“Kijk Joey, daar achter die hoge bergen ligt de zee.”
“Ja, dat weet ik papa, dat hoef je niet te zeggen.” Parmantig loopt mijn kleine mannetje voor me uit. Een donkere krullenkop boven een felrood gekleurd rugtasje met gele biezen, gedragen door twee voortvarend doorstappende beentjes. Best nog een eind lopen voor hem. Knap dat hij het zonder klagen vol houdt. Ik heb het nog nooit zo druk meegemaakt aan het strand. Een van de laatste zomerse dagen van dit jaar dus iedereen wil er nog even van profiteren nu het nog kan.

De weg naar Langevelderslag is inmiddels afgesloten voor autoverkeer en omgetoverd tot een langgerekt bont gekleurd lint van geparkeerd blik dat zich als een rivier door het glooiende duinlandschap kronkelt en uitmondt in zee. Als we eenmaal het strand bereiken blijkt pas echt hoe druk het is. Om op het ‘stille strand’ te komen moeten we langs de vloedlijn lopen want de rest van het strand is aan het zicht onttrokken door een krioelende mensenmassa van gebruinde lichamen met felgekleurde strandlakens en parasols.
Ik trek Joey mee aan de hand want ineens is zijn enthousiasme verdwenen. “Papa, ik ben bang van de zee!”, roept hij me toe op een angstige toon terwijl hij de aanrollende golven nauwlettend in de gaten houdt. “Joh, de zee doet niks. Als je papa goed vast houdt kan er niets gebeuren.” Hij is niet overtuigd en blijft aan me trekken richting het overvolle strand. Ik besluit hem op de schouders te dragen maar dat neemt zijn vrees niet weg, integendeel. Terwijl ik met mijn blote voeten door de aanspoelende golven stap omklemt hij mijn kin met zo’n kracht dat ik geen woord meer kan uitbrengen. De zee werpt zijn schuimkoppen vlak voor mijn voeten en trekt zich weer terug via een door kinderen gegraven delta van watergangen.

Eindelijk zijn we op het ‘stille strand’ aangekomen en ik kies een plekje vlak tegen de duinrand. Zodra ik Joey op zijn benen zet zie ik pas de angstige paniek in zijn ogen. “Ik wil weg want de zee wil mij opeten!”, zegt hij bevreesd en meteen zet hij het op een lopen in de richting van de duinafslag. Dat terwijl ik net mijn broek op de hielen geschoven heb en ik dus geen kant op kan. Beschaamd kijk ik om mij heen, bang voor reacties. Wat ben ik dan ook voor een vader die zijn kind dit aan doet, denk ik namens mede badgasten. Maar om nu direct dat hele eind weer terug te lopen, daar heb ik ook weinig zin in. Terwijl ik hem terug sjouw naar ons plekje vertel ik hem dat ik een hele leuke plastic clown heb meegenomen bestaande uit emmertjes en schepjes en een echte zeef om het zand mee te zeven. Het geluid van elke golfslag doet hem weer verschrikt opkijken naar de zee die in zijn beleving steeds dichterbij komt. Pas als ik hem met het gezicht in de richting van het duin draai en hij het effect van het zand in de zeef ontdekt heeft komt hij een beetje tot rust.

Langzaamaan krijgt hij plezier in zijn spel en voorzichtig vraag ik: “Vind je het goed als papa even in de zee gaat zwemmen?” Die stap blijkt nog even te groot maar als ik later voorstel om een emmertje water te halen voor hem zie ik hem twijfelen. Lastig dilemma voor een kind van vier want met een emmertje water kun je wel heel leuk spelen maar dan moet je papa wel laten gaan. Als ik met zijn emmertje op pad ga houdt hij me strak in de gaten. Ik loop achteruit het water in zwaai af en toe naar hem zodat hij me kan blijven volgen. Het verkoelende water voelt heerlijk aan. Als ik met een vol emmertje terugkeer zegt hij dankbaar en opgelucht: “Papa, jij ben lief.” Ontroerd geef ik hem een dikke knuffel. Nu mag ik ook zijn kleren uittrekken want hij begrijpt ook wel dat water en zand modder geeft en dus vieze kleren.

Gedurende de heerlijke ontspannende uren die volgen zie ik hem steeds vrijer worden. “Papa, ik ben niet meer bang, de zee wil mij niet meer opeten.” Het wordt tijd dat we een stapje verder gaan en ik vraag hem mee te gaan om schelpen te zoeken. Nog wat twijfelend loopt hij mee. De zee heeft zich inmiddels zover terug getrokken dat er een langgerekt strandmeer is ontstaan. Schoorvoetend durft hij nu het water in te stappen. Als hij vervolgens ook nog piepkleine visjes in het heldere ondiepe water ontdekt en ‘waterspinnen’ zoals hij ze noemt, verdwijnen al zijn angstige fantasieën. Trots roept hij me toe: “Papa, ik durf in de zee, ik ben niet meer bang!” Met de gevonden schelpen en een emmertje water keren we terug en gaat hij aan de slag.

