Welkom thuis

Het lijkt een eeuwigheid waarin ik bezig ben geweest om de confrontatie, met herinneringen aan jou op deze plek, te kunnen verdragen. Met alle emoties die daarmee gepaard gingen. De ene keer met intens verdriet, een andere keer met oprechte woede. Een periode aanvankelijk begonnen met een dagelijks zelfmedelijden om het gemis van jou aanwezigheid. Telkens weer omdat ik tegen dingen aanliep die me aan je deden denken. Ik had dan ook de overtuiging dat ik me moest ontdoen van alle spullen die je, in de haast te vertrekken, had achtergelaten. Op deze manier zou ik die telkens vervelende confrontatie kunnen mijden. Ik herinner me een bijna rituele verbranding van een BH van je die ik in de wasmand vond en de spijt die mij onmiddellijk trof op het moment dat het kant vlam vatte. Of de houten broodtrommel die, door jou gekocht en eenmaal kapot, in de open haard is beland.

Pas later kwam het besef dat deze materiele vernietiging zinloos was. Ik had er immers voor gekozen om in het huis te blijven wonen dat wij samen hadden gekocht. Zoveel schepen wilde ik ook weer niet achter mij verbranden. Mijn kop in het zand steken was niet de oplossing. Het werd tijd de zaken, soms letterlijk, een juiste plaats te geven. Zo staat bijvoorbeeld nu een knuffel van je op het nachtkastje aan de zijde die eens de jouwe was.

Alle sporen, die verwijzen naar jou aanwezigheid op de plek die onze stek zou zijn, zijn nu op hun plaats. Ik mag met trots zeggen dat dit mijn thuis is. Als prijs hiervoor is het naïeve kind in mij naar een achtergrond verdrongen om soms toch nog even tevoorschijn te komen. Ook dat ben ik namelijk. Er is een man in mij geboren die vecht voor zijn plaats in een vaak verzuurde maatschappij en als het moet meedogenloos ook.

Het vergaat mij goed. Ik voel een levenskracht in me, sterker dan ik ooit gekend heb. Van een rationeel instrument van deze samenleving ben ik geworden tot een explosie van gevoelens als bewijs echt mens te zijn. Ik ben me bewust welk een rijkdom dit werkelijk is en ik kan ervan genieten iets voor iemand te mogen betekenen. Ik kan nu leven met de goede herinneringen die ik aan je heb. Vandaag heb ik daarom weer een beetje van je binnengelaten. Een fleurige combinatie van kobaltblauw en okergeel. Hoe kan het anders bij deze moraalridder? Een heerlijk geurend boeket van je lievelingsbloemen die je vader ook teelde: Ridderspoor en Zonnebloem, als voorbode van een nieuwe zomer zoals die hoort te zijn.