Vraagstuk van studentikoos

Studentikoos is op zich niet erg.
Studentikoos is hip; knoeterharde nectarines en brood in de koelkast… zure boontjes in pot en tien flesjes met water op voorraad……
Maar studentikoos hoort toch ook in een gezellig studentenhuis?
“Gezellig studentenhuis” is toch een pleonasme?
Dan klopt de werkelijkheid niet met het plaatje… Dat studentenhuizen niet smetvrij zijn: oké, dat is een feit.
Maar er zijn grenzen, neme het keukenmenu:
“witte”droogdoeken op het aanrecht met aangekoekte beschimmelde citroen,
vorken met satésaus TUSSEN keukenvloertegels, “marsmannetjesbrood” en permanent geoliede pannen.
En dan ons heerlijke(^o))badkamerarrangement:
pleetje ochtendpis, lege wc-rollen naast de bak en dan zijn er ook nog de “openbare” handdoeken…

Ik wil niet etterig zijn, en al helemaal niet smetvrezerig overkomen (ik word zelfs ook weleens rommelig genoemd)…
Soms maak ik in een goede bui de complete keuken schoon of neem ik de badkamer eens goed onder (roze Minahandschoen)handen; dan was ik de handdoeken en jah…zelfs de boxers…
Natuurlijk in de hoop dat het beter wordt.

Tevergeefs. Opmerkingen als “je bent ook als laatst in het huis gekomen”Ja, en?
Kan het dan zo makkelijk worden afgedaan?
Is dat een vrijbrief om niet schoon te hoeven maken en zelfs de boel weer net zo hard smerig te mogen maken?; binnen maximaal twee dagen is de ranzigheid terug.

Dus dan maak ik maar het hoognodige schoon, om toch enigszins eigen gemoedrust te bewaren.
Leuk is anders.
Er is geen communicatie…..een missing link; essentieel in noodzakelijke geordendheid.
Waar is de gezelligheid? Spontaniteit?
Iedereen leeft langs elkaar heen, niemand die uit zichzelf een bek opentrekt.
En de enige huisgenoot bij wie ik nog enige wisselwerking ontdekte is al drie weken weg…

In alle goedheid en vooral positiviteit probeer ik dan toch maar met medebewoners aan te pappen, zoals de onderbuurman. Een week geleden kwamen we elkaar per ongeluk tegen met het uitgaan, en even stond ik perplex: hij behandelde me alsof we elkaar echt kenden….In tien minuten tijd zei ie meer dan dat ie in vier maand had gezegd. Dus even weer een sprankje hoop: dit gaat de goede kant op….Hihi….naïef michelinpoppetje;)
Af en toe deed ik een “praatjesronde”jeweetwel: even vragen hoe z’n dag was, even een praatje met de buurvrouw.
Maar de lol is er wel snel vanaf als het niet wederzijdse interesse betreft.

Dus dan wordt briefjescommunicatie maar in het leven geroepen: praatjes in briefjesvorm..
Plakkertjes op de deur van de onderbuurman, briefjes op de plee…
Dat alles weer ten spijt.

We hoeven geen dikke vrienden te worden, we hoeven ons diepste zielsleven niet bij elkaar over de vloer te spuwen, maar een beetje volwassenheid en respect kan er toch wel vanaf?
En wie weet valt er op den duur toch stiekem een greintje gezelligheid te bespeuren?

Pffffff en dit schrijf ik dan, als dreumes van ’t huis.
Of is dat het misschien?