Wielrennen, geloof en geschiedenis

Eddy Merckx is niet welkom op de wereldkampioenschappen wielrennen in Stuttgart. De WK staan immers in het teken van een nieuw en zuiver wielrennen. Zoals de laatste drie organisaties van de tour en de ronde van Duitsland. We weten hoe het daarmee is gelopen. Daar in Duitsland is dit jaar een nieuwe inquisitie opgestaan. Die haalt de camera’s van de tour af wanneer blijkt dat die kopman van de Astanaploeg ons zonder weerga aan het belazeren is. Diezelfde zelfverklaarde zuiveren van geest hangen het decor van de ronde van Duitsland vol met affiches die iedereen aanzetten tot een leven zonder doping.

Net als hun historische voorgangers zetten ze iedereen op de biechtstoel. Inquisiteurs beschuldigen niet maar laten beschuldigen. Wie, zoals Zabel, met de tranen in de ogen toegeeft, snikt dat het maar een kleine zonde betreft en zegt dat hij spijt heeft mag er nog wel in. Anderen, die er het zwijgen toe doen maken zichzelf verdacht. Nog anderen worden zonder proces tegen de schandpaal gezet.

Nadat ze een slachtoffer hebben geïdentificeerd passen inquisiteurs immers de waterproef toe. Wie verdrinkt is onschuldig, zij die drijven worden veroordeeld voor ketterij. Oorzaak en gevolg, middel en doel worden op den duur door elkaar geslagen. Dan wordt context onbelangrijk en loert negationisme om de hoek.

Merckx is voor de Duitse wielerinquisitie een ketter, want wegens doping uit de Giro van 1969 gezet en symbool voor het oude wielrennen. Hij wordt dus niet bedacht met een uitnodiging. Dat zit ons, Belgen, dwars.

Merckx is een standbeeld. Die worden in onze Katholieke contreien gehuldigd. We leggen bloemen aan de voeten en poetsen ze op als de duiven erop hebben gezeten als we even de aandacht verloren. Dat hebben ze in het land van Luther niet begrepen. Dat het wielrennen niet zonder geschiedenis en niet zonder helden en standbeelden kan. Dat in die geschiedenis beeldenstormers samen met inquisiteurs worden veroordeeld. Maar dan is het kwaad al geschied.