Verstandskies

‘Nou’ zei de tandarts terwijl hij in het grote gapende gat (mijn mond dus) keek.
‘Je moet toch echt je verstandskiezen beter poetsen.’
‘Maar’ zei ik, toen ik mijn mond dicht kon doen.
‘Ik kan er niet goed bij, ze zitten zover achterin.’
Zulke dingen zeg ik altijd om mezelf in een beter daglicht te zetten, aangezien ik niet altijd zin heb om ook die kiezen achterin goed te raggen. ‘Dan moeten ze eruit’ zei mijn tandarts resoluut.
‘Ohhhh nee’ zei ik.
‘Ohhhh jawel’ zei mijn tandarts.
En hoewel ik altijd het laatste woord wil hebben, kreeg ik er niks meer uit.
Zijn blonde assistente (tandarts assistenten zijn altijd blond, dat terzijde) prikte een datum voor mijn afspraak.
‘Eerst gaan we een gaatje vullen, en dan trekken we de kies eruit. De week erop hetzelfde verhaal, want als we ze allebei tegelijk doen kan je niet meer eten.’
Ik wilde het niet zeggen, maar deed het toch. Kut!

Thuisgekomen sperde ik mijn mond wagenwijd open terwijl ik in de spiegel keek.
Mijn hond B. Kwam aangelopen.
‘ Mijn verstandskies moet eruit, B.’ zei ik.
Of ie het nou begrijpt of niet.
‘ Ik ga er toch echt niet uit’ hoorde ik vanuit mijn mond.
Weer sperde ik mijn mond wagenwijd open terwijl ik in de spiegel keek. Ik word gek dacht ik. Knetter.
‘Ik ga er toch eeeecht niet uit’ zei de verstandskies in kwestie.
‘ Ik meen het, ik vertik het’ .
‘ Je MOET’ zei ik op dwingende toon.
‘ Neeheee.’
‘ Jaweee-heel.’
‘ Jamaar TOCH ga ik er niet uit. Gewoon echt niet.’ Mijn verstandskies klonk alsof hij het meende ook. Ik werd er eigenlijk een beetje bang van.

Enkele weken later lag ik in de horrorkamer. Thans, soort van, want zo zie ik het altijd.
‘ De verdoving gaat het meest pijn doen, probeer wat te ontspannen’ zei mijn tandarts.
Ontspannen? Ik? Nu?
‘aaaaaAAAAAUUWWWWWW’ mompelde ik met opengesperde mond terwijl de verdovingsvloeistof langzaam in mijn tandvlees verdween. Ik hou altijd wel van lichtelijk overdrijven.
Na verloop van tijd ga je in een pijn geloven.
Terwijl we wachtten tot de verdoving zou werken, dacht ik aan de conversatie met mijn verstandskies. De tandarts begon met zijn gevecht, want zo zag ik hem boven me. Zweetdruppeltjes gleden langzaam over zijn voorhoofd, terwijl hij met samengeknepen ogen en al zijn kracht aan mijn hoofd stond de trekken.
‘ Ei wiw niekt’ merkt ik op terwijl ik het geweld op het gezicht van mijn tandarts aanschouwde.
“ Hebbes!’ riep hij uit. Na zeker een minuut of 20, en zonder overdrijven.
‘ Dat was een vervelende, die wilde er niet graag uit. Moervast zat ie.’
‘ Klopt, dat zei die al….’ zei ik, zonder erbij na te denken.
Vragend keek de tandarts mij aan en schudde zijn hoofd.
‘ Zeg, wil je de kies nog mee naar huis offe….’