spelbreker! Lentekriebels, wat zijn het eigenlijk? Sta ik te springen om naar buiten te gaan? Breekt de zon eindelijk door de winterdepressie heen? Dat is altijd maar afwachten hier in ons landje. En van een winterdepressie heeft deze jongen geen last. Bij mij thuis is het namelijk altijd zomer. Dat komt door mijn koukleumende vriendin, die bij het zien van de eerste vallende bladeren de thermostaat op standje kernsplitsing zet. Terwijl buiten vaders hun kroost op een sleetje meezeulen, zit ik binnen in mijn hempie te zweten. Het feit dat de verwarming inmiddels al wat lager mag, brengt bij mij de eerste kriebels naar boven.

Zijn het de bloemen die zich kreunend uit hun bolletje wurmen? Ik ben niet zo`n bloemenmens. Mijn tuin heeft een degelijke DDR-look, dichtgemetseld met steen en beton. Geen vogel die het in zijn kop haalt bij mij te gaan nesten. Echter,het vooruitzicht hier binnenkort weer met vrienden en familie de barbecue te mogen ontsteken, doet mij hunkeren naar stijgend kwik.

Is het dan toch de temperatuur die ons zo doet uitzien naar dit seizoen? Mwah, ik reken toch vooral op regen. Veel regen. Ik hoef niet eens naar buiten te kijken om te weten wat mij meteorologisch gezien staat te wachten vandaag. Mijn krantenbezorger doet weinig moeite de huiskranten te beschermen tegen de invloeden van het weer, en neemt al helemaal niet de moeite de krant ook daadwerkelijk op mijn deurmat te deponeren. Dus vertelt een halve krant mij precies wat voor weer het is, zonder dat ik mijn gordijnen hoef te openen. En maar zijn handje ophouden in December, de lul.

Als voetbalfan bloei ik wel op in deze maanden. Alle competities naderen hun einde en het is weer ongemeen spannend. Nu loopt er hier in de eredivisie geen Messi rond, en af en toe is het niet om aan te gluren, maar toch zit ik elk weekend weer trouw op de bank naar mijn plasma te staren, mijn vriendin in grote ergernis achterlatend in de slaapkamer. Die bevindt zich gelukkig pal naast mijn huiskamer, zodat ik geen woord van haar gevloek hoef te missen. Dat is natuurlijk altijd nog beter dan dat ze naast me komt zitten, met haar tenenkrommende vragen. De buitenspelregel kent ze inmiddels wel, maar dat heeft me zeker drie jaar van mijn leven gekost. Zelf schop ik ook nog regelmatig een balletje op het pleintje om de hoek, en mijn vriendin vergezelt mij altijd graag. De leuke momenten, waarin ik me scheel lach om haar klunzige balvaardigheid wisselen in rap tempo af met de momenten van pure agressie wanneer ze voor de ik-weet-niet-hoeveelste-keer de bal in de sloot weet te krijgen, terwijl die toch recht tegenover het doel ligt waar we spelen. Maar ja, ze heeft een leuk karakter.

Ik denk niet dat ik in het bezit ben van echte lentekriebels. Voor mij heeft elk seizoen wel wat leuks of eigenaardigs. Ik zie sowieso gewoon uit naar elke dag dat ik hier mag zijn met mijn familie en vrienden. Dat ik kan lachen, huilen, feesten, sporten, vrijen en alles wat dit leventje mij te bieden heeft. Want voor je het weet lig je onder een vrachtwagen of pak je het verkeerde vliegtuig. Ik heb geen last van lentekriebels. Ik heb levenskriebels!