De opwarming van de aarde, de wereldwijde armoede toename en het gevaar voor miljoenen mensen geeft mij ook nog angst. Angst dat de zeespiegel in rap tempo stijgt en ons land onder de zeespiegel teruggeeft aan het water. 5 meter en meer in 2300, lees ik in mijn ochtendkrant.
Is er dan nog voedsel? Is dewereldbevolking op drift en op zoek naar voedsel en water?
Enfin, ik ben in 2300 dan 281 jaar en 3 maanden ouder.Ik sluit mijn ogen niet meer voor dit naderend onheil. 1 geluk heb ik om mijn angst onder controle te houden en te beheersen: mijn rubberboot, noodpakket met water en voedsel in blik staat klaar op de zolder van mijn huis.
Ik heb ook het geluk in het oosten des land te wonen, de sluipwegen ken naar de dichtbijzijnde berg bij onze oosterburen (Eltener Berg). Als het water verzwelgend het land aan de noordzee en de Waddenzee laat verdwijnen, wij worden gewaarschuwd, ben ik weg!
Is mijn angst nu in 2019 al terecht? Ja, ja en ja! De tsunami aan waarschuwingen, klimaat top ontmoetingen,worse case scenario’s als ‘what if..’ we nu niets doen, maakt mijn angst groter en groter. Als mijn nazaten een aarde erven dat hun voorvaderen en voormoeders nu aan het vernietigen zijn.
Stikstof, CO2 uitstoot, neerslag, de wereldzeeën waar de vissen en andere zeedieren van plastic zijn en klimaat waarschuwers tegen dovemansoren blijven praten.
Er gepraat, gepraat en nog meer vervuiling ontstaat aan CO2 uitstoot door het per vliegtuig naar de ontmoetingsplaats gevlogen wordt.
Mijn angst als het lijden van nu en toekomstig lijden dat wordt gevreesd baart mij en miljoenen met mij grote, zeer grote zorgen. Wij mensen leven in armoede, geestelijke armoede!
Wat ik er zelf aan doe?, ik hoor het u zeggen.
0 reacties