Geen moment meer alleen, dat is wat ik wil zijn.
Kunnen huilen op je schouders, kunnen delen in de pijn.
Geen moment meer alleen, voor altijd met zijn twee.
In voor- en tegenspoed, tot de dood ons scheid. Geen moment meer alleen, ik zou niet weten wat te doen.
Als je me zou verlaten en niet meer wilt zien.
Ik zou niet weten wat te doen, met een leven zonder jou.
Geen moment meer alleen, bij jou wil ik zijn.
Samen de weide wereld in en vechten voor ons geluk.
Hoe zou het zijn als je nu bij me was?
Alle zorgen vergeten en knuffelen op de bank.
Jij en ik, samen het ideale stel.
Schat, hoeveel ik ook van je hou, het is stil en koud elke nacht.
Niemand die me bij thuiskomst begroet, niemand die op me wacht.
Ik kan er niet meer tegen, dat ik je maar niet ontmoet.
Hoe moet ik toch verder als je niet meer naar me zoekt?
Wie vervult de leegte? Met begrip en vertrouwen, passie en kracht.
Wanneer kom je bij me langs? En krijg ik weer vlinders in me buik.
Mijn maatje, mijn partner en zielsverwant.
Waar ben je? En was ik maar bij jou.
Kon ik voor je buigen en spreken vanuit mijn hart.
Je bent zo ver weg en ik ben zo alleen.
Geen moment meer alleen, …was ik maar verliefd.
12 reacties
Mosje · 22 januari 2009 op 12:10
Volgens mij ben je nog jong, dus het is je vergeven dat je nog in liefde en verliefdheid gelooft. En dat je er zo over schrijft.
“Ik zou niet weten wat te doen, met een leven zonder jou.”
Dat meen je toch zeker niet. Slaap er nog maar eens een nachtje over.
axelle · 22 januari 2009 op 15:38
Wish we never broke up na na na na
We need to let it go right na na na na
…
KingArthur · 22 januari 2009 op 15:42
Een voorbeeld van waar het hart vol van is…
Stop met zoeken en ga leven.
Dees · 22 januari 2009 op 16:53
Komt vanzelf Gary, al zal je die dag vast ook nog wel eens vervloeken 😉
Ik snap dat het een echte hartenkreet is, maar tegelijkertijd is het niet zo heel geschikt om in te sturen. Het is een zo algemeen thema, dat iedereen het herkent en bij de meesten ook nog eens de verveling erbij op de loer ligt…
Mien · 22 januari 2009 op 17:16
Uchh … ik verslikte me even in een melocakeje.
Nee … niet mijn ding … deze column.
Mien
SIMBA · 22 januari 2009 op 17:34
Erg zoet, ik krijg er spontaan kiespijn van 😕
lisa-marie · 22 januari 2009 op 19:08
lekker zoet en roze,verliefd zijn komt vanzelf:”believe,believe”. 😀
LouisP · 22 januari 2009 op 20:01
Bent u ook de auteur van ‘schrijven als teraphie’?
Louis
dashuri · 22 januari 2009 op 20:29
Hemeltjelief.
Dit is nog erger dan erg.
Dit is gewoon vreselijk.
Het klinkt niet, het past niet.
Nee, báh.
Krasblog · 22 januari 2009 op 20:35
Geen moment meer alleen, dat is wat ik mis
Een moment zonder haar, een verlangen ja gewis
Ik verlang soms naar stilte, dat is wat er scheelt
Even rust, geen geluid, even lekker zonder beeld
In het begin kun je elkaar wel opvreten, liefst de hele tijd
Maar dat je het nooit deed, daarvan houd je je leven lang spijt
Krasblog om 20.35
En nu komt het gekke, het is 2 uur later en je gedicht zit nog in mijn hoofd. Heb hem nog eens terug gelezen. Ik ben het met Dees eens en denk er verder het zelfde over als Mien, maar waarom blijft je column hangen? Ik houd er niet van, vind het erg zoet, ben niet zo’n poezielezer. Is het de schreeuw? Ik weet niet eens wat ik er van vind. Misschien heeft het toch iets…..
Krasblog om 22.35
pally · 22 januari 2009 op 23:18
Dit is candlelight….zo weinig origineel, dat je het veel beter voor jezelf kunt houden. Slap en sentimenteel.
groet van Pally
LouisP · 24 januari 2009 op 10:51
Hoi,
de toevoeging van Krasblog heeft mij ook aangezet om het stuk een paar te lezen.
Vreemd dat je het dan met een ander gevoel bekijkt.
Ik vind het dapper geschreven.
Groeten,
Louis