Welke inspiratie?

Ik ben nu al een geruime tijd werkloos. Ik heb iedere week wel solicitatiegesprekken en heel vaak ook een tweede gesprek, maar uiteindelijk kom ik er elke keer niet doorheen. Dit ben ik niet gewend. Normaal word ik overal met open armen ontvangen en zien ze me graag zo znel mogelijk aan de slag gaan. Maar nu, nee hoor, elke keer vinden ze weer iemand die beter is dan ik. Ben het nu wel zat om te horen. Het knaagt nog niet, het feit dat ik blijkbaar nergens welkom ben en niet goed genoeg ben, maar ik heb het idee dat het niet lang meer duurt voor het mijn ego gaat aantasten. Soms vraag ik me af wat mijn opgegeven referenties over mij vertellen. Bij mijn voor laatste werkgever moest ik weg, omdat ik te duur was en omdat ik niet bij het team pastte, volgens de leidinggevende. Wat ze eigenlijk bedoelde was dat ik niet bij haar pastte. Bij het team pastte ik namelijk perfect. Ik had het verschrikkelijk naar mijn zin met mijn collega’s en zij met mij. Het enige verschil was, dat het allemaal mensen waren die graag op de voorgrond staan en dat ben ik niet. Een beetje diversiteit in een team kan naar mijn mening geen kwaad. Iedereen is toch anders? Dit maakt het toch juist leuk?
Het ergste was nog dat ik volgens de leidinggevende mijn baan uistekend deed, echt jammer (volgens haar) dat ik er niet bij pastte. :eh:

Bij mijn laatste werkgever belandde ik ergens ver voor de prehistorie. Ze noemden zichzelf professionals, maar ik zag er niets van terug. Voornamelijk omdat ze allerlei dingen wilden behalen, maar de manier waarop was zeer omslachtig. Ook werd mijn contract nooit getekend. Iets wat ik erg opmerkelijk vond. Ik heb er een tijdje achteraan gezeten om het uiteindelijk op te geven. Ze hadden elke keer een excuus waarom het ‘nu’ niet kon. Met mijn collega’s kon ik prima door een deur, vond het alleen wel erg lastig, alleen maar vrouwen op kantoor. Er werkte wel een enkele man, maar die deden vaak erg uit de hoogte. Jammer, dat ontsiert iemand heel erg.
Goed, daar heb ik alleen mijn proeftijd afgemaakt en heb toen dankbaar afscheid genomen. Wat een rotzooi was het daar. Sindsdien (april) bevind ik mij thuis.

Thuis begin ik nu bijna wortel te schieten. Ik schrijf veel, normaal, maar nu heb ik geen inspiratie. Soms neem ik het mezelf kwalijk. Dit is bij uitstek de gelegenheid om aan mijn boek te kunnen werken. Rust kan ik echter niet vinden. Ik kan niet lekker gaan zitten terwijl ik weet dat we de huur niet meer kunnen betalen. Dan klik ik Word weer weg en reageer weer op een aantal openstaande vacatures waar ik waarschijnlijk nooit een reactie op zal krijgen, om mijn schuldgevoel weer wat af te laten nemen. Ik ben normaal de hoofdkostwinner, dus onze portemonnee is nu een stuk leger. Al het plezier in alles is me bijna vergaan. Boodschappen doen is zelfs niet leuk meer, omdat ik eigenlijk niets wil kopen, omdat we het ons niet kunnen permitteren.
Maar dat is zeker niet iets waar ik me door laat demotiveren. Ik blijf gewoon overal op solliciteren en doe er alles aan om een baan te krijgen zodat ik weet, dat ik niet de schuldige ben. Zodat ik trots kan zijn op mezelf en daarom niet over een paar weken depressief opgekruld in een hoekje lig. Depressief ben ik allang, maar ik heb een zoontje en een man, waarvoor ik nooit zal opgeven. Nooit! Mij krijgen ze niet!