Wachten

‘Ga maar even wat lezen schatje, kijk daar ligt de Donald Duck’.
Moeder en dochter zijn net de wachtkamer van de huisartsenpost binnengelopen. Nog voor ze zat heeft de vrouw met een energiek gebaar haar tas geopend en een stapeltje papier tevoorschijn getoverd. Als ze ook haar leesbril opzet en een rode balpen ter hand neemt is het alle aanwezigen duidelijk; Dit is een drukbezette onderwijsmevrouw die haar tijd effectief dient te benutten
‘Ik vind de Donald Duck saai’, zegt het meisje.
‘Waarom heb je dan zelf niet wat te lezen meegebracht? Over de bril kijkt moeder haar jufferig aan.
‘Vergeten’.
‘Je moet vooruit denken hè’, zegt ze zacht.
Een beroepsopvoeder. Erger kun je het als kind niet treffen.
Het meisje wiebelt verveeld met haar benen.
‘Ssst’. Als vanzelf verschijnt er een hand op haar knie die de beweging dempt.
Het meisje lacht verontschuldigend om zich heen.
Moeder is intussen verdiept in de proefwerken en zucht meewarig terwijl ze driftig strepen op de vellen trekt.
‘Ze hebben er weer niks van begrepen’, zegt ze half in zichzelf, maar wel zo hard dat wij niet anders dan onder de indruk kunnen raken van de deskundigheid en de autoriteit die ze etaleert.
‘Gisteren had je het ook al druk’, zegt het meisje zonder haar moeder aan te kijken.
Oh ja? Moeder legt de papieren op haar schoot, slaat haar ene over haar andere been en kijkt haar dochter vragend aan. .
‘Ja, want toen moest jij op de computer’.
De vrouw controleert met een snelle blik of we het allemaal nog volgen.
‘Dat was in jóuw computertijd hè’, zegt ze nadrukkelijk.
Computertijd. Ik zie een dorre woestenij van regels en takenlijstjes, van schema’s en structuur. Van: ‘Wat hadden we nou afgesproken’?
‘Maar je hebt dat kwartiertje ook weer teruggekregen’, haar glimlach schuurt over het opgeheven gezicht van haar kind.
‘Ja, maar ik was er wel helemaal uit’.
‘Je moet ook geen spelletjes spelen, je moet tekenen, vroeger kon je zo mooi tekenen’.
‘Ik vind tekenen saai’. Het meisje buigt voorover. Frunnikend aan haar laarzen legt ze de kiem voor de oorlog die de komende jaren onvermijdelijk uit zal breken in dit verantwoorde gezin.
Verderop gaat een deur open.
Cheryl?, vraagt een mannenstem.
Het meisje wipt van haar stoel en trippelt in de richting van de dokterskamer.
Moeder propt haastig alle spullen in haar schoudertas, trekt nog even haar truitje recht en sist;
‘Wáchten!