Gisteren was ik getuige van de grootste ramp uit de Nederlandse geschiedenis. Het is u vast niet ontgaan, maar voor het geval u zich op de maan bevond of in een andere afgelegen uithoek: Sven Kramer reed een olympisch record en werd gediskwalificeerd vanwege een verkeerde wissel.
Die jongen is het beste overkomen wat hem had kunnen overkomen. Hij
heeft in feite gewoon gewonnen: Hij was de snelste. Hij weet het zelf,
heel Nederland weet het en ik denk dat de rest van de wereld het
ondertussen ook wel heeft gehoord. Oké, geen stukje goud om aan de muur
te hangen, maar wat is zo’n stukje goud en officiële vermelding nou
helemaal waard? ‘De olympische tijd die nooit in de boeken kwam’?
Niemand zal dit ooit nog vergeten! Elke Olympische Spelen de komende
100 jaar wordt dit verhaal opnieuw verteld.
Ondertussen vergaat overal de (sport)wereld. Terwijl het journaal een
wereldramp in Haïti perfect objectief en emotieloos kan presenteren,
kregen de sportverslaggevers het niet voor elkaar hun zware depressie,
veroorzaakt door deze ramp van wereldformaat, voor de camera te
verbergen.
Zelfs Willem Alexander had er geen woorden voor. Behalve: “Dit is ook
een drama voor de rest van Nederland. Het is echt met geen pen te
beschrijven.” Ik vraag me af wat hij gedacht heeft toen hij laatst
moest besluiten zijn vakantiehuis te verkopen. “Dit is ook een drama
voor de rest van Afrika”? Of voor Nederland? Wie werd er ook al weer
beter van?
Ik blijf gewoon wachten op een echte catastrofe, hopelijk te herkennen
aan nieuwslezers die even ontdaan zijn als de sportjournalisten
gisteren. De volgende ijstijd zou misschien een momentje van
wereldpaniek kunnen ontketenen, maar waarschijnlijk zal dat in ons land
slechts leiden tot euforie en, o mijn god, elk jaar een Elfstedentocht.
Dat is misschien nog niet eens zo heel erg. Als er maar niemand per
ongeluk twee steden wisselt.
5 reacties
LouisP · 25 februari 2010 op 12:05
Manolo,
goed stuk….
L.
Ontwikkeling · 25 februari 2010 op 12:57
[quote]Terwijl het journaal een wereldramp in Haïti perfect objectief en emotieloos kan presenteren, kregen sportverslaggevers het niet voor elkaar hun zware depressie…[/quote]
Dat is nu precies waarom ik niet van sport op TV houd.
Briljant stuk, goed en prettig leesbaar geschreven.
Ingrid · 25 februari 2010 op 15:36
En daar zaten wij in Frankrijk op de betonnen trap in het trappenhuis omdat wij anders geen bereik hadden. Inderdaad dat zullen wij nooit vergeten. Slechte verbinding. Tien dwazen op een trap die de foute wissel zagen gebeuren. Dat zijn de herinneringen.
Goed geschreven.
Trukie · 26 februari 2010 op 01:13
Bij de 11-stedentocht betekent een stempelpost missen ook eeuwige roem 😉 . Een mooie binnenkomer Manolo.
Dees · 26 februari 2010 op 10:58
Vroeger hadden we Jan, nu hebben we Svan Kremer,
had het in eerste instantie helemaal gemist. Kwestie van kop in het zand en blik op oneindig (is heel makkelijk in het zand).
Vind het overigens een meer dan prima stuk. Zou alleen niet vanuit je mailaccount het stuk kopieren in CX, daar krijg je zo’n vreemde lay-out van.