Al op jonge leeftijd gaf mijn zoon blijk van een geheel eigen kijk op zaken. Zo stond ik eens de was te strijken toen de kleine dreumes naar mij kwam toegelopen. Hij stak zijn vingertje uit naar het strijkijzer. “Niet aankomen. Is heet!” waarschuwde ik hem. Het manneke keek me aan met een blik van: En jij gaat mij al helemáál niet vertellen wat ik wel of niet moet doen. Demonstratief duwde hij zijn vingertje tegen het strijkijzer. Dat was huilen!

“Ik denk dat we daar nog veel werk mee krijgen,” vertrouwde ik mijn vrouw later toe.

Categorieën: Algemeen

G.van Stipdonk

Gerard van Stipdonk. Mijn motto: Wie schrijft die blijft.

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder