Ik zou er hemel en aarde voor over hebben, om jou nog eens te spreken, door je haren te woelen, je stoppelbaard te aaien, je lach te horen, en je sterke lichaam omarmen. Zonder je pijn te doen. Maar ik ben geen eigenares van de hemel en zeker niet van de aarde. En jij bent hier niet meer. Manmoedig ben je heengegaan. God weet waarheen. Ik weet het niet, ik droom dat je in de hemel bent, ik droom van jouw wijze lessen over het leven zelf. Ik doe alles op de automatische piloot. En voel niks meer. Alleen dat gemis van binnen. En ik merk dat ik er niet mee om kan gaan. Sterven doen we allemaal, dat is de enige zekerheid in het leven.

De zekerheid dat ik jou ooit terugzie heb ik in elk geval . Daar leef ik dan maar voor. Er zijn zoveel dingen om voor te leven, maar dat maakt het gemis naar jou er niet minder om. Jouw sterke lichaam, een zeeman , een chauffeur , een sterke kerel zag ik verteren naar de man die te broos was om te omhelzen. Het heeft je gesloopt, het heeft je gedood . De gang die wij allen maakten om jou weg te brengen zal ik blijven voelen als de zwaarste wandeling in mijn leven.

Man wat kan ik soms kwaad op je worden, wat kan ik mij soms machteloos voelen . Omdat jij bent weggegaan. Maar ik weet ook, jij had geen keuze. Er was voor jou beslist. Het was jouw tijd, je moest gaan. En met jouw laatste woorden die je zei”Ja, ik kom eraan”, gaf mij de zekerheid dat er iemand op je wachtte. Ik mag hopen, wanneer het mijn tijd is, dat jij op mij wacht. Dat jij mij naar het licht zult halen.

Of die anderen, die wij samen hebben weggebracht. Het gemis blijft hetzelfde, de pijn verteert vanbinnen. Maar het aloude “het leven gaat verder’’ is hier ook op zijn plaats. Mijn leven gaat door, net zolang totdat ik naar boven ga. Totdat ik naar jullie toekom. Het wordt druk daarboven . Maar hoe ouder je wordt hoe meer er afscheid genomen gaat worden. Dat is de natuur, zo is het leven. Naarmate je ouder wordt, is ook je toekomst kleiner aan het worden.

Als ik een pet ophad, nam ik die nu voor jou af. Je hebt jouw ziekte als een kerel gedragen, geaccepteerd, met jouw familie zware beslissingen genomen. Maar als wij kwamen was je vrolijk, lief en we konden nog lachen, terwijl wij in ons hart huilden. Het afscheid wil ik vergeten, ik wil je in mijn gedachten houden. Zoals ik je al 52 jaar in gedachten heb. Laten we die laatste dagen vergeten. Ze waren het aanzien niet waard. De pijn was te erg,. de tranen waren teveel.
De zekerheid die wij allen hebben is de zekerheid, dat jij gelukkig geen pijn meer hebt . Dat de rust in jou is. En mijn pet af voor jouw vrouw, lieve Nel wat heb jij goed voor mijn broer gezorgd, daar waren we het allen over eens. Ook jij hebt het zwaar gehad, maar je hebt je pijn en verdriet gedragen als een vrouw die van haar man hield, en nog steeds houd. Wij zijn er nu voor jou, zoals jij er voor mijn broer was.

Laten we niet vergeten dat jij nog steeds bij de familie hoort. De rust die jij in mijn broers leven bracht, was een rust van een rustloze man die zijn draad in het leven kwijt was. Jij kwam in zijn leven, en hij pakte de verloren draad weer op. En nu na ruim dertig jaar ben jij nog die draad om het klosje aan het winden. Alleen. Dat wel . Niemand had dat ooit gedacht. Jij in de laatste plaats. Lieve Nel ook voor jou is de pijn onverdraaglijk, maar zoals je zelf zei “ik moet door’’. Maar weet dat je nooit alleen staat. Er gaat geen moment voorbij of mijn gedachten zijn bij jullie, bij mijn broer. Ja, ik weet het zal slijten, maar vergeten doe je nooit. En de slijtplekken in het hart worden steeds vager.

Aan de andere kant, waarom zou ik huilen. Egoist, ik moet aan Moos denken. Hij heeft geen pijn meer, hij heeft mij genoeg geleerd om verder te gaan met mijn eigen leven. Hij heeft nu de rust die hij zo verdiend, na een lange en wrede strijd, die hij never nooit kon winnen. Maar lieve Moos, je bent een sportieve verliezer geweest. Je hebt ons allen voorbereid op jouw heengaan. Maar verdomme wat ben ik kwaad op jou. De onmacht, de pijn is zo onvolwassen in mij. En ergens achter mij hoor ik jou stem die zegt “het is goed zo, ga nou maar verder met je eigen leven, wees gewoon gelukkig”. Oké Moos ik doe mijn best. En ik zal niet meer boos op je zijn, alleen verdrietig, dat mag toch wel??

Categorieën: Diversen

klapdoos

Gewoon een Amsterdamse vrouw die met een vrouw getrouwd is, ziek is, zodanig dat de neerwaartse spiraal steeds verder zakt. maar een kniesoor die daarop let. Ik lach graag, heb genoeg traantjes gelaten om mijn ziekte en nu is het tijd om via mijn nieuwe boek eens door te gaan met uit het leven te halen wat er te halen valt, zeker in een crisistijd is het de kunst om toch vrolijk te blijven. Mijn motto is dan ook: Een dag niet gelachen is zeker een dag niet geleefd.

9 reacties

klapdoos · 31 augustus 2006 op 07:47

Klein voetnootje, van zijn zus
Toeval? Ik weet het niet, vandaag zou mijn boer Moos 61 geworden zijn. En een week later stierf hij in de armen van zijn vrouw en zoon..En dat was precies een jaar geleden

Ann · 31 augustus 2006 op 09:19

Ontroerend verhaal!

Kees Schilder · 31 augustus 2006 op 12:26

Aangrijpend

Mosje · 31 augustus 2006 op 20:28

Ik zal maar een beetje consequent zijn, hoe moeilijk dat soms ook is. Deze week schreef ik nog al een uitvoerige reactie op wat ik een emo-column noemde. Ondanks alle respect die ik heb voor mensen die leed ervaren, ik kan niets met de stukjes die daar over geschreven worden. Wel een beetje vreemd eigenlijk. Er is toch zeker niets mis met het feit dat mensen schrijven over wat hen overkomt. Nee, daar is eigenlijk niets mis mee. Ik denk dat het mensen verder helpt met het verwerken van hun leed.
Maar ja, ColumnX is toch geen hulpverleningspraktijk? De lezers zijn toch geen therapeuten? Nee, dat geloof ik niet, daar zijn andere plekken voor. Een weblog bijvoorbeeld. Dat is een uitgelezen mogelijkheid voor het uitbrengen van zieleroerselen.
Op ColumnX lees ik het liefst uitgebalanceerde columns.
Desalniettemin beste Klapdoos, ik voel wel een beetje met je mee hoor.

Dees · 31 augustus 2006 op 20:38

Deze keer sluit ik me niet aan bij Mosje. Ik hou van stukjes die eerlijk iets neerzetten en dat het geen column is kan me dan niet meer zoveel schelen. Het raakt me.

Li · 31 augustus 2006 op 22:42

Indrukwekkend geschreven. Puur, liefdevol en eerlijk. Ik heb dik kippenvel.

Li

klapdoos · 31 augustus 2006 op 23:14

Mosje die hulpverleningspraktijk die zie ik niet zo in colum x. En als je de lezers voor therapeuten aanziet, wordt het voor jou tijd voor een nieuwe bril. Kritiek is goed, zolang het opbouwend is, maar soms wil jij jouw zogenaamde geventileerde mening in iemands strot duwen. En dat beetje meevoelen, daar zit ik bij jou dus totaal niet op te wachten, omdat het niet als gemeend aankomt..

KawaSutra · 1 september 2006 op 02:10

Dit raakt en niet in het minst door de wijze waarop je het beschreven hebt.
De keuze om je broer persoonlijk aan te spreken komt heel goed over. In het laatste deel gooi je de persoonsvormen een beetje door elkaar, dat kan verwarrend overkomen maar is niet echt storend.

@Mosje:
[quote]Op ColumnX lees ik het liefst uitgebalanceerde columns.[/quote]
Ik weet niet wie de term emo-column als eerste geïntroduceerd heeft, misschien was jij dat wel, beste Mosje. Daarmee geef je dus al zelf aan dat we hier spreken over een column. En uitgebalanceerd of niet heeft m.i. niets met het onderwerp te maken maar alles met de uitwerking. Mocht je kritiek de uitwerking betreffen dan zou je misschien nuttige adviezen kunnen verstrekken zoals ik je regelmatig zie doen. Echter als simpelweg het onderwerp je niet aan staat is het misschien een idee na de intro niet verder te lezen i.p.v. een aanzienlijk deel van het aanbod te willen verbannen van CX?
Overigens wel waardering voor je consequentheid.

Ma3anne · 1 september 2006 op 16:42

Recht uit je hart en ijzersterk.
Ik heb hem gelezen en herlezen en nog een keer….
Haal er veel steun uit.
Dank.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder