Wie mooi wil zijn moet uitkijken

Het einde van een hoofdstuk. Ofwel een nieuw begin. Born again single, totally done rebounding, ready to rumble and conquer the world once more. Met andere woorden ik vond het hoog tijd om weer eens iets aan mijn verpakking te gaan doen. De eerste keer dat een dergelijk sentiment mij overviel, daar had ik toch van moeten leren. Die eerste vol voorpret en overtuiging voorbereide metamorfose was bij een plattelandskapper in de provincie Groningen. Dat lange blonde haar tot ver over mijn rug (ik ga zo kwijlen als ik terugdenk aan die prachtige lange manen, die ik nooit terug zal krijgen), ik was ze zo zat. Ik wilde laagjes en veel korter. En van mijn zuurverdiende gehaktdraaigeld kon ik dan net die kapper betalen.

Thuisgekomen moest ik een urenlange scene schuddebuiken en grondrollen van de rest van de gezinsleden ondergaan, plus de verwijtende ik-heb-het-je-nog-zo-gezegd blik van mijn moeder. Mismoedig en tranen wegvegend keek ik in de spiegel. Ik had een voetbalmat. Een spoiler, zoals dat in ieder geval in die tijd in Groningen heette. Totaal hip toen, voor jongens met Australian glimmende trainingspakken. Het soort jongen waar ik nog niet dood mee gezien, laat staan er van achteren mee verward wilde worden.

Zestien jaar later laat ik mij terugzakken in de kappersstoel, geniet intens van de scalpmassage en knik op elk voorstel dat die man met die goddelijke handen mij doet. Tuurlijk wil ik koperen highlights in mijn haar. Ja goed idee, die laagjes.

Een nieuwe voetbalmat? Nee, ik leer wel van gedane zaken. Tikje neurotisch wellicht, maar liever getikt dan spijt achteraf. Elke knippende beweging van de schaar wordt dan ook vergezeld door angstige opmerkingen van mijn kant. “Wat doe je nu?”, “Mag ik zien hoeveel je eraf knipt?”. Alles verloopt naar wens.

Maar even later zit ik met verf en lappen folie in mijn haar en een ronddraaiende droogsatelliet die om mijn hoofd orbt. Ik maak me nog zorgen over de kans dat ik word gehersenspoeld, terwijl ik de Viva, met de onvermijdelijke bossen Vivabrators doorblader. Een van de redenen dat ik nooit en te nimmer een vibrator zal aanschaffen is toch wel dat ik niet de verdenking op me wil laden dat ik wellicht een Vivavrouw ben. Dan maar met losse handjes.

Als de verf er is uitgespoeld heb ik toch wel het idee dat die koperen highlights wat fel zijn uitgevallen. Maar, zo verzekert de haarwasser mij, dat komt doordat mijn haar nog nat is.

Hij heeft gelijk. De kleur die niet in laagjes, maar over de gehele bovenkant van mijn toch redelijk gelukte heuze kapsel zit, is van een schreeuwende kleur oranje. Van het oranje dat de natuur niet kent. Van het oranje waar de vlaggenwimpel U tegen zegt. Vlak voor koninginnedag, dat scheelt dan nog iets.

Er wordt mij nog een troost gegund. De stagiair van veertien met paarse haren komt meteen op me afrennen… Vette kleur hee! Ik voel me meteen niet beter.

Nu zit ik hier achter mijn computer. Ik heb gisteren blondeerspullen gekocht, om die oranje kleur er weer uit te bleken en da’s prima gelukt. Je ziet er op een zweempje na niets meer van. En toch kijk ik weer mismoedig in de spiegel schuin naast me en zweer alle toekomstige mooiermaakplannen eens en vooral af.

Want een halve uitgebleekte wenkbrauw… Het ziet er toch raar uit.