“Mam, ik voel me een beetje paranoia hier. Kunnen we gaan?” Paranoia? Hoe komt mijn tienjarige dochter aan dat woord? “Weet je wel wat dat betekent?” Haarfijn legt Marie me uit dat ze de drukte in de winkel eng vindt. Iedereen botst tegen haar aan en ze voelt zich niet fijn. Lichtelijk onder de indruk pak ik haar hand en trek haar naar buiten. Tijdens de tocht naar de deur glijden mijn gedachten terug in de tijd. Een mahoniehouten keukentafel doemt op. Mijn vader, zussen en ik zitten om de tafel, terwijl mijn moeder, met een grote houten lepel, stijve snert op onze borden mikt. Het roggebrood en de zult liggen hoog opgetast op een broodplank. Ik zie mijzelf huiveren. Bah, zult. Het ‘ik hoef niet’ wordt afgestraft door een harde tik op mijn vingers met mijn vaders favoriete voorwerp: Het broodmes. Kleine bubbels bloed verschijnen. Ik lik ze af en eet de zult.

“Vinden jullie het ook zo mooi, die vogels in de heg? Hun nestjes lijken zo primitief, maar als je goed kijkt is het heel bijzonder.” Ik probeer weer een gesprek op gang te krijgen. Even kijkt mijn vader verbaasd, om vervolgens in spottend lachen uit te barsten. Moeder en zussen lachen braaf mee. “Primitief! Mijn dochter zegt primitief.” Plots woedend kijkt hij me aan. De rest van de familie raakt een beetje in de war van zijn stemmingswisseling en vergeet te stoppen met lachen. “Wie denk je wel dat je bent? Een dokter? Een advocaat? Zolang je onder mijn dak woont, praat je normaal! Begrepen?” Ik knik. Heftig knikt de rest van het gezin mee.

In de jaren die volgen houd ik deze les goed in mijn achterhoofd. Een affiche is een poster met nieuws. Het trottoir is gewoon de stoep en een villa is een groot plat huis. Ik ga zelfs de kippen achter onze boerderij braaf ‘uitsmijtertjes’ noemen. Het pak rammel dat mijn zussen en ik regelmatig krijgen, wanneer we het uitsmijterhok te laat of niet goed schoonmaken is dan ook geen kindermishandeling: Het is gewoon je verdiende loon. Ons familievocabulaire, pardon: woordenschat, is hét begin van een bloemrijke woordkeuze op latere leeftijd.

Als ik tegen mijn moeder vertel dat ik straf heb gehad, is haar standaardwedervraag: “Waar is de verbandtrommel?” Straf staat voor ‘je verdiende loon met een willekeurig voorwerp’ en eindigt steevast met bloed. Meestal op mijn rug. De buren hoeven immers niet te weten hoe ongehoorzaam ik ben.

Deodorant, ook wel zweetspray, is in mijn jeugd het belangrijkste bezit. Niet alleen haalt het vervelende geurtjes weg, het werkt ook prima tegen lieve vaders. Ideaal. Als vader ’s nachts licht aangeschoten –ladderzat- aan mijn bed verschijnt, spuit ik zijn ogen vol, zodat hij vloekend en tierend het volgende bed opzoekt. De volgende ochtend is hij het toch vergeten. Incest? Nee… Een liefdevolle opvoeding, dát is het.

Een liefdevolle opvoeding. Oh, wat zie ik dat toch anders. De frisse buitenwind heeft mij weer naar het heden geblazen en ik kijk in Marie’s verbaasde ogen. “Wat is er, mam? Wil je toch nog naar binnen?” Ik schud mijn hoofd en onafgesproken lopen we richting huis. Zwijgend. Fijn. Onze enige stop is bij de bakker, waar ik drie gebakjes koop.
Voor vanavond.
Zomaar.

Categorieën: Diversen

Arta

Zijn. bewonderen, verwonderen, notuleren, opwaarderen; Het zijn zomaar wat steekwoorden, die voor mij onlosmakelijk zijn verbonden aan 'Schrijven'. *Overigens schrijf en reageer ik als arta natuurlijk op persoonlijke titel

12 reacties

SIMBA · 5 maart 2010 op 08:15

*Pinkt een traantje weg*

LouisP · 5 maart 2010 op 08:34

Arta,

wow….

L.

Dees · 5 maart 2010 op 09:18

Hey meissie, dat was en / of is het dus, die laag. De vader heeft de woorden niet af kunnen nemen en ik hoop sowieso weinig tot niets.

De nieuwe generatie verwoordt verder.

Briljantje, de dochter (zoals haar moeder).

:kus:

pally · 5 maart 2010 op 11:02

Heftige column, Arta, en zo sterk verwoord!Letterlijk verwoord in dit geval.
Dat je al zó vroeg, te vroeg moest leren vertalen om jezelf te beschermen.
Misschien heeft het je wel zo eigen met de taal gemaakt, dat je dit nu kunt. Marie leert het gelukkig zonder de harde les… :wave:

liefs, Pally

Avalanche · 5 maart 2010 op 13:13

Kippenvel, Arta! Wat één opmerking van je slimme dochter teweeg kan brengen… heerlijk voor haar dat zij wel slim uit de hoek mag komen (en wat verschrikkelijk dat jij dat nu pas mag)!

Anne · 5 maart 2010 op 15:34

Erg mooi stukje.

Fem · 5 maart 2010 op 18:42

poeh….

Prachtig! :kus:

Ontwikkeling · 5 maart 2010 op 20:43

Wat knap, dat je dit zó kunt opschrijven, hebt kunnen verwoorden. Wat moet je je eenzaam hebben gevoeld. Sterk spul btw, die zweetspray. Goed van jou!

arta · 6 maart 2010 op 18:29

Dank jullie wel voor de geweldige reacties!

Ook dit is weer een stuk naar aanleiding van de schrijfcursus, (volgens mij pik ik er echt wel het een en ander van op!) waarbij ik vooral vanuit mijzelf schrijf en de ‘lezer’ totaal loslaat.

lisa-marie · 6 maart 2010 op 23:04

is je zeker gelukt!

Dees · 7 maart 2010 op 13:02

[quote]waarbij ik vooral vanuit mijzelf schrijf en de ‘lezer’ totaal loslaat.[/quote]

en jezelf, je laat jezelf los. Zonder het drama uit te meten. Superknap. En mooi.

Mien · 8 maart 2010 op 08:17

Lof der woordheid.

dentro vocabulaires sentimento, con cuore silencio

Knappe column Arta.

Mien

Geef een reactie

Avatar plaatshouder