Tevreden strek ik me uit op mijn strandlaken en geniet van de rust en de warme zonnestralen. Joey is lief aan het spelen en ik dommel een beetje weg. “Papa, papa, ik heb een verrassing voor jou”, roept hij me wakker. Ik kijk op en zie de mooiste en lekkerste zandtaart van mijn leven, prachtig versierd met de meest bijzondere schelpen van het strand. Maar nog mooier: Het glunderende koppie van een knulletje dat net weer een nieuwe stap heeft durven zetten op zijn soms lastige levenspad.

Categorieën: Maatschappij

KawaSutra

Columnist (nou ja) van 2005 t/m 2012 Een voorzichtige comeback in 2017 Het leven, daar gaat het om!

16 reacties

WritersBlocq · 24 september 2005 op 11:08

De vanzelfsprekendheid en het bijzondere in één column gevat, prachtig.
Deze woorden: [quote]Als ik met een vol emmertje terugkeer zegt hij dankbaar en opgelucht: “Papa, jij ben lief.”[/quote]
dat zijn de mooiste, als ik ze zo recht uit het hart uitgesproken hoor worden, dan smelt ik als een Raket 🙂

Eddy Kielema · 24 september 2005 op 12:59

[quote]De weg naar Langevelderslag is inmiddels afgesloten voor autoverkeer en omgetoverd tot een langgerekt bont gekleurd lint van geparkeerd blik dat zich als een rivier door het glooiende duinlandschap kronkelt en uitmondt in zee. [/quote]
Het schrijven van mooie zinnen is jou wel toevertrouwd, Kawa!

Ma3anne · 24 september 2005 op 14:01

[quote]Een donkere krullenkop boven een felrood gekleurd rugtasje met gele biezen, gedragen door twee voortvarend doorstappende beentjes. [/quote]

Even een link naar het verleden. Ik zie die kleine witkopjes van ons weer lopen over het duinpad. Vleugje heimwee…
Wat een prachtige beschrijving van het samenspel tussen vader en zoon, Kawa. Om warm van te worden.

champagne · 24 september 2005 op 14:50

Kippevel column, Kawa! Ik heb van dit avontuur genoten!

Wright · 24 september 2005 op 20:22

Een column waarin de liefde voor je zoon duidelijk voelbaar is. Mooi hoe je heel subtiel de angst weet om te draaien tot ultiem strandplezier. Weer geschreven met de inmiddels zo vertrouwde, mooie Kawa-zinnen.

bert · 24 september 2005 op 21:54

[quote]Maar nog mooier: Het glunderende koppie van een knulletje dat net weer een nieuwe stap heeft durven zetten op zijn soms lastige levenspad.[/quote]
Soms kan het levenspad inderdaad lastig zijn.
Op deze dag was jouw levenspad grandioos mooi en fijn.
Dat je nog heel veel van deze mooie momenten met Joey mee mag maken. 🙂 🙂 🙂
Opnieuw fantastisch mooi verwoord en uitgebeeld in deze gezins column.

Geertje · 24 september 2005 op 22:53

Wat zijn mannen toch mooi in hun vaderschap! 🙂

sally · 24 september 2005 op 23:01

Heel erg lief :kiss:

Sally

Li · 24 september 2005 op 23:29

Wat een plaatje van een column Kawa.
Er zijn er maar weinig die zo beeldend kunnen schrijven als jij.

Li

Mosje · 25 september 2005 op 00:17

Dit verhaaltje doet me denken aan iets wat ik nooit vergeet. Mijn zoon, toen twee jaar oud, liep nieuwsgierig naar de vloedlijn, om haastig het strand op te vluchten toen er een heel klein golfje op hem af kwam. Ik heb er een mooie serie foto’s van.

KingArthur · 25 september 2005 op 03:41

Wat een lekker verhaal om te lezen gewoon. Ook op dit uur.

Kees Schilder · 25 september 2005 op 09:14

Sommige columns zijn te mooi om te reageren.Daar is deze één van.

Louise · 25 september 2005 op 09:42

Wat zitten er toch ongelooflijk lieve papa’s op CX 🙂
Een heerlijk sfeerplaatje heb je hier neergezet, Kawa.

Trukie · 25 september 2005 op 20:37

[quote]Ik kijk op en zie de mooiste en lekkerste zandtaart van mijn leven, prachtig versierd met de meest bijzondere schelpen van het strand. Maar nog mooier: Het glunderende koppie van een knulletje dat net weer een nieuwe stap heeft durven zetten op zijn soms lastige levenspad.[/quote]

Prima pappa
Prima levensles
Prima column

Dat knulletje hoeft later niet meer op een peperduur survival-coming out-tochtje

KawaSutra · 25 september 2005 op 22:25

Hartelijk dank voor jullie reacties, ook namens Joey een dikke kus. :kiss:

klungel · 26 september 2005 op 08:28

Ha, die kus heb ik toch maar mooi nog even te pakken. Erg mooi in drievoud Kawa 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder