Wazig bezoek

Als ik mijn bed uit kom, zie ik op de bank twee hoopjes verstopt onder het dekbed liggen. Het is mijn oudste met zijn vriendinnetje. Ze worden wakker van mijn gerommel en ze beginnen meteen te ratelen. Er waren enge dingen gebeurd in hun slaapkamer. Koude wind, enge geluiden en zelfs de kat wilde niet meer bij hun slapen. Met een bak koffie in mijn hand, kan ik het niet laten om ze nog banger te maken. Wat een buitenkansje is dit. Het doet me denken aan de tijd dat hij nog in Sinterklaas geloofde, ik kon hem zo lekker bang maken. Dus met mijn meest serieuze gezicht vertel ik hem over de vrouw, die overleden is in die kamer en dat ze nog altijd rond dwaalde, omdat haar man haar kat na haar overlijden heeft weggedaan. Boos onderbreekt hij mijn relaas. “Mam, het is niet leuk, er was echt iets in die kamer en weet je Mam, dit was niet de eerste keer, maar ik dacht altijd dat ik het me verbeeldde, maar nu was Rebecca erbij.”
Hij deelt me op krachtige wijze mede, dat hij niet van plan is ooit nog één nacht in die kamer door te brengen.

We besluiten om de kamers van de middelste en oudste om te wisselen Nu ben ik niet vies van iets parawazigs, maar voor de zekerheid heb ik toch maar even de ramen gecontroleerd en gekeken of er geen antenne ergens los zit, die geluiden oppikt.

Het zal een maand of drie later zijn geweest, als ik langs de slaapkamer van Robin, mijn middelste, loop. Ik hoor hem praten. Als ik de kamerdeur opengooi, doet hij net alsof hij slaapt. Het vreemde is dat ik geen speelgoed op zijn bed zie liggen. Geen powerrangers, g-man of soldaten. Als ik er op ga letten, merk ik dat ik hem vaak in zijn uppie hoor praten. Hele verhalen steekt hij op zijn geheel eigen wijze af.

Op een morgen komt mijn jongste in pyjama, de woonkamer binnen gewandeld. “Mam, ik kon vannacht niet plassen, omdat Oma in het toilet stond. Eerst ben ik weer teruggegaan naar de slaapkamer, maar toen moest ik zo nodig dat ik haar toch maar heb gezegd dat ze op moest schieten omdat ik anders in mijn broek plaste”. Robin die over zijn bord met chocopops zit gebogen, murmelt al kauwend dat Mike Oma niet moest wegsturen, omdat ze hartstikke lief is. Tegen wie moet hij anders ’s avonds praten als hij op bed lag? Wie zou hem anders zo lekker instoppen?
Mike begreep het allemaal wel, maar, “waarom”. vroeg hij aan zijn broer, “staan die mensen bij mij altijd op het toilet?” Op school was hij er namelijk ook al eentje tegen gekomen. Zonder dat ik wat vroeg begon hij de man te beschrijven, een grijs jasje, een grijze broek, donker haar, lichte ogen en een ding om zijn nek.

De rillingen lopen me over de rug. Dit vind ik niet leuk meer. Mijn moeder is al ruim acht jaar geleden overleden. Robin was toen drie en Mike één jaar oud. Natuurlijk kennen ze haar van foto’s en mijn verhalen, stel ik mezelf gerust. En kinderen fantaseren nu eenmaal graag.

Tot ik van mijn broer een foto van mijn vader kreeg toegestuurd via email. Het was een zwart/wit foto geweest. Mijn broer had hem door te fotoshoppen ingekleurd. Aangezien ik geen foto van mijn vader heb, open ik dolgelukkig het bestand.
Stil en geëmotioneerd bekijk ik de foto, ik zie dingen die ik allang vergeten was. Altijd in pak met stropdas, de rimpels op zijn voorhoofd, zijn lichte ogen, zijn neus, de witte haartjes bij zijn slapen, Ik neem alles in me op. Nog helemaal in de ban van de foto, hoor ik de voordeur open en dichtgaan, een tas en jas in de hoek gesmeten worden en uit het niets opeens een luide kinderstem achter me. “Mam, dat is die man die ik op school heb gezien, alleen zijn haar was lichter, wie is dat?!”