Vintage

Mijn zoon heeft een nieuw shirt. Op zich is dat niet zo vreemd, zij het niet dat het een heel bijzonder shirt is. Het is namelijk bezaaid met gaatjes zodat het net lijkt alsof de stof is aangevallen door een horde uitgehongerde motten. Maar dat is nog niet alles; her en der zijn er stukken stof uitgeknipt en die zijn er op een andere plek weer aangezet.
Eigenlijk is het shirt één groot gerafelde gatenkaas. Veertig euro kostte het vod en dan is het nog afgeprijsd ook. Ik schud mijn hoofd en denk aan mijn moeder. Als zij het shirt in handen krijgt, stopt ze het meteen in de lorrenzak of maakt ze er een poetsdoek van. Ze zal niet snappen dat dit geval net nieuw gekocht is. Ze zal zich afvragen of het uit één of andere goede doelenzak komt. Daarom laat ik het prijskaartje er aanhangen zodat ze het bewijs met eigen ogen kan zien. Ik weet zeker dat ze haar kleinzoon voor gek verklaart omdat hij zoveel geld neertelde voor iets dat nu al kapot is. Mijn moeder verfoeit kapotte kleding. Vroeger werd elk kledingstuk millimeter voor millimeter op gebreken gecontroleerd. Elke onderbroek met een los kruisje of overhemd met een zwabberend knoopje werd, na het wassen en strijken, op een stapel gelegd. De woensdag werd tot versteldag gebombardeerd en dan priegelde ze urenlang totdat alles weer onzichtbaar gerepareerd was.

,,Kleding moet schoon en heel zijn,” is mijn moeders lijfspreuk. ,,Stel dat je onderweg een ongeluk krijgt. Wat zouden de dokters en de verpleegsters in het ziekenhuis dan wel niet zeggen als ze ontdekten dat er ergens een knoopje ontbrak. Of nog erger; als een veiligheidsspeld de taak van het knoopje had overgenomen. Ze zouden er schande over spreken en tegen elkaar zeggen: bah wat een slodige patiënt.”

Zelf neem ik het niet zo nauw met een gaatje meer of minder. Daarom ontfermt mijn moeder zich al sinds jaar en dag over onze stapel gehavende kledingstukken. En omdat de stapel steeds kleiner wordt, begint zij langzamerhand de draad kwijt te raken Tegenwoordig verdwijnt kleding met gaten, rafels en losse naden gewoon in de kast. Dat heet vintage. Ze kan nauwelijks geloven dat er jeans met slijtplekken, gaten en vlekken worden verkocht. En dat de zomen van broeken tegenwoordig niet ingekort hoeven te worden omdat gerafelde onderkanten ‘vet in’zijn. Daarom ben ik zeer benieuwd wat ze van dit peperdure shirt vind. Eigenlijk weet ik zeker dat ze de gaten het liefst met naald en draad te lijf zou gaan. Ik zal haar voorzichtig uitleggen dat dit ook vintage heet. Maar daar heeft ze vast geen boodschap aan. Ik hoor haar al zeggen: ,,Afschuwelijk. Kleding hoort schoon en heel te zijn. En als hij onderweg naar school nu eens een ongeluk krijgt?”