In mijn hoofd heerst onrust. Met een flinke kracht waaien mijn gedachten in het rond en er ontstaan kleine tornado’s . Zoveel ontwikkelingen tegelijk en zo’n beperkte ruimte om ze te verwerken! De lente is op komst, maar in mijn hoofd lijkt het wel najaar. Nieuwe kansen brengen nieuwe ideeën en nieuwe ideeën inspireren tot actie. Voor het ondernemen van actie is concentratie noodzakelijk, maar zonder rust in mijn hoofd is concentratie onmogelijk. De wind moet gaan liggen voordat ik mijn kwetsbare plannen kan opstellen. De orkaan van gedachten in mijn hoofd heeft genoeg kracht om mijn prille plannen omver te blazen dus zal ik een manier moeten vinden om de wervelwind tot stilstand te brengen.
Eerst zal ik moeten proberen de rukwinden van
enthousiasme onder bedwang te krijgen. De verschillende richtingen waarin de wind draait, maakt het niet makkelijker dus zal ik ze moeten zien te sturen. Door elke windrichting goed in kaart te brengen, kan ik de natuurkracht af laten buigen in de richting waar ik heen wil. Tijdens dit proces voel ik de storm nog intenser en lijkt elke windvlaag mij van mijn voetstuk te blazen. Elke richting heeft zijn eigen aantrekkingskracht en elke richting brengt zijn eigen inspiratie. Het is aan mij om deze inspiratie te bundelen, zodat ik mijn doelen kan bereiken.
De verschillende aanbiedingen waarmee ik nu bezig ben, kunnen samen een onderdeel worden van mijn toekomstdroom. Door de krachten samen te brengen, ontstaat er een stroming die me ver vooruit kan blazen en mij verder kan voeren dan ik ooit had gedroomd.
Na een grondige analyse, begeef ik mij in een tijdelijke luwte. Het is de stilte voor de storm en ik maak gebruik van de rust om mijn hoofd leeg te maken. Voordat de wind mij de adem ontneemt, hap ik naar lucht en laat de zuurstof door mijn aderen stromen. De zuivere lucht brengt mij het besef dat ik de wind kan trotseren. Ik buig niet meer mee wanneer de storm mij wil omblazen. Ik kies mijn eigen richting en kies daarmee voor een prachtige toekomst. Met een sprong in het diepe, geef ik me over aan de stroming van mijn keuze. Want als het mij lukt om zelf de windrichting te bepalen, zal de wind niet meer wervelen. Dan kan ik mezelf, met de wind in mijn rug en met opgeheven hoofd, laten meevoeren in de richting waar ik heen wil.
11 reacties
Prlwytskovsky · 4 maart 2010 op 17:08
Vooral die laatste alinea: whoooowwhhhh! Daarin wordt heftig nagedacht. 😉
Avalanche · 4 maart 2010 op 17:24
Prachtig, Fem. En ik ken het gevoel ;-). Ik wens je een enorme hoeveelheid wind in de rug toe, zodat je op volle kracht naar de toekomst kunt zeilen en al je dromen waar kunt maken!
Ontwikkeling · 4 maart 2010 op 17:33
Prachtig, ik sluit me aan voor wat betreft de laatste alinea. Ik wens je windkracht 10, in de rug, op volle kracht vooruit
arta · 5 maart 2010 op 07:14
Jaa, go with the flow, láát je leiden!
Mooi stuk, Fem!
🙂
SIMBA · 5 maart 2010 op 08:17
Wel blijven wervelen Fem! Vooruit wervelen 😀
LouisP · 5 maart 2010 op 09:00
Fem,
mooi verwoord……
mee laten voeren in de richting waarheen jij wilt..
gr.
Louis
pally · 5 maart 2010 op 11:08
Heel mooi, Fem! Misschien juist omdat je niet exact benoemd waar het om gaat, maak je dit stukje universeel, geldend voor iedereen in zo’n situatie.
groet van Pally
Dees · 5 maart 2010 op 11:18
Ook een wat minder positieve reactie, maar dan met de kanttekening dat het absoluut ook met mijn smaak te maken heeft. Ik verzuip in al die metaforen. Eentje, hooguit twee kan ik hebben, maar bij meer raak ik mijn belangstelling kwijt en raakt het me niet meer. Het maakt je verhaal minder eerlijk, vind ik. Te versluierd. Geen verhaal. Ik houd van schrijven op de huid, of liever nog, op het bot. Smaak dus. Of misschien toch iets waar je iets mee kunt. Wie weet.
Groeten!
Anne · 5 maart 2010 op 21:23
Tja. Helemaal eens met Dees. Ik voel overigens wel dat het uit iets echts voortkomt. Maar die grote, te weinig persoonlijke beelden raken mij niet. Dat is het rare: waarschijnlijk wil je juist persoonlijk zijn, en dat lukt dus niet, vind ik, door die beeldtanks. Die staan in het beeld zogezegd.
Fem · 6 maart 2010 op 08:13
Tsja, dit stukje heb ik inderdaad in een nogal metaforische stemming geschreven… 😉 Dit om ruimte te maken voor een wat persoonlijker verhaal. Natuurlijk ook bedankt voor alle mooie complimenten 😀
Mien · 8 maart 2010 op 11:46
Gekanaliseerde turbulentie.
Mooi.
Wie niet waait wie niet wint!
Mien (windkracht 10)