Warrig vrouwtje

Wat je al niet meemaakt als je met een vrouw samenwoont, nee getrouwd bent zelfs, die zo chaotisch is dat ik soms denk dat ze niet helemaal spoort? Ik twijfel nogal vaak aan mezelf of het ook niet aan mij ligt, maar nee hoor, bij navraag aan mijn schoonmoeder bleek het al zo’n warhoofd in het verleden te zijn. Altijd bezig met haar gedachten en planning vooruit, niet denkend aan het heden waar ze mee bezig is.
Gevolg was bijvoorbeeld dat ze vroeger als oudste van de meiden de boodschappen moest doen, broertje moest in kinderwagen mee, had ma even rust, vrouwtje doet de natuurlijk verkeerde boodschap, blijft onderweg lekker spelen met haar vriendinnetjes, en komt later thuis zonder suiker, en koffie en zonder broertje.

“Waar ist michael”, vroeg schoonmama in gebroken Nederlands ( zij ist eine duitse vandaar)

“Die is”, Claudy keek wazig om zich heen, zag geen kinderwagen, gaf wat losse centen aan ma terug en begreep dat de boodschappen nog bij Opoe Jansen op de stoep stonden, en Michael stond nog in de winkel te blèren…

Ook kon het gebeuren dat vrouwlief boven op het randje van de zolderraam naar beneden riep naar de mensen gedag zwaaide, zich totaal niet bewust van de dodelijke val die zij kon maken vanuit een hoog zolderraam en drie etages hoog.
Maar mensen zwaaiden vrolijk terug, en zij riep maar “Hé hallo ik ben Claudy, wie ben jij”? En mamsie kreeg zowat een rolberoerte toen zij haar Claudy miste, ja die stond op zolder de show te stelen op het raamkozijn. En met lieve woorden en geslijm heeft zij Claudy zover gekregen dat zij haar heel voorzichtig van het raam weg kreeg.

Dus het vrolijke en verwarrende zat er al in. Nog steeds. Soms vraag ik gewoon waar de gieter staat, kan ik die weer eens niet vinden, wil ik de planten water geven en voor dat soort dingen heb je gewoon een vaste plaats hier in huis. Nee niet hier hoor.
Mijn vrouw zei dat ze het niet wist, ik weer “maar jij hebt het laatst de planten water gegeven”. Nou is hier ja en nee een korte strijd, want ik weet nu uit ervaring dat die doos gewoon alles mee de schuur inneemt, want daar moest ze dan toevallig zijn en liep met de gieter vol water de schuur in, deed haar ding, en vergat de planten en de gieter. Ja dan kan je blijven zoeken..

Net zoals ze in haar slaap altijd hele verhalen vertelt en ik haar altijd heerlijk uithoor, de meest onzinnige dromen vertelt zij en ik lig in een deuk. Maar helaas ook de hele nacht wakker, want ik wil niks missen van haar droomwereld die echt is. Als zij het druk op haar werk heeft gehad, hoor ik wel hoe zij over haar collega’s denkt. En mijn uithoortechnieken worden steeds beter, nog even en ik kan bij de recherche solliciteren.

Maar zonder dollen, wij lachen altijd maar. Er is alleen één maar aan ons huwelijk. Ik laat haar zelden of nooit alleen de boodschappen doen, want geheid dat ze thuis komt met een stuk gereedschap dat ze net toevallig nodig had, en het was toch in de aanbieding.

Ja me tante Toos, daar gelooft die klapdoos niet in. Als ik haar om een kilo suiker weg zou sturen komt ze thuis met toch zeker een pak melk, koffie, thee, en wat voor Charley onze katteman. Maar geen suiker, dat ik dan toevallig nodig heb, omdat de komende visite suiker in de koffie gebruikt. Ach het blijft een warhoofd, een professor die altijd in zichzelf loopt te lullen en ik maar denken in het begin dat ze niet helemaal jofel was en dat ik weer op de verkeerde verliefd was geworden.Maar het is allemaal goed gekomen hoor, ik ben aan haar interne gekakel gewend geraakt en geef soms ook antwoord wanneer ik denk dat ze iets aan mij vraagt.

Verwarring alom, maar dat lokt weer een lachbui uit.Dus ik kan rustig zeggen dat ik een zéér variabel huwelijk heb. Mijn vrouw heeft elke dag wel een ander verhaal, en ik..ik hou jullie op de hoogte van professor Tokkeldoos, want die tokkelt wat af. Maar daarom houd ik niet minder van haar hoor.Zolang ze me maar niet knock-out slaat in haar slaap—alhoewel, dan ben ik wel gelijk in dromenland, scheelt mij weer een slaappil.