Verweekdag

Ik heb een grondige hekel aan verjaardagen. Vooral mijn eigen verjaardag. Het is meestal zo’n dag die wat ongelukkig in de week valt waardoor er twee werkdagen naar de kloten gaan. Eén dag sjouw je je de tering aan de kratten pils. De volgende dag verkeer je, [i]ik[/i] zeker, meestal in staat van dood willen zijn. Dat is wellicht de prijs die je betaald wanneer je èn work-o-holic bent èn ook geen maat weet te houden wanneer het op drank aan komt. Soit.

Mijn zoon wordt vandaag één week oud. Hij is dus op zaterdag geboren. Bij zo’n pasgeboren kindje voel je toch de aandrang om dit heuglijke feit te gaan vieren. In wezen redicuul maar toch zie ik er wat in. En de volgende week weer. En dan weer. Enzovoorts. Geen verjaardag dus maar een verweekdag. Zie hier de grote voordelen:

Op zaterdag geboren, dus zijn verweekdag valt altijd in het weekend en niet zoals een verjaardag, dan eens op díe en dan weer op díe dag. Je levert dus géén werkdagen in.

Moeders kan zo’n kind onmogelijk zijn verweekdag onthouden. Dat betekent dat je er elke week met je drankmaten een stevig feest tegenaan kunt gooien. Vriendschappen blijven, ondanks de komst van zo’n koter intact en ook de economie vaart er wel bij.

Op zondag ben je dan wel één brok ellende, en dat wordt door je schoonmoeder bevestigd, want een volwassen vent die loopt te zieken als een klein kind met voorhoofdsholte ontsteking, daar heeft zij de pest aan en dat brengt dan meteen nóg een voordeel met zich mee: je hoeft op zondag niet aanwezig te zijn bij haar behoefte het kleinkind te zien.

Ik ga vanavond maar eens een paar vrienden bellen.