Het einde van een hoofdstuk. Ofwel een nieuw begin. Born again single, totally done rebounding, ready to rumble and conquer the world once more. Met andere woorden ik vond het hoog tijd om weer eens iets aan mijn verpakking te gaan doen. De eerste keer dat een dergelijk sentiment mij overviel, daar had ik toch van moeten leren. Die eerste vol voorpret en overtuiging voorbereide metamorfose was bij een plattelandskapper in de provincie Groningen. Dat lange blonde haar tot ver over mijn rug (ik ga zo kwijlen als ik terugdenk aan die prachtige lange manen, die ik nooit terug zal krijgen), ik was ze zo zat. Ik wilde laagjes en veel korter. En van mijn zuurverdiende gehaktdraaigeld kon ik dan net die kapper betalen.
Thuisgekomen moest ik een urenlange scene schuddebuiken en grondrollen van de rest van de gezinsleden ondergaan, plus de verwijtende ik-heb-het-je-nog-zo-gezegd blik van mijn moeder. Mismoedig en tranen wegvegend keek ik in de spiegel. Ik had een voetbalmat. Een spoiler, zoals dat in ieder geval in die tijd in Groningen heette. Totaal hip toen, voor jongens met Australian glimmende trainingspakken. Het soort jongen waar ik nog niet dood mee gezien, laat staan er van achteren mee verward wilde worden.
Zestien jaar later laat ik mij terugzakken in de kappersstoel, geniet intens van de scalpmassage en knik op elk voorstel dat die man met die goddelijke handen mij doet. Tuurlijk wil ik koperen highlights in mijn haar. Ja goed idee, die laagjes.
Een nieuwe voetbalmat? Nee, ik leer wel van gedane zaken. Tikje neurotisch wellicht, maar liever getikt dan spijt achteraf. Elke knippende beweging van de schaar wordt dan ook vergezeld door angstige opmerkingen van mijn kant. “Wat doe je nu?”, “Mag ik zien hoeveel je eraf knipt?”. Alles verloopt naar wens.
Maar even later zit ik met verf en lappen folie in mijn haar en een ronddraaiende droogsatelliet die om mijn hoofd orbt. Ik maak me nog zorgen over de kans dat ik word gehersenspoeld, terwijl ik de Viva, met de onvermijdelijke bossen Vivabrators doorblader. Een van de redenen dat ik nooit en te nimmer een vibrator zal aanschaffen is toch wel dat ik niet de verdenking op me wil laden dat ik wellicht een Vivavrouw ben. Dan maar met losse handjes.
Als de verf er is uitgespoeld heb ik toch wel het idee dat die koperen highlights wat fel zijn uitgevallen. Maar, zo verzekert de haarwasser mij, dat komt doordat mijn haar nog nat is.
Hij heeft gelijk. De kleur die niet in laagjes, maar over de gehele bovenkant van mijn toch redelijk gelukte heuze kapsel zit, is van een schreeuwende kleur oranje. Van het oranje dat de natuur niet kent. Van het oranje waar de vlaggenwimpel U tegen zegt. Vlak voor koninginnedag, dat scheelt dan nog iets.
Er wordt mij nog een troost gegund. De stagiair van veertien met paarse haren komt meteen op me afrennen… Vette kleur hee! Ik voel me meteen niet beter.
Nu zit ik hier achter mijn computer. Ik heb gisteren blondeerspullen gekocht, om die oranje kleur er weer uit te bleken en da’s prima gelukt. Je ziet er op een zweempje na niets meer van. En toch kijk ik weer mismoedig in de spiegel schuin naast me en zweer alle toekomstige mooiermaakplannen eens en vooral af.
Want een halve uitgebleekte wenkbrauw… Het ziet er toch raar uit.
8 reacties
Shitonya · 7 mei 2004 op 15:06
Leuk beschreven 😛
Je kan je haar beter je eigen kleur laten, misschien wel mooier ook 🙂
Irma · 7 mei 2004 op 17:00
De titel spreekt boekdelen. Soms kun je het beter drie keer uitstellen voordat je de definitieve stap zet 😀
Leuke column!
Li · 7 mei 2004 op 18:40
Balen is dat he? Vooral als je er ook nog een vermogen voor hebt betaald. 🙁
Terwijl mijn buufjes hun haar voor nauwelijk acht euro in de meest natuurlijke en spannende kleurtjes verven, presteer ik het om mijn haar worteltjesoranje of mosgroen te krijgen
En dan ‘mag’ de kapper het voor 50 euro weer opknappen.:-P
Leuke column
Ma3anne · 7 mei 2004 op 20:17
Hartstikke leuke en goed geschreven column!
Heel herkenbaar! Vooral die behoefte aan een nieuwe verpakking op een moment dat je een relatie afsluit en het debacle dat het dan kan worden. Zo liep ik nadat mijn huwelijk voorbij was na zo’n metamorfose met een rampzalige pluizenbol rond van een permanentje dat ik ineens zo nodig wilde en dat grandioos mislukte. dan weet je meteen wie je echte vrienden zijn: de mensen die zeggen dat het geen porum is. 😀
Mosje · 8 mei 2004 op 00:03
Een dergelijk verhaal moet je eigenlijk afsluiten met een foto. Zodat de lezer zich een nog beter beeld kan vormen.
Kom maar op, we zullen je niet uitlachen. 😉
Kees Schilder · 8 mei 2004 op 01:02
Ja, Mosje heeft gelijk.Kan dat geregeld worden met een foto?
Dees · 8 mei 2004 op 10:04
Typisch… De vrouwen vinden het stuk voor stuk herkenbaar, de mannen willen alleen het verkneukelbewijs zien 😀
Tasz · 8 mei 2004 op 17:37
Goed geschreven column en zo herkenbaar. Ik kan mij herinneren (in een ver verleden) dat ik een spiraalpermanent wilde. Waarom? Ik zou het nu bij God niet weten, heb immers krullen van mijzelf. Maar goed heb toen (1989) 275 gulden neergeteld en het einde was dat er geen krulletje meer in zat, laat staan een spiraalkrulletje…. echt vreselijk. Ik weet dus hoe je je voelt en ik hoef ook geen bewijs te zien (typisch mannen).
Goed beschreven en heel herkenbaar.
Bye
Tasz