Welgevormd schoon

Amper een maand geleden. De verpleegster kijkt ons stralend aan.
“Hoe zullen jullie haar noemen?”

Ze weet nog niet waar haar naam vandaan komt maar ze past bij haar als mozzarella bij pizza. Als Jules Destrooperkoekjes bij een regendag en als Jacques Brel bij vakantie. Op school zullen er juffen vragen waarom ze niet Louise heet of Emma, zoals zoveel kindjes in de klas. Ze zal de vraag misschien beu raken en ons verfoeien, waarom we haar niet gewoon Lotte konden noemen.

Ooit komt er een dag dat ik over haar zal vertellen.

Ze zorgde als een leeuwin voor ons. Toen waren de vrouwen nog huisvrouwen en zij deed het met hart en ziel. Wij werden met de fiets van school gehaald en thuis stond er een appeltaart voor ons klaar, met fruit uit de tuin. We gingen nooit op reis en we speelden altijd buiten. Alle groenten die mijn vader in zijn groentetuin zaaide, werden in de zomer ingevroren om een voorraad te hebben voor de winter. Mijn moeder had het niet gemakkelijk om alles klaar te krijgen maar ze deed het allemaal met veel liefde voor haar kinderen. Ook al bleek ze op haar negenentwintig ziek. Niet zomaar eventjes ziek. Negen jaar later voerde ze weer dezelfde strijd, en verloor.

Er was een tijd dat ze doodgezwegen werd. Tot een bepaalde leeftijd kreeg ik bij het vernoemen van haar naam altijd een krop in mijn keel. Nog steeds heb ik het er moeilijk mee dat ik op zo’n jonge leeftijd mijn moeder verloor. Een kind hoort een moeder te hebben die leeft, punt. Toen ik vorig jaar zwanger werd en het een meisje bleek te zijn, hadden mijn lief en ik weinig woorden nodig. Het was de droom die sinds mijn kindertijd in mijn hoofd rondzweefde en nu had ik een man gevonden die hetzelfde idee had: om onze dochter naar mijn moeder te vernoemen.

Ay Marieke Marieke, le ciel flamant, pleure avec moi, de Bruges à Gand.