Weergoden

Midden boven Nederland ligt het oog van een hogedrukgebied, dat wordt omringd door dicht bij elkaar liggende isobaren: lijnen die punten van gelijke luchtdruk verbinden. De weerwicca’s hebben goed gezien dat dit de huidige inversie van de normale weersomstandigheden verklaart: harde wind met in het zuiden vorst en in het noorden dooi. Gelukkig hebben de Friezen en aanverwante volksstammen al eeuwen kunnen oefenen om ook in deze meteorologische gesteldheid droge voeten te houden: klunen. Ik haat kou. Zelfs na een snoeihete Aufguβsessie sprint ik meteen naar het warme bubbelbad om af te koelen. Schaatsen is ook niet aan mij besteed. Ik zakte door het ijs bij de allereerste poging de gracieuze bewegingen van de prachtige Katarina Witt te imiteren. Zorgelijker is de trend dat dreigend winterweer het Journaal niet afsluit maar als breaking news wordt gebracht. Iedereen weet wat het “E” woord is en waar “Koek en Zopie” voor staan. Maar goed, ieder zijn plezier natuurlijk. Snertproducenten en rookworstendraaiers wrijven zich de handen warm. Amusant zijn de weerkundige boerenwijsheden die de regionale zenders in zo’n periode ontstijgen en door Annechien of Rob, met terechte gêne, op landelijk niveau worden ingeleid. De dikte van de vacht van de kat of het aantal molshopen in de wei zijn even betrouwbare indicaties voor nakende kou als de pluim van het KNMI. De enige echt betrouwbare aanwijzing dat het kwik onder nul is gezakt, wordt echter als een ontlastende verklaring verwoord in de Twentse spreuk: “Het is winter als de boeren ijs bouten”

21 januari 2017  #BinnenDoorDenken