Verzet

In de namiddagzon waait het flink. De strandjes meteen onder de camping, een stukje verder weg van het dorp, zijn ruwer. De wind blaast hier vrij vanuit de zee. Het haventje dat als een buffer voor het dorpsstrand ligt en daar voor luwte zorgt, ontbreekt hier. Het water is wild. We hebben de heetste uren weggeslapen. Nu zijn we weer terug. De zee lonkt, of misschien is het Nina wel. Tot aan haar armen staat ze in het water. Traag wiegt ze heen en weer in de golven, kraaiend van plezier en mij toeschreeuwend dat ik er verdorie nou eindelijk toch eens in moet komen.
Als altijd stel ik uit. Hurkend op de vloedlijn tussen de ontelbare grijsblauwe kiezels knijp ik mijn ogen tot kieren en laat mijn dochter roepen. Het dikke, elastieken verlangen tussen haar en mij rek ik uit tot net niet knappen, sta dan abrupt op en loop de zee in. Dwars door voortdurend aangroeiende enorme schuimbekken die achter me in de kustlijn bijten, waad ik moeizaam naar haar toe. Azuurblauw in meerdere tinten; lucht en water strijden om wie mijn dochter precies in hun midden het beste kan versieren.

Als ik eindelijk naast haar sta keer ik me om. Golven zie ik nu op de rug, turkooizen tapijt dat nooit uitgerold raakt over de gladgeslepen stenen van een ondiep strandje. Het is niet meer dan een hapje uit het eindeloos lange, grillig slingerende lint van de Kroatische kust. Het strand botst tegen drie meter hoge lichtbruinoranje ravijnwanden die inzicht bieden in het zanderige binnenste van de aarde. Water en wind meanderen hier langs de afgronden, etsen zichzelf steeds verder naar binnen. Bovenaan, precies op de rand, waar de begroeiing begint en ophoudt, staan pijnbomen op vallen. Wortels klauwen al deels in het niets. Amper twee meter achter die laatste groeigrens begint de camping. Nauwkeurig parallel aan de ravijncurves ligt daar opnieuw een slingerende scheidslijn. Met tenten, caravans, auto’s, plastic tuinstoelen en tafels, volle waslijnen en hangmatten bouwen campinggasten daar zij aan zij hun surrogaat woonkamers, onder diepgroene dennendaken. Voor mijn ogen verbinden zich de obstakels tot een fragiele barricade.

Ik kijk weer terug naast me, naar mijn dochter in de golven. Ze slaat zichzelf met lange armen en benen om me heen. Een plakbeest van negen jaar met een babygewicht. Als één lichaam worden we opgetild en neergezogen, alles even vloeiend. Ik richt mijn ogen weer loodrecht op het strand waar ik de roze stipjes van onze handdoeken zoek. Ze zijn weg. Twintig meter naar rechts vind ik ze terug. Een onzichtbare hand trekt de kustlijn naar believen langs de zee misschien. Hop, we gaan weer omhoog, mijn voeten ontzweven te bodem en op de top check ik de puntjes opnieuw, net voordat ik met vertraagde val neerkom. En dan betrap ik de zee op heterdaad. We drijven af.

Onmiddellijk maak ik mijn dochter van me los en zwem met woeste slagen terug naar de beginplek. Luid protesterend komt ze achter me aan. Als ik mijn landloodjes weer gevonden heb waad ik in een zuivere rechte lijn terug naar de kant. Ik ga op de vloedlijn zitten, benen in het water, en kijk weer in de verte, naar mijn dochter, die gewoon doormoppert. Langzaam verschuift ze naar rechts. Richting de zon.