Vrijdag de dertiende ….

Stilte. Stilte? Kan dat wel? Twee kleine mannetjes, één en drie jaar oud en geen geluid te horen? Ik zittend achter de laptop zonder rondvliegende legoblokjes, auto’s die botsen, schreeuwende schatjes of kleverige handjes? Nee, dat is onmogelijk. Er zit dus niets anders op dan om te kijken wat er gaande is. Vast niet iets waar je blij van gaat worden …. Nou, die laatste zin, die klopt wel aardig. Onze oudste zit heerlijk op de grond voor zijn legomand. Druk in de weer de vloer te dweilen. Is overigens niet nodig, want de werkster is net geweest, en ik weet zeker dat de vloer is gedweild. Er ligt namelijk nergens nog een restje Kapiteinskoek, wat verdwaalde smarties of gelekte Roosvicee. Toch is de vloer lekker nat, en is hij zo druk bezig dat hij er stil van is. “Schat, als je moet plassen zeg je het wel tegen mama, toch? Jij bent nu een grote jongen, en grote jongens gaan naar de wc.” Grote, grijze ogen. Blonde haren die alle kanten op springen. Een aarzelend lachje. “Is een ongelukje, mama. Echt, eerlijk waar.” Broek drijfnat, sokken iets donkerder van kleur, en de vloer – althans het stukje vloer voor de mand – kan nog een keer gedweild. Dit keer met een vloeistof die niet lichtgeel is, maar lichtblauw met een lekker geurtje.

Maar we hebben er toch twee? En hoe groot is de kans dat ze allebei stil zijn, op hetzelfde moment? En stil blijven? Onze jongste zit tussen een convector en de Hibiscus. Gezien zijn omvang nog een knappe prestatie. Twee enorme, blauwe ogen kijken me stralend aan. Donkerblonde haren krullen om zijn bolletje. Hij is om te knuffelen, te aaien, je smelt bij die ondeugende, vrolijke toet. “Wat ben jij aan het doen, ukkie? Zit je naar de vogeltjes in de tuin te kijken?” Was het maar waar. Had hij alle stekkers maar uit de tv getrokken, blaadjes van de plant geplukt of de koektrommel verstopt achter zijn rug. Stekkers stop je weer terug (allemaal kindvriendelijk), een Hibiscus is niet kapot te krijgen (geloof me, diverse katten hebben verwoede pogingen gedaan) en theebiscuitjes kun je in de supermarkt voor 29 cent per pak kopen (zelfs kleine jongetjes stoppen met eten voor ze misselijk zijn). “Mama, poept. Schone luie!” Hij heeft nog wat moeite met de letter R. Om zijn woorden kracht bij te zetten, grijpt hij naar zijn nek. Zie ik dat goed? Een klein, bruin handje komt tevoorschijn. Je moet een dreumes zijn om het voor elkaar te krijgen de boel zo onder te ……. dat het bij je nek door je rompertje komt zetten.

De laptop staat vergeten op de eettafel. Het bad is gevuld met extra grote badbubbels. Ons niet al te grote huis mag straks weer gedweild. In de badkamer ligt een stapel stinkende kleding op een hoop. Twee vrolijke, gewassen, jongetjes zitten in bad met schone haartjes en gepoetste tandjes. De voordeur gaat open. “Ik ben thuis! Leuke dag gehad vandaag met de jongens? Het was mooi weer!” Het blijft even stil. “Wat ruikt het hier typisch. Is het eten al klaar? Wat eten we eigenlijk? Enne, wil je vanavond nog boodschappen doen?” Grom grom. Ik denk dat ik mijn full-time baan als huisvrouw c.q. studente op ga zeggen. Ik ga op zoek naar een baan. Minstens 40 uur per week met heel veel overwerk.

Half uurtje later. Klein, zacht, schoon jochie op schoot. “Mama, ik ga vanavond van jou dromen. Ik vind je heel lief. Gaan we morgen weer naar het strand? IJsje eten?” Volgende kleine jongetje in mijn armen. Die zegt niet zo veel, maar is gul met het geven van kussen en knuffels. Wat ruiken ze lekker! Ik denk dat ik toch maar even wacht met het opsturen van mijn cv ……