VluchtelingenVerkoop

Op dertien mei 2000 dreigde hier om de hoek een ammoniaktank te ontploffen. Midden in het geweld van de vuurwerkramp was dat voor ons het meest angstige moment. Om hieraan te ontkomen, vluchtten we naar Oldenzaal. Het was maar een tel in de geschiedenis, maar je gaat wel denken hoe het zou zijn als je met zo’n dreiging dagen- of jarenlang moet leven. Je wilt weg, have en goed redden. Niet gek worden. Alle mensen die naar Europa willen om deze beweegreden zijn hulpbehoevende vluchtelingen. Inmiddels is het business. De overtocht wordt duur betaald in geld en levens. Eenmaal binnen de Unie begint het onderhandelen over de mensen: waar naartoe, wie wil ze hebben, wie niet? Het falen van de politiek komt voort uit een gebrek aan verkooptalent. Basisregel één is dat de koper zich niet voor de gek laat houden en pas overgaat tot aankoop na erkenning dat de aanschaf waarde toevoegt. Dat geldt ook voor de acceptatie van asielzoekers. Wie wil er nou niet helpen? Maar voorlichtingsbijeenkomsten zullen nooit slagen als de beslissing vooraf al genomen lijkt en protesten als terrorisme en niet als een spontaan referendum worden beschouwd. Ik stel een promillagebeginsel voor: per plaats maximaal 75 promille van het inwoneraantal huisvesten. Een stad met 100.000 inwoners kan best 750 asielzoekers absorberen. Een dorp van 1.500 niet, maar wel 12. Reken maar uit wat Nederland aankan. Vluchtelingen zijn handelswaar geworden. Ze bestaan niet meer, maar wellicht binnenkort in dit theater: Drie Dwaze Dagen van het COA.

23 januari 2016  #BinnenDoorDenken